του Ανδρέα Χριστοφή
Εμείς, που δεν ζήσαμε την εισβολή αλλά βιώνουμε την κατοχή, μάθαμε για τη γη μας, μέσα από τις φωτογραφίες των τετραδίων του δημοτικού, τις αφίσες στους τοίχους με το σύνθημα «Κερύνεια μου κάνε κουράγιο μεγαλώνω», μα πρωτίστως μέσα από τις αφηγήσεις των γονιών και των παππούδων μας. Είμαστε η γενιά που κάθε 20η Ιουλίου, ξυπνούμε με τις σειρήνες. Εκείνες τις τρομακτικές βουές, ίδιες με κλάμα αρχαίας τραγωδίας.
Τέτοιες μέρες είναι τουλάχιστον προκλητικοί όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι επίκειται λύση του κυπριακού και θα πρέπει να αποδεχτούμε τη μοίρα μας, αλλιώς βλάπτουμε την πατρίδα. Επιμένουν όμως να μην μας απαντούν στα εξής ερωτήματα: γιατί όλοι όσοι μας πλασάρουν τη ΔΔΟ ως λύση, το κάνουν με εκφοβισμούς, κινδυνολογίες και αποσιωπήσεις, συνεπικουρούμενοι και από τους εξωτερικούς μας φίλους και συμμάχους; Γιατί άραγε μια τέτοια λύση χρειάζεται τόση προβολή για να γίνει αποδεκτή; Μα αν ήταν εκ των πραγμάτων τέτοια, ο λαός χωρίς πιέσεις θα την αποδεχόταν, αφού θα ήταν πηγή δικής του θέλησης. Δεν είναι όμως έτσι.
Η κυπριακή κοινωνία που στην καλύτερη περίπτωση, απλώς καταναλώνει και στη χειρότερη αιμοδοτεί την κατοχή, είναι εκ των πραγμάτων παρακμιακή και αδυνατεί να αντιληφθεί ότι με αυτή την κατάσταση δεν αμβλύνεται αλλά μεγεθύνεται το πρόβλημα. Και θα το βρει μπροστά της.
Ότι και να μας λένε, εμείς γνωρίζουμε ότι μια μέρα θα περπατήσουμε στις γειτονιές της άγνωστης αλλά αγαπημένης Ζώδιας, θα εναποθέσουμε ένα στεφάνι στο τόπο θυσίας του Κυριάκου στο Δίκωμο, θα περάσουμε από την Κυθρέα για ένα γλυκό, θα πατήσουμε στις ακρογιαλιές της Κερύνειας, θα ανέβουμε στην Ακανθού και θα λειτουργηθούμε στον Χρυσοσώτηρα, θα φτάσουμε στον Απόστολο Ανδρέα για προσκύνημα και μετά θα κλείσουμε τον κύκλο καταλήγοντας στη μυστηριώδη αλλά πάντα γοητευτική Αμμόχωστο. Ελεύθεροι. Μαζί με τους προγόνους μας, που θα επιστρέψουν κι αυτοί χάρη σε μας.
Οι σειρήνες εκείνες λοιπόν, είναι οι μέλισσες που μας στέλνει ο Ονήσιλος από τα βάθη των αιώνων. Από τη Σαλαμίνα μας. Θα τις ακούσουμε;
