Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Σε έναν άσχημο και δυστυχισμένο κόσμο,
ακόμα και οι πιο πλούσιοι δεν μπορούν να αγοράσουν
παρά μόνο ασχήμια και δυστυχία.

ΤΖΩΡΤΖ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤ ΣΩ

Εμφανίστηκε και στο 11ο ετήσιο συνέδριο του Economist, που διεξάγεται από το πρωί στο Χίλτον Παρκ, η περιβόητη ελπίδα της διευθέτησης στο Κυπριακό.

«Θέλω να πιστεύω ότι η Τουρκία θα αναγνωρίσει την προοπτική και θα συμβάλει στις προσπάθειες για λύση», δήλωσε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο οποίος ήταν εκ των ομιλητών, μετά από ερώτηση του συντονιστή του συνεδρίου. Με τον όρο προοπτική, ο Πρόεδρος εννοεί, όπως είπε, ότι «η λύση του Κυπριακού θα είναι καταλύτης για την οικονομική ανάπτυξη, με τεράστια οφέλη στους σημαντικούς τομείς της οικονομίας, ενώ θα αποτελέσει την πιο σημαντική αναπτυξιακή μεταρρύθμιση που μπορούμε να επιτύχουμε».

Αφού, όμως, όλοι βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, ειδικά κιόλας μετά την αυτοδυναμία του Ερντογάν, ας το δούμε εμείς ξεχειλισμένο, διότι τα πράγματα δεν είναι τόσο αγγελικά πλασμένα, όσο δείχνουν τα δείπνα εργασίας, τα γέλια, οι χειραψίες, οι χαριεντισμοί σε διάφορα συνέδρια. Δεν είναι τόσο λαμπρά όσο δείχνουν τα εκατομμύρια του Σερ Χατζηιωάννου ή οι δωροδοκίες άλλων (φορέων και μη) για τη «μετά λύση» εποχή.

Ο Πρόεδρος, που θεωρεί ότι οι συνομιλίες θα φέρουν αποτέλεσμα (καλό αποτέλεσμα;) πριν τις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου, παρέλειψε να αναφέρει ότι ούτε χθες το βράδυ γεφυρώθηκε το χάσμα στο ζήτημα του περιουσιακού, την ώρα που η τουρκική πλευρά δεν το κουνάει από τη λογική της διατήρησης πληθυσμιακής και περιουσιακής πλειοψηφίας στα συνιστώντα κρατίδια. Παρέλειψε επίσης να αναφέρει ότι η οικονομική ανάπτυξη, που σημειώνεται συνεχώς από επίδοξους πολιτικούς αναλυτές, στηρίζεται μόνο στην ιδέα ότι μια λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας θα εφαρμόζει τις βασικές ελευθερίες και θα εγγυάται τη συνεννόηση των δύο συνιστώντων κρατιδίων για τις ένθεν και ένθεν επενδύσεις, επιχειρήσεις ή αναπτύξεις.

Παρέλειψε, επίσης, ο Πρόεδρος (κάτι που κάνει πολύ συχνά) να κατηγορήσει την Τουρκία και τον «βασιλιά» Ερντογάν για τον αγωγό νερού, για την εδραίωση της παράνομης κατοχής, για την αναπτυσσόμενη επεκτατική πολιτική. Προτίμησε να πει μόνο πως «θα αναγνωρίσει την προοπτική και θα συμβάλει στις προσπάθειες για λύση». Άρα, η Τουρκία πρέπει να βοηθήσει στη λύση για να έχει οικονομική ανάπτυξη η περιοχή. Τα θύματα δωροδοκούν τον θύτη της εισβολής και της κατοχής; Κάτι περισσότερο από Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

«Cyprus: The Metamorphosis?», ένας εκ των υποτίτλων του συνεδρίου, που ασχολείται κυρίως με την οικονομική μεταμόρφωση της Κύπρου. Αλλά, παρά να πουλά ελπίδα σ’ έναν λαό, που στην πλειοψηφία του θέλει δίκαιη και βιώσιμη λύση, θα ήταν πιο θεμιτό ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να κάτσει την μάππαν χαμαί. Να απαντούσε (στην ερώτηση του συντονιστή) με περισσότερη ειλικρίνεια, να μην παρασυρόταν από την προτροπή του Μάρτιν Σουλτς (περί ευκαιρίας που πρέπει να αδράξουν οι ηγέτες), διότι αφενός το Κυπριακό δεν είναι οικονομικό ζήτημα και αφετέρου η λαιμαργία του Ακιντζί και της τουρκικής πλευράς δεν πρόκειται να οδηγήσει τις συνομιλίες σε θετικό αλλά σε αρνητικό αποτέλεσμα, ακόμα κι αν υπάρξουν δημοψηφίσματα πριν τον Μάιο. Και επειδή η μεταμόρφωση με την παραμόρφωση έχουν ελάχιστες γραμματικές διαφορές, ένα συνθετικό, ας προσέξει ο Πρόεδρος τι τάζει σε έναν λαό που δημιούργησε το συγκλονιστικό και ανεπανάληπτο σύνθημα: Δεν θέλω επενδύσεις, δεν θέλω μετοχές, μονάχα της Κερύνειας ελεύθερες ακτές.