Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Και την άλλη στιγμή
η υπερδύναμη
μια υψικάμινο κρατώντας στη μασχάλη
ξυρίζει το κεφάλι,
σαν τον Μάρλον Μπράντο
στην Αποκάλυψη
που ετοιμάζεται το τέλος του να βάλει.
Στρατιές προσφύγων
τραγούδι επείγον.
Ποια Αμερική;
Ποια μουσική μου εφηβική
στη φρίκη των οβίδων;
Στο ξενοδοχείο Μερίτ στην κατεχόμενη Λευκωσία επανεμφανίστηκε εκείνο το χέρι φιλίας των ΗΠΑ, που θεωρήσαμε ότι εξαφανίστηκε με την ολοκλήρωση της θητείας του τέως Πρέσβη τους στην Κύπρο, Τζον Κόνινγκ.
Την Παρασκευή, η Κάθλιν Αν Ντόχερτι, νυν Πρέσβης των ΗΠΑ, δεξιώθηκε Τούρκους αξιωματικούς του κατοχικού στρατού, σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας Milliyet, με τίτλο: «Ειδική πρόσκληση από τις ΗΠΑ στον τουρκικό στρατό». Φαίνεται πως η κα Ντόχερτι αντιλαμβάνεται αλλιώς τα γεγονότα, συνεχίζοντας να αντιμετωπίζει τον τουρκικό στρατό ως νόμιμο θεσμό στο νησί.
Στη δεξίωση «παρήλασαν» σειρά αξιωματικών του κατοχικού στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας του ψευδοκράτους, όπως ο Διοικητής των τουρκικών «ειρηνευτικών δυνάμεων», Αντισυνταγματάρχης İlyas Bozkurt και ο Διοικητής των Δυνάμεων Ασφαλείας, Υποστράτηγος Erhan Uzun, οι οποίοι παρευρέθηκαν με την επίσημη στολή τους. Στην εκδήλωση έλαβαν μέρος και επικεφαλής ξένων διπλωματικών αποστολών, σύμφωνα πάντα με τη Milliyet.
Πάντως, η Αμερικανίδα Πρέσβης προσπάθησε να αναδείξει ότι ο λόγος της δεξίωσης ήταν η άδεια εκταφής που δόθηκε από τον κατοχικό στρατό στη ΔΕΑ σε στρατιωτικές περιοχές. Όπως δήλωσε άλλωστε: «Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι στη δεξίωση των ΗΠΑ στην Κύπρο βρίσκεται επίσης και ο τουρκικός στρατός. Αυτό συνιστά μια ένδειξη εμπιστοσύνης των ΗΠΑ προς τον τουρκικό στρατό. Οι ΗΠΑ είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένες για την άδεια εκταφής σε 30 στρατιωτικές περιοχές».
Αδιαμφισβήτητα, οι ΗΠΑ δεν αναγνώρισαν ποτέ το γεγονός ότι η Τουρκία δεν έχει καμιά δουλειά στην Κύπρο. Εδώ και χρόνια, χαϊδεύουν τα αυτιά των εκάστοτε τουρκικών κυβερνήσεων, ενώ η πρεσβεία τους στην Κύπρο παραμένει πιστή στην υπηρεσία της κατοχής. Αυτό είναι αντικειμενικό. Ποιος ξεχνά το σχέδιο Ανάν; Είναι όμως καιρός να κινητοποιηθούν και οι δικοί μας κυβερνώντες. Να αντιδράσουν στις ενέργειες των Αμερικανών που αποφάσισαν να δεξιωθούν αξιωματικούς που παράνομα «υπηρετούν» στην κατεχόμενη Κύπρο. Ναι, ακόμα κι αν πρόκειται για την παραχώρηση 30 στρατιωτικών περιοχών για εκταφές. Θα τους στήσουμε αδριάντες επειδή «έδωσαν» δική μας γη, για να βρούμε δικούς μας αγνοούμενους; Αν είναι δυνατόν.
Το άδειο μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει, όμως. Όταν οι ηγέτες μας χάσκουν σαν ευνούχοι μπροστά σε τέτοιες εκδηλώσεις, που αναμφισβήτητα νομιμοποιούν τον τουρκικό κατοχικό στρατό, τι να περιμένουμε από τους Αμερικάνους; Από την άλλη, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής δεν είναι καθόλου αθώες, ως γνωστόν. Η Κάθλιν Αν Ντόχερτι, της οποίας πρέπει να ζητηθεί η άμεση απομάκρυνση, αναγνωρίζει και νομιμοποιεί ένα συνεχιζόμενο έγκλημα και δεν δικαιολογείται επειδή δεν της τράβηξε τα αυτιά ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ή ο Ιωάννης Κασουλίδης. Είναι κι ένα μομέντουμ που πρέπει να διατηρήσουν, φαίνεται.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο τα παρουσιάζουν οι διάφοροι χαζοχαρούμενοι αναλυτές, οι «μαχητές της λύσης», που θαυμάζουν το «μεγαλείο» των ΗΠΑ και στρώνουν χαλιά στον κατοχικό στρατό που «έδωσε άδεια» για εκταφές σε στρατιωτικές περιοχές. Αν δεν κατανοήσουμε ότι η πράξη της Ντόχερτι, η επίσημη δεξίωση της πρεσβείας των ΗΠΑ σε αξιωματικούς του κατοχικού στρατού σε ξενοδοχείο της κατεχόμενης Λευκωσίας, αποτελεί όχι μόνο πρόκληση, αλλά και παραβίαση κάθε είδους δικαίου, θα φτάσουμε κι εμείς στο σημείο να δεξιωνόμαστε τον τουρκικό στρατό, διαλαλώντας μάλιστα πως τους έχουμε εμπιστοσύνη. Αν δεν θέσουμε εμείς τους δικούς μας όρους, θα συνεχίσουμε να είμαστε αυτό που είμαστε: Απλοί τηλεθεατές της νομιμοποίησης της εισβολής, της κατοχής και της ντε φάκτο κατάστασης. Αν δεν κινητοποιηθούν οι δικοί μας ηγέτες έναντι στην προκλητική συμπεριφορά των «φυσικών μας συμμάχων» (!), της Αγγλίας και των ΗΠΑ δηλαδή, θα καταντήσουμε να είμαστε προσκεκλημένοι στα ξενοδοχεία των κατεχομένων, ανάπηροι και ανήμποροι να αρθρώσουμε λόγο, ενόσω κατακρεουργούν τον τόπο μας. Να καταλάβουν επιτέλους οι «πλανητάρχες» πως εδώ υφίσταται κατοχή ευρωπαϊκού εδάφους, πως εδώ δεν πρόκειται για διαίρεση (όπως αυτές που κατόρθωσαν να υλοποιήσουν σε ολόκληρο τον κόσμο), πως εδώ έχουμε αγνοούμενους, πρόσφυγες και δεν παίρνει κανέναν να παίζει με τις ανοιχτές πληγές των ανθρώπων. Ούτε την Ντόχερτι, που εμπιστεύεται τον τουρκικό κατοχικό στρατό. Ε, φτάνει πια.
