του Τάσσου Ελευθερίου Μας βομβαρδίζουν συνεχώς τα σημεία των καιρών σ’ αυτόν τον τόπο. Πλέον, τίποτα δεν μπορεί να μας εκπλήξει, έχουμε πάθει ανοσία εδώ και 2-3 μήνες, επειδή κάποιοι (που βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις) βάλθηκαν «να τελειώσουν με το Κυπριακό» και όχι με τον καλύτερο τρόπο. Σήμερα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και

Αναδημοσιεύουμε αυτήν την πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών που πραγματοποιείται από συμπολίτες μας. Μπορείτε να βρείτε το αίτημα για ματαίωση της παράστασης εδώ και να υπογράψετε. H προγραμματιζόμενη για τις 28 Ιουλίου (;) παράσταση του Κρατικού Θεάτρου της Κύπρου, του ΘΟΚ, στο κατεχόμενο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, συνιστά προσβολή της ταλαιπωρημένης πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου και

Του Αλέκου Μιχαηλίδη Αν υπάρχει έστω και ένας νοήμων άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που συζητείται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι η οριστική διχοτόμηση της Κύπρου και ο ενταφιασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τότε μπορεί και να μας... ψεκάζουν. Μπορεί ο Πρόεδρος να θυμώνει επειδή «οτιδήποτε συμφωνείται θα ανακοινώνεται», αλλά ο κ.

του Ανδρέα Χριστοφή Εμείς, που δεν ζήσαμε την εισβολή αλλά βιώνουμε την κατοχή, μάθαμε για τη γη μας, μέσα από τις φωτογραφίες των τετραδίων του δημοτικού, τις αφίσες στους τοίχους με το σύνθημα «Κερύνεια μου κάνε κουράγιο μεγαλώνω», μα πρωτίστως μέσα από τις αφηγήσεις των γονιών και των παππούδων μας. Είμαστε

του Αλέκου Μιχαηλίδη «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ακόμα και εμείς που αναφερόμαστε στην επιχείρηση ως “ειρηνική επιχείρηση” (Peace Operation) θεωρούμε ότι ήταν πράγματι ένας πόλεμος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολεμικές συνθήκες ήταν δύσκολες και σκληρές. Κάποιοι έχασαν τη ζωή τους και άλλοι έχασαν τους συγγενείς τους, σπίτια χάθηκαν και οικογένειες

του Σιλουανού Νικολάου Αν και όλοι πανηγυρίζουν με την επίσκεψη του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ στην Κύπρο, αδυνατούμε να καταλάβουμε τον λόγο που η ίδια η κυβέρνηση σέρνει τον χορό αυτών των πανηγυρισμών. Ακούσαμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Νίκο Χριστοδουλίδη, να λέει πως κανείς δεν ξεχνά την κατοχή στο νησί. Όμως, γνωρίζει, πως δεν

του Τάσσου Ελευθερίου Όλες αυτές οι αμπελοφιλοσοφίες που ακούμε τόσο καιρό, από πολιτικούς και μη, περί οικονομικής έκρηξης μετά τη λύση του Κυπριακού, παρουσιάστηκαν την προηγούμενη βδομάδα σε εκδήλωση των εμποροβιομηχανικών επιμελητηρίων Ε/κ και Τ/κ στο Λήδρα Πάλας. Με επίσημους ομιλητές τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τον Μουσταφά Ακιντζί, καθώς και με γνωστούς

του Κωνσταντίνου Ν. Παρέλλη Αναφέρομαι στο σουρεαλισμό, όχι σαν μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης στην μεταμοντέρνα δυτική κουλτούρα, αλλά σαν μορφή ελλιπούς πολιτικής σκέψης που διαδίδεται με ραγδαίους ρυθμούς στην εσαεί στάσιμη κοινωνία της Κύπρου από ψευδοδιανοούμενους, καλοπληρωμένους δημοσιογράφους και ιδιαίτερα από το αποτυχημένο κομματικό κατεστημένο και το ευρύ δίκτυο τυχοδιωκτών, καιροσκόπων και

του Στέλιου Γερολέμου Μελετώντας τις βασικές ορολογίες που χρησιμοποιούνται γενικότερα μέσα στο κοινό ανακοινωθέν - και όχι μόνο - εντοπίζω μια έννοια η οποία μπορεί να «μεταφραστεί» κατ'ουσίαν με δύο τρόπους. Θα προσπαθήσω όσο μπορώ να ερμηνεύσω βάσει της δικής μου αντίληψης και θεώρησης, τη μία εκ των δύο «μεταφράσεων». Η

του Τάσσου Ελευθερίου «40 χρόνια μετά το διχασμό εξακόλουθεί να έιναι σημαντικό να προβάλλουμε ‘το τείχος μας’. Να ξαναανοίξουμε τη συζήτηση για την ιστορία του λαόυ της Κύπρου και για τον πόνο στον οποίο μας οδήγησε ο εθνικισμός, ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη στο μέλλον και να παλέψουμε μαζί