Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Βρε πρόσεχε μ’ αυτούς τους τρελούς,
που τ’ όνειρό τους είναι να μη ζουν
και για επάγγελμά τους δηλώνουν «ο σώζων λαούς»
και για επάγγελμά τους δηλώνουν «ο σώζων λαούς».

ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Επειδή είμαστε ιδανικοί (πολιτεία και κοινωνία) στο να λησμονούμε πράγματα, είναι αναγκαίο σήμερα, μετά τις επισκέψεις της εβδομάδος, να θυμηθούμε κάτι.

Στις 6 Νοεμβρίου, η Αμερικανίδα πρέσβης Κάθριν Ανν Ντόχερτι, δεξιώθηκε αξιωματικούς του τουρκικού κατοχικού στρατού στο ξενοδοχείο Μερίτ της κατεχόμενης Λευκωσίας. Είχε μάλιστα δηλώσει πως η δεξίωση «συνιστά μια ένδειξη εμπιστοσύνης των ΗΠΑ προς τον τουρκικό στρατό». Ομολογουμένως, το θέμα δεν πήρε πολλές διαστάσεις. Μάλλον, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν ήθελε να «φάει» δύο αντιπροσώπους των ΗΠΑ μέσα σε έναν χρόνο. Ήταν και το μομέντουμ στη μέση…

Έχουμε σοβαρό πρόβλημα εδώ, στη μέση του κόσμου και του τίποτα. Θεωρούμε ότι κάνει καλό να χαριεντιζόμαστε με μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες, αποδεδειγμένα, δεν μας προσέφεραν τίποτε. Αντιθέτως μάλιστα. Θεωρούμε ότι οι χιαστί χειραψίες θα προωθήσουν τη λύση (ποια λύση;) και θα ανοίξουν «παράθυρα ελπίδας». Επικροτούμε από τη μια τον Λαβρόφ, που κρατά θέση αρχών όσον αφορά την αναγνώριση του ψευδοκράτους, μα από την άλλη δεν τολμούμε να πούμε μια κουβέντα στον Κέρι που επισκέπτεται την Κύπρο ωσάν και επισκέπτεται δύο γειτονικά κράτη (για να μην πούμε προτεκτοράτα των ΗΠΑ), όπως έκανε ο πέρσι ο Τζο Μπάιντεν.

Κάποτε πρέπει να ξεκαθαρίσουμε (πολιτεία και κοινωνία) τι θέλουμε. Αν θέλουμε να παραμείνουμε ένα κακέκτυπο κράτους στη Μεσόγειο (θεωρώντας μάλιστα πως είμαστε το κέντρο του κόσμου), χωρίς δικαίωμα λόγου, χωρίς διεθνή αναγνώριση και σε αναζήτηση κηδεμόνα, να συνεχίσουμε έτσι. Να συνεχίσουμε να χασκογελούμε με υπουργούς, ψευδοηγέτες και αντιπροσώπους σε σπίτια κάπου στη νεκρή ζώνη και να νομίζουμε ότι επιτελούμε εθνικό έργο. Να συνεχίσουμε να χειροκροτούμε σαν μεθυσμένοι τους ηγέτες μας διότι προσπαθούν για μια λύση, όπου «χριστιανοί» και «μουσουλμάνοι» θα ζουν πλάι πλάι (μετά τον Νταβούτογλου, το είπε κι Αβέρωφ), λες κι αυτό είναι το πρόβλημα του τόπου.

Αν όμως θέλουμε πραγματικά να μας αντιμετωπίζουν ισότιμα (όχι με τον Ακιντζί) με άλλα κράτη ή με άλλες κοινωνίες, ήρθε η στιγμή για να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε, για να μη φαινόμαστε κιόλας υπόχρεοι που μας έκανε την τιμή ο Τζον Κέρι. Αν δεν κατανοεί ο ίδιος ο Αναστασιάδης ότι είναι πρόκληση να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με την Ντόχερτι, η οποία πριν έναν μήνα ασπαζόταν Τούρκους αξιωματικούς στην κατεχόμενη Λευκωσία, τότε καλύτερα να παραιτηθεί, να απομονωθεί στο Πέρα Πέδι για να καταναλώνει όσα Ρόθμανς κι όσο Φέιμους Γκράους αντέχει. Αν όμως θέλει να αντιμετωπίζεται σαν σοβαρός ηγέτης κράτους κι όχι σαν γυμνός βασιλιάς τύπου Χριστόφια, καλύτερα να συνέλθει και να διακόψει τα ανελέητα πάρτυ στην ουδέτερη ζώνη, πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα του κατοχικού στρατού (α, υπάρχει και κατοχή), διότι παρακάτω είναι και μια Τύμπου, ένα Δίκωμο, μια Μόρφου, ένα Πυρόι, μια Ακανθού, μια Γιαλούσα, μια Κώμα του Γιαλού, ένας Λάρνακας της Λαπήθου, μια Κερύνεια, ένας Άγιος Αμβρόσιος, ένα Κάρμι, ένας Καραβάς. Καρτερούν νηφάλιους και ξεκάθαρους ανθρώπους, μήπως και καταφέρουν να πάρουν μια ανάσα από τα ποδοπατήματα των Τούρκων στρατιωτών και των Ελληνοκυπρίων τουριστών, που διερωτούνται κιόλας γιατί δεν πήγε ο Λαβρόφ στο «προεδρικό» του Ακιντζί… Ο Θεός να τους ελεήσει.