του Τάσσου Ελευθερίου

Μας βομβαρδίζουν συνεχώς τα σημεία των καιρών σ’ αυτόν τον τόπο. Πλέον, τίποτα δεν μπορεί να μας εκπλήξει, έχουμε πάθει ανοσία εδώ και 2-3 μήνες, επειδή κάποιοι (που βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις) βάλθηκαν «να τελειώσουν με το Κυπριακό» και όχι με τον καλύτερο τρόπο.

Σήμερα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζί συζητούν για ζητήματα που διαφωνούν, για το περιουσιακό και το εδαφικό. Έτσι γράφουν τα ΜΜΕ. Περίεργο όμως. Δείχνουν, οι «ηγέτες» κι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ότι δεν διαφωνούν σε τίποτα, ότι όλα φτάνουν προς το τέλος κι ότι θα γίνει ένα ακόμα μπιγκ μπαγκ που θα φέρει την ειρήνη και την ελπίδα στο νησί.

Αύριο Τρίτη, οι δυο τους θα παρακολουθήσουν συναυλία, που διοργανώνει η «τεχνική δικοινοτική επιτροπή για τον πολιτισμό», στον πύργο του Οθέλλου στην κατεχόμενη (!) Αμμόχωστο. Τι ωραίες σκηνές. Πόσο όμορφο είναι αυτό το μομέντουμ;

Ειλικρινά, δεν μας εκπλήσσει τίποτα πλέον. Καθόμαστε, διαβάζουμε, βλέπουμε τις διάφορες εκδηλώσεις, που υποβοηθούν (μάλλον) τις διαπραγματεύσεις και ανατρέπουν τα ταμπού (;) των Ελληνοκυπρίων και απλώς σκουπίζουμε το μέτωπό μας από τον ιδρώτα. Εντάξει, μπορεί να το συζητήσουμε κιόλας, αλλά δεν θα πούμε «μα γιατί;». Είναι λογικά πλέον αυτά τα πράγματα. Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να πηγαίνει με τον κατοχικό ηγέτη σε μουσική συναυλία στην Αμμόχωστο κι ο λαός (Ε/Κ και Τ /Κ) να χειροκροτά εκστασιασμένος και μεθυσμένος. Λογικό.

Είναι σαν εκείνο το τραγούδι που λέει «Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά», τόσο ρεαλιστικό. Αμέριμνοι ταξιδεύουν στα κατεχόμενα κι ούτε πως παλεύουμε τόσα χρόνια για να μη νομιμοποιηθούν τα τετελεσμένα της εισβολής. Μα καλά, τόσο αφελής είναι ο Πρόεδρος, μπορεί κάποιος να διερωτηθεί. Κι η απάντηση: Μήπως θέλει κι ο Πρόεδρος να νομιμοποιηθούν τα τετελεσμένα της εισβολής; Τι σημαίνει τέλος πάντων ΔΔΟ; Πόσες φορές θα τα επαναλάβουμε;

Ας το ξανασκεφτεί ο Πρόεδρος ή οι συμβούλοι του. Δεν είναι λογικά αυτά τα πράγματα. Ζούμε σε ημικατεχόμενο τόπο, το 37% των εδαφών καταπατείται παράνομα από την Τουρκία, δεν ωφελούν σε τίποτα αυτές οι συναυλίες. Δεν θα λύσει το πρόβλημα ο ενθουσιασμένος Ελληνοκύπριος που είναι κάθε μέρα στα κατεχόμενα, επειδή εμείς από δω είμαστε απορριπτικοί. Δεν είναι πάρτυ η λύση του Κυπριακού, δεν τελειώνει με «μουσικές κάτω από το φως του διζωνικού φεγγαριού», δεν είναι ζήτημα αντικοινωνικότητας και ασυμφωνίας χαρακτήρων. Λίγη προσοχή στις κινήσεις δεν βλάφτει, αλλιώς θα καταντήσουμε να ψάχνουμε το λάθος, σαν τη δεκαετία του ’60. Πόση αφέλεια πια, να κατακρεουργεί τα μυαλά των ηγετών μας; Πόση;