Του Γιώργου Λαγάκου
Πυροβολισμοί σε Κωνσταντινούπολη και Άγκυρα, στρατός στους δρόμους, τεθωρακισμένα στα αεροδρόμια και ένας τίτλος «Πραξικόπημα στην Τουρκία» ήταν αρκετά για να προκαλέσουν ένα αρχικό σοκ και να γεννήσουν πολλά ερωτηματικά. Μετά από δύο μέρες και αφού ο Ερντογάν βγήκε ως ο αδιαμφισβήτητος νικητής μέσα από αυτήν τη διαδικασία (η οποία οφείλουμε να παραδεχτούμε πως εγείρει πολλά ερωτηματικά), ήρθε η στιγμή να δούμε τα γεγονότα χρησιμοποιώντας την κοινή λογική και όχι συναισθηματισμούς (όπως αυτούς που χρησιμοποιούν προφητείες του Γέροντα Παϊσίου από τη μια και από την άλλη τους υποστηρικτές της Δημοκρατίας και του εκσυγχρονιστικού ρόλου του Ερντογάν, με την εκλογή του οποίου «η Κύπρος ελπίζει»). Τις δε δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις τις αφήνουμε σε αυτούς που πραγματικά γνωρίζουν και μπορούν με σοβαρότητα να τις κάνουν. Πολιτικοί αναλυτές, βουλευτές, εκπρόσωποι τύπου και καθηγητές θα αναδείξουν ο καθένας τους και μια διαφορετική πτυχή.
Η ουσία όμως είναι μία και μπορεί να γίνει κατανοητή χωρίς μεγάλη δυσκολία. Η Τουρκία προχθές, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, απέδειξε πως παραμένει, αν όχι ο πιο ασταθής, ένας από τους πλέον ασταθείς παράγοντες της περιοχής, με απρόβλεπτες συμπεριφορές, διαστρεβλωμένη αντίληψη των όρων δημοκρατία και ελευθερία (αναφέρομαι τόσο στους πραξικοπηματίες όσο και στη νόμιμη κυβέρνηση του Ερντογάν) και τέτοιον παρακρατικό μηχανισμό και βαθύ κράτος, που μας τρομάζει. Ήρθε με έναν πολύ απότομο τρόπο να μας θυμίσει ποιους έχουμε να αντιμετωπίσουμε και ποιους θέλουν ορισμένοι να συνεχίσουν να έχουν ρόλο εγγυητή στο νησί.
Η 15η Ιουλίου του 2016 αποτελεί ένα χαστούκι στα κοιμισμένα μυαλά μας. Ένα χαστούκι σε μια νεοκυπριακή κοινωνία που, χτίζοντας πάνω σε μια ουτοπική κουλτούρα, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως το peace building με τον τρόπο που εφαρμόζεται είναι η μόνη οδός. Μιας κοινωνίας που έχει εγκλωβιστεί σε μια συμπεριφορά αυτομαστιγώματος που προκαλεί τέτοια παράλυση, ώστε να χάνεται η επαφή με την πραγματικότητα. Που πιστεύει ακόμα πως η Τουρκία μπορεί να αποτελέσει έναν αξιόπιστο σύμμαχο στο μέλλον, έναν διασφαλιστή της ειρήνης που μέσα από μια αμοιβαία σχέση θα μας οδηγήσει στην ευημερία. Αγνοώντας παντελώς τα όσα συμβαίνουν. Αδυνατώντας να αντιληφθεί την επικινδυνότητα του εκτρώματος που λέγεται Τουρκία και βαθύ κράτος. Αδυνατώντας να αποδεχτεί πως απέναντί της έχει μια ωρολογιακή βόμβα, η οποία είναι έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Και αντί να τη χειριστεί με την ανάλογη προσοχή και σοβαρότητα, αποφασίζει να τη βάλει στο σπίτι της, να τη χαϊδεύει και να προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως την ώρα που θα εκραγεί το πιο πιθανόν είναι να πετάει δολάρια, ειρήνη και ανάπτυξη. Και τα γεγονότα αποτελούν απλώς έναν μικρό κρίκο σε μία τεράστια αλυσίδα.
Την ώρα, λοιπόν, που οι συγκεκριμένες ομάδες προσπαθούν να σε πείσουν για τον εκσυγχρονισμό, την καινούργια εποχή στην οποίαν μπαίνουμε και ότι όλα αυτά που σε προβληματίζουν ανήκουν στο παρελθόν, το μόνο που μπορείς να τους πιστώσεις είναι τον εκσυγχρονισμό: πλέον τα πραξικοπήματα και οι σφαγές μπορούν να γίνονται σε απευθείας μετάδοση από το twitter και το facebook.
