Αντάν αρτζιέψαν οι κρυφοί ανέμοι τζι εφυσούσαν τζι αρκίνησεν εις την Τουρτζιάν να κρυφοσυννεφκιάζη τζιαι που τες τέσσερεις μερκές τα νέφη εκουβαλούσαν, ώστι να κάμουν τον τζιαιρόν ν’ αρτζιεύκη να στοιβάζη, είσιεν σγιαν είχαν ούλοι τους τζι η Τζιύπρου το κρυφόν της μεσ’ στους ανέμους τους κρυφούς είσιεν το μερτικόν της.
Η 20ή Ιουλίου δεν είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Είναι η μέρα που γίνεται κατανοητό το δράμα της Κύπρου, είναι η μέρα που η άρνηση της εισβολής γίνεται αδιανόητη, είναι η μέρα που συννεφιάζουν τα πρόσωπα των ανθρώπων που πονούν αυτόν τον τόπο. Είναι η μέρα που εκτίθενται όσοι επί 364 ημέρες αγνοούν επιδεικτικά την αλήθεια αυτού του τόπου, την εισβολή, την κατοχή, την τουρκική ομηρία, τους 43.000 Τούρκους στρατιώτες (πραξικοπηματίες ή μη), τη σημαία στο βουνό μας, τους 200.000 πρόσφυγες, τους τόσους αγνοούμενους. Είναι η μέρα που συνταράζεται ξανά το μέσα μας και γίνεται ένα με την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή. Είναι η μέρα που «σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου, γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα, το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα, όπως ένα φανάρι που ψάχνει στο δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε».
Κατηγορούμε τις ηγεσίες αυτού του τόπου και κυρίως την τωρινή ηγεσία που αυθαίρετα ασελγεί επί του μέλλοντός μας σε τραπέζια διαπραγματεύσεων απέναντι και πλάι σε κατοχικούς ηγέτες. Κατηγορούμε τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, τον ΔΗΣΥ και την ΑΚΕΛική συμπολίτευση που, σύσσωμοι πια, νομιμοποιούν τα τετελεσμένα της εισβολής χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Κατηγορούμε την ηγεσία αυτού του τόπου, που στον βωμό της ρατσιστικής και φασιστικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας παίζει με το αύριο των παιδιών και των εγγονιών μας. Κατηγορούμε τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο οποίος με τον φίλο του Μουσταφά Ακιντζί, σαν άλλοι εμπόροι, «πίνουν το κρασί μας και κλέβουνε τη γη». Κατηγορούμε όλους εκείνους που δίνουν λευκές επιταγές στο κατοχικό καθεστώς για να αναβαθμιστεί και να συνεχίσει ανενόχλητο να καταπατά τα ματωμένα κατεχόμενα χωριά μας.
Αρνούμαστε να συνυπογράψουμε το τέλος του κυπριακού Ελληνισμού. Αρνούμαστε να είμαστε η πιο εξασθενημένη γενιά που έζησε σε αυτό το νησί, καθώς και η τελευταία γενιά που θα πολεμήσει για την ελευθερία της. Αρνούμαστε να ησυχάσουμε, ως πρόσφυγες, αν δεν αναπνεύσουμε ήρεμοι στα σπίτια των μανάδων και των πατεράδων μας. Αρνούμαστε να πεθάνουμε σκλάβοι, χωρίς να χύσουμε ούτε ρανίδα αίματος για την απελευθέρωσή μας. Αρνούμαστε να συνεχίσουμε να αγναντεύουμε τον Πενταδάκτυλο κάθε 20ή Ιούλη ματωμένο υπό την πίεση της κατοχικής σημαίας. Αρνούμαστε να αφήσουμε την τύχη και το μέλλον μας σε Προέδρους έτοιμους να αναβαθμίσουν το ψευδοκράτος και να συγκυβερνήσουν επί ερειπίων με «ηγέτες» κατοχικών καθεστώτων. Αρνούμαστε «κάθε ιδέα διχοτόμησης, κάθε παζάρεμα για ανταλλάγματα, κάθε σκέψη για ομόσπονδο κράτος», κάθε περίοδο αναμονής, κάθε συμφωνία για «κηδεία» της Κερύνειας. Αρνούμαστε και τη 42η επέτειο της εισβολής να ξεχάσουμε.
Καρτερούμε την ωραία εκείνη μέρα που θα βαδίσουμε ελεύθεροι, με τους συντρόφους, τα παιδιά, τις κοπελιές και τα κοπέλια μας σε κάθε γωνιά αυτού του βασανισμένου τόπου. Καρτερούμε την όμορφη εκείνη στιγμή που θα φιλήσουμε, σίγουροι πια, τα χώματα που έφτυσαν με αίμα οι παππούδες μας. Καρτερούμε, καθισμένοι σε αναμμένα κάρβουνα, εκείνην την ώρα που θα κολυμπήσουμε στα νερά της Μόρφου, της Κερύνειας, της Καρπασίας και της Αμμοχώστου. Καρτερούμε, πατώντας καλά στο χώμα, τη συγκλονιστική μέρα που θα περπατήσουμε τη Μεσαορία και θα αναστενάξουμε, απαλλαγμένοι από κατοχικούς στρατούς, κατοχικά καθεστώτα, μίζερες ηγεσίες και «φίλους» κατοχικούς ηγέτες. Καρτερούμε πως εμείς θα τερματίσουμε τη μνήμη της 20ής Ιουλίου, πως θα εξαφανίσουμε κάθε ίχνος τουρκικής εισβολής, κάθε τετελεσμένο που νομιμοποιείται από την ηγεσία μας. Καρτερούμε πως θα ελευθερώσουμε τα χωριά μας, πως θα τηρήσουμε τις υποσχέσεις μας, πως θα απαλλαγούμε από «γερασμένα μυαλά» που αγαλλιάζονται με νεοσουλτάνους, πως, επιλέγοντας την ανάσταση, θα τελειώσουμε με τους «ρεαλιστές» που «επαναπροσδιορίζουν» λέξεις καρφωμένες σαν πρόκες εδώ και χρόνια από τους ίδιους τους παππούδες μας, αδύνατο να τις πάρει ο άνεμος, βαριές για να τις μεταφέρει η ηχώ. ΓΗ και Ε-ΛΕΥ-ΘΕ-ΡΙ-Α. «Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα».
Γαλατικό Χωριό
20 Ιουλίου 2016
