Του Σιλουανού Νικολάου
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας γεγονός ότι η Τουρκία αποτελεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα στην περιοχή μας ακόμα και στις μέρες μας. Ναι, κύριες και κύριοι. Η Τουρκία συνεχίζει την ίδια πολιτική τόσο στο Κυπριακό όσο και στα άλλα ζητήματα που αντιμετωπίζει, όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν ότι «η Κύπρος ελπίζει» μετά τη νίκη του AKP του Ερντογάν στις πρόσφατες εκλογές.
Οι ίδιοι οι σύμμαχοί τους, οι οποίοι πρώτοι υποστήριξαν το δικαίωμά τους να καταρρίπτουν όποιο αεροσκάφος παραβιάσει τον εναέριό τους χώρο, πλέον αμφισβητούν κατά πόσον η Τουρκία πολεμά το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία. Ο ίδιος ο ΥΠΑΜ των ΗΠΑ είχε κάνει πρόσφατα την πιο κάτω δήλωση: «Οι περισσότερες από τις αεροπορικές δραστηριότητές τους δεν στρέφονται κατά του ISIL (Ισλαμικό Κράτος). Στρέφονται κατά του PKK, για το οποίο καταλαβαίνουμε την ανησυχία τους –είναι μια τρομοκρατική οργάνωση εντός των συνόρων τους– αλλά θα θέλαμε να τους δούμε να κάνουν περισσότερα για την καταπολέμηση του ISIL». Αυτό ούτε εμείς το είπαμε ούτε η Ρωσία, αλλά ο ίδιος ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ.
Χωρίς να αποτελεί το ΠKK, βεβαίως, μια τρομοκρατική οργάνωση, αλλά μια επαναστατική για τα δικαιώματα των Κούρδων, οι οποίοι καταπιέζονται χωρίς σταματημό από την κυβέρνηση της Τουρκίας, βλέπουμε ξεκάθαρα την παραδοχή ότι στόχος της Τουρκίας είναι το ΠKK και όχι το ΙΣΙΣ. Δηλαδή, οι Κούρδοι οι οποίοι, αν και με άλλο κίνημα στη Συρία, πολεμούν το Ισλαμικό Κράτος υπερασπιζόμενοι την ανθρωπότητα, εξακολουθούν να είναι θύματα της τουρκικής θηριωδίας. Αυτό για να το βλέπουν κάποιοι εκπρόσωποι της τουρκικής πολιτικής στις ελεύθερες περιοχές, γιατί, παρόλο που κατηγορούν πολιτικούς ηγέτες ως λαϊκιστές, είναι οι ίδιοι οι χειρότεροι λαϊκιστές των τελευταίων δεκαετιών στο νησί.
Η στάση αυτή της Τουρκίας δεν είναι πρωτόγνωρη. Ούτε πέσαμε από τα σύννεφα ούτε ξαφνιαστήκαμε. Κάποιος πολύ απλά αν μελετήσει αντικειμενικά την ιστορία, θα δει τη μεθοδευμένη διχοτόμηση που προωθούσε για να δημιουργήσει τετελεσμένα στο νησί μας. Έτσι και σήμερα, μετά τον παράνομο αγωγό του νερού, που κάποιοι τον είδαν και ως ευκαιρία οφέλους για την Κύπρο (!), φαίνεται ξεκάθαρα η προσπάθεια νομιμοποίησης της κατοχής, αλλά και εξάρτησης ολόκληρης της Κύπρου από την Τουρκία.
Η λύση, λοιπόν, που προσπαθούν να φέρουν Ακιντζί και Τουρκία, μέσω συνομιλιών, είναι ξεκάθαρη. Είναι τόσο ξεκάθαρη που για να την κατανοήσει κάποιος, αρκεί να κοιτάξει στις διαχρονικές ενέργειες (και όχι κατ’ ανάγκη στις δηλώσεις) της Τουρκίας και του Ακιντζί. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι επιδιώκουν διατήρηση του ψευδοκράτους μέσω του συνιστώντος κρατιδίου, κάτι που με τη θέλησή μας συμφωνήσαμε, θέλουν χωριστές πλειοψηφίες που εμείς και πάλι τις συμφωνήσαμε και, εκτός αυτού, τη συγκυριαρχία (ως κρατίδιο) στην κεντρική εξουσία.
Ας μη λησμονούμε όμως ότι δεν μιλάμε για τους Τ/κ που θα έχουν αυτές τις εξουσίες, αλλά για το ψευδοκράτος, που θα μετονομαστεί σε Τουρκοκυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία και θα ελέγχεται πλήρως από την Τουρκία.
Πού το ξέρουμε; Αυτά είναι γραμμένα στο κοινό ανακοινωθέν, στο τρόπο με τον οποίον γίνονται οι συνομιλίες (ο κατοχικός ηγέτης γίνεται ηγέτης των Τ/κ), αλλά και βεβαίως στη φιλοσοφία της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Πολύ απλά, υιοθετήσαμε την τουρκική προπαγάνδα, η οποία αναφέρει ότι το πρόβλημα είναι πρόβλημα σύγκρουσης δύο κοινοτήτων και πρέπει αυτές οι δύο να το λύσουν.
Η επιμονή μας να αποδεχόμαστε τα τουρκικά τετελεσμένα, απότοκα της παράνομης εισβολής και κατοχής, δεν είναι απλώς εγκληματική, αλλά και επικίνδυνη για το μέλλον αυτού του τόπου. Η δε εναλλακτική που οι πραγματικοί απορριπτικοί μας αναφέρουν ότι δεν υπάρχει, με ύφος πολιτικών επιστημόνων τελειωμένων στις πιο υψηλές σχολές των πιο ξακουστών πανεπιστημίων, θα βρεθεί πρώτα απ’ όλα όταν θέσουμε εμείς οι ίδιοι το πρόβλημα στις σωστές του βάσεις.
Μόνο τότε θα μπορούμε όλοι μαζί να δουλέψουμε για να εξεύρουμε τη λύση, που δεν είναι άλλη από την τελική απελευθέρωση της πατρίδας μας με ό,τι θετικό συνεπάγεται αυτό.
