Του Αλέκου Μιχαηλίδη Όμορφη πόλη φωνές μουσικές απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές, ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα. Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα, τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα θα γίνεις δικιά μου… Μετά τις φωνασκίες του Τούρκου πρωθυπουργού Μπιναλί Γιλντιρίμ περί εγγυήσεων και «τελευταίας ευκαιρίας», μετά τα τερτίπια των «δικών»

Του Σιλουανού Νικολάου Είναι γεγονός ότι μετά την προσπάθεια πραξικοπηματικής ενέργειας από μέρους του στρατού στην Τουρκία, ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Ένα πρόσωπο το οποίο δεν νομίζω να φαντάζει και τόσο συμπαθητικό, όπως φάνταζε από πολλούς που είχαν εκδώσει εφημερίδες με πρωτοσέλιδα: «Νίκη για

Του Αλέκου Μιχαηλίδη «Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό, χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα, θα πω τη λέξη και το γράμμα, μπροστά στην πύλη θα σταθώ». Δεν ενοχλεί, άραγε, που ένας Πρόεδρος με σκοπό ζωής τη θυσία της Κερύνειας

Αντάν αρτζιέψαν οι κρυφοί ανέμοι τζι εφυσούσαν τζι αρκίνησεν εις την Τουρτζιάν να κρυφοσυννεφκιάζη τζιαι που τες τέσσερεις μερκές τα νέφη εκουβαλούσαν, ώστι να κάμουν τον τζιαιρόν ν’ αρτζιεύκη να στοιβάζη, είσιεν σγιαν είχαν ούλοι τους τζι η Τζιύπρου το κρυφόν της μεσ’ στους ανέμους τους κρυφούς είσιεν το μερτικόν

Του Γιώργου Λαγάκου Πυροβολισμοί σε Κωνσταντινούπολη και Άγκυρα, στρατός στους δρόμους, τεθωρακισμένα στα αεροδρόμια και ένας τίτλος «Πραξικόπημα στην Τουρκία» ήταν αρκετά για να προκαλέσουν ένα αρχικό σοκ και να γεννήσουν πολλά ερωτηματικά. Μετά από δύο μέρες και αφού ο Ερντογάν βγήκε ως ο αδιαμφισβήτητος νικητής μέσα από αυτήν τη διαδικασία

Του Ανδρέα Γεωργιάδη* DİRİ DİRİ GÖMMÜŞLER: Τους θάψανε ολοζώντανους... Αυτός ήταν ο τίτλος του πρωτοσέλιδου της τουρκοκυπριακής εφημερίδας «Αφρίκα», της προηγουμένης εβδομάδος... Κατά τη διάρκεια της εισβολής, τάφησαν ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΙ Έλληνες αιχμάλωτοι πολέμου από τους Τούρκους εισβολείς, όταν μεταφέρθηκαν στα Άδανα από τον τουρκικό στρατό κατοχής... Η μαρτυρία και κατάθεση αυτή από έναν

Του Αλέκου Μιχαηλίδη Έξω του κόσμου το αποθανόν ου πίπτει. ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ «Η Ιστορία είναι αυτή που είναι. Όχι αυτή που μας συμφέρει μόνο. Έτσι πάει. Και έτσι πρέπει. Το χρειάζεται για να επιβιώνει ως τέτοια. Και για να μαθαίνει τους ανθρώπους τουλάχιστον πώς να παραμένουν άνθρωποι», έγραφε ο Κώστας Κωνσταντίνου, δημοσιογράφος του

Του Αλέκου Μιχαηλίδη Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού, σβήνω κυλώντας στα νερά. Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς σαλτάροντας με τις τριχιές του λιβανιού, πήρα το δρόμο της σποράς. Κ.Χ. Μύρης Την ώρα που καλλιτέχνες παγκόσμιας εμβέλειας (που δεν έχουν την παραμικρή σύνδεση με την Κύπρο) ακυρώνουν τις συναυλίες τους στα κατεχόμενα, το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου

Του Αλέκου Μιχαηλίδη Omnia mors aequat* Τρία γεγονότα του τελευταίου μηνός ανέδειξαν ξανά το σκοτεινό πρόσωπο εκείνων που απαιτούν το μονοπώλιο στην «προστασία» των Τουρκοκυπρίων, λες και πρόκειται για χελώνες ή αγρινά υπό εξαφάνιση. Τα γεγονότα, οι μετέπειτα αναλύσεις τους δηλαδή, απέδειξαν πως «ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος» αυτοί

Του Γιώργου Λαγάκου Τα καλοκαίρια σε αυτό το νησί, ήταν πάντα καταστροφικά. Κι όσο μεγαλώνουμε, οι μαύρες εθνικές επέτειοι και καταστροφές πληθαίνουν, ενώ οι χαρακιές στο σώμα της πατρίδας μας πολλαπλασιάζονται. Φυσικά, η ζωή δεν σταματάει εδώ και όλα ακολουθούν μια γραμμική πορεία. Οφείλουμε όμως, μετά από κάθε καταστροφή να αναλογιζόμαστε