Του Σιλουανού Νικολάου
Είναι γεγονός ότι μετά την προσπάθεια πραξικοπηματικής ενέργειας από μέρους του στρατού στην Τουρκία, ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Ένα πρόσωπο το οποίο δεν νομίζω να φαντάζει και τόσο συμπαθητικό, όπως φάνταζε από πολλούς που είχαν εκδώσει εφημερίδες με πρωτοσέλιδα: «Νίκη για το AKP. Η Κύπρος ελπίζει».
Δεν θα σταθούμε εδώ για να πούμε τα ίδια. Μέχρι και η εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ που είχε το πιο πάνω εξώφυλλο τελικά άρχισε να διερωτάται σε πρόσφατό της φύλλο: «ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ Ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ;» με τη φωτογραφία του προέδρου της Τουρκίας δίπλα. Πολύ πετυχημένα πάντως είχε γράψει στο Τουίτερ ένας φίλος επί του θέματος: «Χρειάστηκαν 14 χρόνια απλώς να αναρωτηθούν. Στα επόμενα 14 ίσως καταλήξουν». Είναι αυτό, λοιπόν, το μέγεθος της σοβαρής πολιτικής ανάλυσης των εξελίξεων και καταστάσεων που συμβαίνουν στην περιοχή μας από δημοσιογράφους και «διανοούμενους». Αυτοί κατά τ’ άλλα είναι και οι ρεαλιστές της υπόθεσης όταν τοποθετούνται για το Κυπριακό. Σκεφτείτε πραγματικά πόσο σοβαρός είναι ο λόγος τους, όταν μετά από κάποιους μήνες αθετούν ό,τι έλεγαν για τέτοια σοβαρά ζητήματα.
Όπως και να ’χει, φαίνεται από τις εξελίξεις αυτών των ημερών ότι ο Ερντογάν δείχνει όλο και περισσότερο το πραγματικό του πρόσωπο: κλείνει πάνω από 130 μέσα ενημέρωσης και, σύμφωνα με το CNN Turk, μεταξύ άλλων, κλείνουν 16 τηλεοπτικοί σταθμοί και 45 ημερήσιες εφημερίδες.
Το ερώτημα και ο προβληματισμός που τίθεται είναι ο εξής: πώς γίνεται αυτή η Τουρκία, η οποία, ας μη λησμονούμε, έχει αυτήν τη διαχρονική πολιτική από την εποχή της ίδρυσης του κράτους της, να έχει το κλειδί της λύσης (όπως διαμηνύουν οι πολιτικοί μας) και ταυτόχρονα στη μετά τη λύση εποχή να έχει νόμιμη πρόσβαση –μέσω του τ/κ συνιστώντος κρατιδίου– στα κατεχόμενα εδάφη μας και στην κεντρική εξουσία του κράτους;
Είναι πραγματικά ένα ερώτημα που θα πρέπει κάποτε κάποιοι να μας το απαντήσουν. Είτε οι δημοσιογράφοι εκεί στον ΠΟΛΙΤΗ είτε οι κυβερνώντες είτε ακόμη και τα κόμματα τα οποία στηρίζουν τη ΔΔΟ έστω και με «σωστό» περιεχόμενο.
Δυστυχώς, αυτές οι φασίζουσες τακτικές και οπισθοδρομικές προσεγγίσεις για επαναφορά της θανατικής ποινής ενδεχομένως να κυριαρχήσουν και στο νησί μας επίσημα με τον πιο νόμιμο τρόπο: με την επιβολή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Αν πιστεύουν κάποιοι ότι θα υπάρχουν διακανονισμοί στο κράτος που θα διασφαλίζουν τις ελευθερίες, ας μην πλανώνται, στη ρεαλιστική σχολή σκέψης που λένε ότι ανήκουν δεν παίζουν και πολύ ρόλο οι διακανονισμοί, αλλά μάλλον οι απειλές που θα ασκήσει η Τουρκία σε μας με πρόσχημα τους «Τ/κ». Μια τακτική, δηλαδή, που τη βλέπουμε συνεχώς τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα.
Απόδειξη του πιο πάνω είναι και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού της Τουρκίας Μπιναλί Γιλντιρίμ κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον «πρωθυπουργό» της κατοχικής δύναμης στην Κύπρο: «Για χρόνια οι Τουρκοκύπριοι βρίσκονταν σε απομόνωση, ενώ οι Έλληνες της Κύπρου απολάμβαναν τα προνόμια της ΕΕ. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμη». Η μαύρη τουρκική προπαγάνδα, δηλαδή, που διαλαλούσε ο Ακιντζί στο Νταβός μπροστά από τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί ακόμη και εάν προχωρήσουν οι συνομιλίες και υπερψηφιστεί ένα σχέδιο λύσης για το Κυπριακό.
Η προπαγάνδα που αναπαράγουν οι Τούρκοι που σε καμία περίπτωση ισχύει, καθώς το πρωτόκολλο 10 της συνθήκης προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναφέρει ρητά ότι: «(Το πρωτόκολλο) αναστέλλει την κοινοτική νομοθεσία στις περιοχές όπου η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο. Η αναστολή επηρεάζει, για παράδειγμα, τελωνειακά και φορολογικά ζητήματα, αλλά όχι τα ατομικά δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους η ΕΕ θεωρεί πολίτες κράτους μέλους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρότι μπορεί να ζουν σε περιοχές που δεν τελούν υπό κυβερνητικό έλεγχο».
Θα πρέπει, λοιπόν, να κατανοήσουμε επιτέλους ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια κοινότητα των Τ/κ για να επιλύσουμε αυτό το σοβαρό ζήτημα που ταλανίζει εδώ και δεκαετίες τους πολίτες αυτού του τόπου, αλλά έχουμε να κάνουμε με ένα κράτος-φονιά και καταπατητή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού του, πόσο μάλλον και των άλλων λαών. Δεν χωράνε, λοιπόν, μεγάλα λόγια και πολλές φορές ψεύτικα σε αυτήν τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων, παρά μόνο επαγρύπνηση και αγώνας μετωπικός ενάντια στην κατοχή.
