του Τάσσου Ελευθερίου
«40 χρόνια μετά το διχασμό εξακόλουθεί να έιναι σημαντικό να προβάλλουμε ‘το τείχος μας’. Να ξαναανοίξουμε τη συζήτηση για την ιστορία του λαόυ της Κύπρου και για τον πόνο στον οποίο μας οδήγησε ο εθνικισμός, ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη στο μέλλον και να παλέψουμε μαζί για μιά ενωμένη Κύπρο.»
Τα πιο πάνω μπορεί να αναγνώσει κανείς στο facebook (https://www.facebook.com/events/1606939649587403/), σε μια εκδήλωση για την προβολή του ντοκιμαντέρ του Πανίκου Χρυσάνθου και του Νιαζί Κιζίλγιουρεκ «Το τείχος μας», «Our wall» ή «Duvarimiz», που βγήκε το 1993 και προβλήθηκε σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Σήμερα, 22 χρόνια μετά την πρώτη του προβολή, η «Νέα Διεθνιστική Αριστερά» αποφάσισε να προβάλει ξανά το ντοκιμαντέρ, όχι σε χώρες της Ευρώπης, αλλά στις κατεχόμενες (αν λέει κάτι η λέξη) και στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου. Στη Λευκωσία, στη Λεμεσό, στην Κερύνεια και στην Αμμόχωστο.
Θα μας πείτε «γιατί αναλώνεστε σε μια κριτική για το ντοκιμαντέρ;». Δεν πρόκειται όμως να κάνουμε κριτική στο ντοκιμαντέρ, αλλά σε αυτή την κουλτούρα, που προσπαθούν ορισμένοι να καλλιεργήσουν στον τόπο. Στην κουλτούρα που προϋποθέτει να λέμε τα οδοφράγματα «τείχη» και την εισβολή εθνικισμούς. Στην κουλτούρα που προϋποθέτει να μιλάμε για 41 χρόνια διχασμού και όχι 41 χρόνια παράνομης κατοχής. Απ’ ότι καταλαβαίνουμε, οι διοργανωτές δεν θεωρούν ότι αποτελούν πρόβλημα οι 40.000 Τούρκοι στρατιώτες ή οι αξιωματικοί τους.
Δεν ζούμε στον κόσμο μας. Κατανοούμε πλήρως ότι πληγώθηκαν και οι δύο κοινότητες. Αλλά, είναι εξοργιστικό να εθελοτυφλούν άνθρωποι που έπρεπε να αντιλαμβάνονται τι σημαίνει εισβολή και τι διχασμός. Μάλλον από μόνοι τους διαχωρίζουν φυλετικά τις δύο κοινότητες, μάλλον θα προτιμούσαν μια λύση τύπου άπαρτχαϊντ για να μην τους ζαλίζουμε με την προσφυγιά, με τους έποικους, με τη διχοτόμηση και την αναγνώριση του ψευδοκράτους.
Κάπου παρακάτω σημειώνεται η εξής πρόταση: «…μια επιτροπή στο BRT TV στο βορρά το απαγόρευσε». Είναι εντελώς σουρρεαλιστικό να αποφεύγει κάποιος να πει τη λέξη κατεχόμενα. Ξεπερνά πλήρως τα όρια. Είναι καλό να κάνουν μια αυτοκριτική, να καταλάβουν πόσο εξυπηρετεί τον τουρκικό εθνικισμό η ομερτά για την εισβολή και την κατοχή. Κατά τα άλλα, φταίνε οι εθνικισμοί.
Πίσω στο ντοκιμαντέρ και στα νοήματα που εκπέμπει, είναι όντως σημαντικό, κατά τη γνώμη μας, να προβληθούν οι εμπειρίες και των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Είναι επίσης σημαντικό, να παραδεχτούν τα λάθη τους, όσοι έπραξαν βέβαια, για να προχωρήσουμε μπροστά, ενιαία, όχι διζωνικά. ΑΛΛΑ, θα ήταν εντελώς επιπόλαιο να μείνουμε εδώ. Πρώτα απ’ όλα τα υπόλοιπα, πρέπει να τερματιστεί η κατοχή 41 χρόνων, να τερματιστούν τα εγκλήματα πολέμου (και τα παράγωγά τους), να εφαρμοστούν πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα, να επιστρέψουν ΟΛΟΙ οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Γιατί αν μείνουμε στα ντοκιμαντέρ και στους «κύκλους συζητήσεων» μεταξύ μας, η όποια λύση θα είναι μισή. Και οι μισές λύσεις κατέστησαν τον τόπο έρμαιο των ισχυρών αυτού του κόσμου…
Υ.Γ. Προς τους φίλους της Νέας Διεθνιστικής Αριστεράς: Είναι αναγκαίο να μετροφυλλίσετε τους τόμους της ιστορίας, να διαβάσετε ξανά ποιες αριστερές κατόρθωσαν να αλλάξουν την κοινωνία. Από τον Γκεβάρα και τα εθνικά κινήματα, μέχρι τους Ζαπατίστας, τη γη και την ελευθερία τους. Αυτοί δεν εθελοτυφλούν. Λένε την εισβολή εισβολή και τη σκάφη σκάφη.
