Του Αλέκου Μιχαηλίδη
«Το φως αλλάζει
το έργο μοιάζει
τόσο αληθινό
μη πραγματικό
κι όμως το αρνί βελάζει»
Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Το ότι το Κυπριακό έχει πια μεταβληθεί σε δευτερεύον ζήτημα, όπως συμβαίνει σε κάθε προεκλογική περίοδο, δεν είναι καινούργιο. Άλλωστε, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είναι αυτός που πρώτος ξεκίνησε την προεκλογική εκστρατεία για να τον ακολουθήσει ο διαμελισμένος «ενδιάμεσος χώρος». Έτσι, εφόσον οι φουστανέλες έχουν σιδερωθεί και ξεσκονιστεί από σύσσωμη την κυβέρνηση Αναστασιάδη, οι συζητήσεις επικεντρώνονται στο πόσο ενδοτικός πρέπει να γίνει ο Πρόεδρος για να λυθεί το Κυπριακό.
Δημιουργείται τοιούτω τρόπω ένα κενό στην κριτική κατά του Αναστασιάδη, ο οποίος έχει μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση των συνομιλιών. Όχι για το ναυάγιό τους, αλλά για την κατάσταση, εννοώντας, προφανώς, τη στάση του Ακιντζί και της πλευράς του. Απασφαλισμένος πια ο κατοχικός ηγέτης και σε σύμπλευση με τις προσταγές του τουρκικού φασιστικού κράτους, προσπαθεί πάση θυσία να πείσει τους καλοθελητές (Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους) πως κάνει ενέργειες για να προχωρήσει η διαδικασία. Εντός Ιουνίου προτείνει μια «νέα Γενεύη», όπου θα συζητηθούν όλα τα κεφάλαια υπό μορφή πακέτου, αφού όμως αναβληθούν οι γεωτρήσεις που έχουν προγραμματιστεί για τον Ιούλιο στην κυπριακή ΑΟΖ.
Ο Ακιντζί δεν ήρθε μόνος, «επέψαν τον». Διότι, όταν επί δύο χρόνια οι κυβερνητικές επιθέσεις στόχευαν τους κακούς Ελληνοκύπριους που «κινδυνολογούν», γιατί να μη ζητήσει αναβολή των γεωτρήσεων ο εκπρόσωπος της κατοχής; Γιατί να μην κατηγορεί τον Πρόεδρο πως έχει το μυαλό του αλλού, όταν επί δύο χρόνια ασχολούνταν αποκλειστικά με τον «συνομιλητή» του είτε στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων είτε σε δείπνα είτε σε συναντήσεις κοινωνικού περιεχομένου; Τι άλλαξε ξαφνικά; Βρήκε άλλον;
Εν πάση περιπτώσει, ούτε η πρόταση Αναστασιάδη για νέα Γενεύη δεν καρποφόρησε και, μάλλον, ευτυχώς. Επειδή, αν μετά από δύο Μοντ Πελεράν και μια Γενεύη υπάρχει η απαίτηση για εκεί συζήτηση του εδαφικού (με χάρτες) –όπως επιχειρήθηκε παλιότερα– ποιός εγγυάται πως η κατοχική πλευρά θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της και θα προχωρήσει στο θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, αφήνοντας για ύστερα την εκ περιτροπής προεδρία και τις τέσσερις ελευθερίες για τους Τούρκους υπηκόους; Και ακόμα και έτσι, γιατί είναι υπό συζήτηση η εκ περιτροπής προεδρία και οι τέσσερις ελευθερίες; Ακόμα, λοιπόν, και αν όλα γίνονται για το θεαθήναι, δεν γίνεται κατανοητό πως οι «προτάσεις» (συνήθως κακές) καταγράφονται στα κιτάπια του κατοχικού καθεστώτος και της Άγκυρας και θα «δεσμεύουν», εμμέσως πλην σαφώς, και τον όποιο επόμενο Πρόεδρο; Μάλλον όχι.
Άρα, καλό θα ήταν, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης (ή όποιος έχει σώας τας φρένας στο Προεδρικό) να εξηγήσει στον Άιντα (αφού με τον Ακιντζί δεν τα καταφέρνει) πως δεν θα γίνεται ότι θέλουν οι Τούρκοι σε αυτό τον τόπο. Πως μια πεντάωρη συνάντηση με την κατοχή ΔΕΝ «δημιουργεί τις προϋποθέσεις για επίλυση του Κυπριακού» ούτε μια πρόταση που οδηγεί σε νέα Γενεύη, σε νέα ομηρία της Κυπριακής Δημοκρατίας και των τόσων χιλιάδων πολιτών της. Να πει επιτέλους το Mea Culpa του για την κατρακύλα του Κυπριακού, για την υποβάθμισή του σε ζήτημα «φίλων», για τη γελοιοποίηση των κόκκινων γραμμών του λαού. Ακολούθως, απεμπολώντας κάθε υπόνοια για νέες Διασκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά και ζητώντας τη συμπαράσταση του Ελληνισμού, να διαγράψει όλες τις υποχωρήσεις της πλευράς μας και να δώσει στον Ακιντζί (και στην Τουρκία) να καταλάβει πως δεν νομιμοποιείται να έχει απαιτήσεις, όντας εκπρόσωπος της κατοχής, «ηγέτης» μη αναγνωρισμένου κράτους και πιστός «πρέσβης» του Ερντογάν στην Κύπρο. Και «αν δεν μπορεί να κάνει τη ζωή του όπως τη θέλει» (ο Αναστασιάδης), να σταματήσει να ασχολείται με τα του Κυπριακού, ούτως ώστε σε εννιά μήνες, ένας νέος Πρόεδρος (αν διατηρεί την πυγμή και την όρεξη) να αφουγκραστεί τη λαϊκή αμφισβήτηση και να απαντήσει χωρίς νέες Γενεύες, όταν του ζητήσουν να παραχωρήσει την αξιοπρέπεια και την ιστορία του λαού του: «Εμείς δεν έχουμε κανένα τραπέζι». Θα διαπραγματευτούμε στο χώμα…
