του Σιλουανού Νικολάου

Αν και όλοι πανηγυρίζουν με την επίσκεψη του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ στην Κύπρο, αδυνατούμε να καταλάβουμε τον λόγο που η ίδια η κυβέρνηση σέρνει τον χορό αυτών των πανηγυρισμών.

Ακούσαμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Νίκο Χριστοδουλίδη, να λέει πως κανείς δεν ξεχνά την κατοχή στο νησί. Όμως, γνωρίζει, πως δεν αρκεί να το δηλώνει κάποιος, αλλά οφείλει να αγωνίζεται και να πολεμά την κατοχή ώσπου τελικά εκλείψει. Δεν μπορείς να μιλάς για κατοχή και εισβολή, αναφέροντας πως ο τρόπος τερματισμού τους είναι η λεγόμενη επανένωση.

Το έχουμε ξαναπεί. Η «επανένωση» είναι ριζικώς μια έννοια διχοτομική. Για να εφαρμοστεί μια επανένωση, σε οποιαδήποτε περίπτωση (κι αυτό ας το κατανοήσει κι ο Γιούνκερ), πρέπει να υπάρχουν, εξ αρχής, δύο οντότητες, που νοείται ότι διχοτομήθηκαν και πρέπει να «επανενωθούν». Στην Κύπρο όμως (δεν γνωρίζουμε για το Λουξεμβούργο του κ. Γιούνκερ) δεν υπάρχουν δύο οντότητες τις οποίες καλούμαστε να επανενώσουμε, τελεία και παύλα. Υπάρχει μια παράνομη οντότητα, η κατοχή, απότοκο της παράνομης τουρκικής εισβολής, και οι ελεύθερες περιοχές τις οποίες ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία. Η κατεχόμενη πλευρά του νησιού ανήκει και αυτή στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η σωστή έννοια λοιπόν, είναι η επανενσωμάτωση των κατεχομένων εδαφών μας στη νόμιμη επικράτεια της ΚΔ. Οποιαδήποτε αναφορά σε επανένωση συνεπάγεται με αποδοχή δύο ισότιμων οντοτήτων και με νομιμοποίηση της διχοτόμησης.

Η εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία ήρθε να επιβεβαιώσει η επίσκεψη Γιούνκερ, είναι, ομολογουμένως, μια καλή εξέλιξη, υπό την έννοια ότι η τελική λύση του Κυπριακού θα διέπεται από τις αρχές και τις αξίες της ΕΕ. Από το ευρωπαϊκό κεκτημένο δηλαδή και όχι όπως τις κατάντησαν σήμερα. Αυτό προϋποθέτει ελευθερία διακίνησης και εγκατάστασης, δικαίωμα των νόμιμων κατοίκων να ελέγχουν την περιοχή τους (είτε μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης, είτε μέσω πολιτειακών εκλογών) κ.ο.κ. Επίσης, είναι προφανές ότι οι αρχές και οι αξίες της ΕΕ δεν προνοούν τον ρατσιστικό διαχωρισμό των πολιτών, ούτε τα συνιστώντα κρατίδια, ούτε τις διχοτομικές «ζώνες», αλλά η εφαρμογή τους προϋποθέτει μια ενιαία κυριαρχία, όπου οι πολίτες θα μπορούν να ψηφίζουν άλλους πολίτες, ανεξάρτητα εθνικότητας, θρησκεία κτλ. Αυτά έπρεπε να κουβαλά στις βαλίτσες του ο Πρόεδρος της Κομισιόν κι όχι τα χαμόγελα μπροστά στις κάμερες.

Είναι πασιφανές, λοιπόν, ότι η επίσκεψη Γιούνκερ ήρθε για να «εντάξει» τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και έτσι να γίνει μια προσπάθεια να μας πείσουν ότι η εμπλοκή της ΕΕ στο Κυπριακό σημαίνει αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής. Ο μεγαλύτερος δυνατός εμπαιγμός των πολιτών δηλαδή.

Με τέτοιον εμπαιγμό από το κομματικό κατεστημένο του τόπου, δεν μένει κανένα περιθώριο εμπιστοσύνης στην πολιτική μας ηγεσία. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα από αυτούς που, πολύ εύκολα, περιπαίζουν έναν λαό και προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλί της «επανένωσης» και των ΜΟΕ το διχοτομικό τους σχέδιο.

Θα πρέπει, λοιπόν, να υπάρξει αντίσταση ουσιαστική, για να μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε την εγχώρια, τουρκική αλλά και ευρωπαϊκή πια προπαγάνδα. Πρέπει να υπάρξει και «προσωπική» αντίσταση: να σκοτώσουμε τον ηττοπαθή εαυτό μας και να γεμίσουμε τους δρόμους απαιτώντας δικαιοσύνη. Απαιτώντας δηλαδή αλλαγή στρατηγικής στο Κυπριακό γιατί η παρούσα διχοτομεί, με το σταγονόμετρο, το μαρτυρικό μας νησί. Και τότε, κανένας Γιούνκερ δεν θα μπορεί να χαμογελά, επισκεπτόμενος τα κατεχόμενα εδάφη μας.