Του Γιώργου Λαγάκου
Περπατώντας την παλιά Λευκωσία, κατά μήκος της πράσινης γραμμής, μπορείς να βιώσεις την πραγματικότητα αυτού του τόπου. Αν εξαιρέσεις τα τεχνητά σημεία που υπάρχουν, με επιχορηγήσεις από διεθνείς οργανισμούς και εύπορους Κύπριους και ξένους επιχειρηματίες, μπορείς να κοιτάξεις την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα της σκοπιάς στην οδό Ερμού, της πράσινης γραμμής με τη νεκρική και εφιαλτική σιγή που απλώνεται, τα βάρβαρα αφημένα συρματοπλέγματα σε γαιόσακους, τα κατεστραμμένα κτήρια και ενίοτε μικρά μικρά αντικείμενα που μαρτυρούν πως αυτός ο τόπος κάποτε ζούσε. Ποτέ δεν μπόρεσα να βιώσω αυτό το κλίμα ειρήνης που παρουσιάζεται κάθε νύχτα στην τηλεόραση στις 8:15. Ίσως φταίει το ότι κάθε πρωί ο Πενταδάκτυλος μου θυμίζει πως υπάρχει ακόμη κατοχή, ίσως το καταχωνιασμένο πλέον, αλλά ακόμη υπαρκτό μνημείο των αγνοουμένων της τούρκικης εισβολής στην οδό Λήδρας. Ίσως να φταίει και το ότι την πράσινη γραμμή δεν την περπατώ στοχευμένα, αλλά αφήνομαι στο να με οδηγήσει στην οδυνηρή της πραγματικότητα. Εδώ έχει γίνει πόλεμος. Εδώ υπάρχει κατοχή.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Έχουμε αποδεχτεί μοιρολατρικά την καλλιέργεια μιας ενοχής που πλέον έχει ξεπεράσει τα όρια του κατανοητού. Ένας λαός περήφανος, με αξιοπρέπεια, που κοίταξε στα μάτια κατακτητές, αδικίες και λεηλασίες, που άντεξε και επιβίωσε σε πολύ χειρότερες συνθήκες – η κατά κάποιους «πόρνη της Μεσογείου» είχε καταφέρει να κρατήσει τη βάση της ανέπαφη. Διατήρησε μια πίστη στις αρχές του δικαίου και της ελευθερίας που την κράτησαν εν ζωή μέχρι και σήμερα. Κρατήθηκε όμως γιατί; Για να μπορεί σήμερα να αλλοιώνεται; Για να μπορεί να ισοπεδώνεται; Έχουμε φτάσει στο σημείο σήμερα να δεχόμαστε παρατηρήσεις από τον βιαστή μας. «Η εκπαίδευση των Ε/κ δεν είναι ειρηνική», ανέφερε ο Ακιντζί λίγο μετά τα εγκαίνια του αγωγού δίπλα από τον Ερντογάν, την ώρα που στα κατεχόμενα σκίζουν σελίδες από τα βιβλία που αποστέλλονται στο Ριζοκάρπασσο και ζητείται από τους πρόσφυγες που επισκέπτονται τα σπίτια τους στα κατεχόμενα να μην το πράττουν, γιατί αναστατώνουν τους χρήστες.
Ενώ, την ίδια στιγμή, κυπριακές εφημερίδες εκθειάζουν τον, κατά γενική ομολογία, πιο αυταρχικό και αλαζόνα ηγέτη που υπάρχει αυτήν τη στιγμή. Ο οποίος φιμώνει δημοσιογράφους, κλείνει ιστοσελίδες, αιματοκυλά διαμαρτυρίες στην Κωνσταντινούπολη και σφυρίζει αδιάφορα στη μαζική σφαγή των πολιτικών του αντιπάλων. Ας είμαστε για λίγα λεπτά λογικοί. Ας αντιληφθούμε την έκταση του παροξυσμού. Σας πιστώνω με τη θέληση για ειρήνη. Ακόμη, σας πιστώνω με αφέλεια και καλή πίστη ως προς τον Ακιντζί, τον Άιντα, τη λύση του Κυπριακού και την ίδια τη ΔΔΟ. Η εξύμνηση, όμως, του Ερντογάν έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια του λογικού. Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε καν από εσάς τους ίδιους.
Ό,τι και να γραφτεί, η πραγματικότητα συνεχίζεται. Το πρωί, όταν ξυπνώ, η σημαία του ψευδοκράτους θα απλώνεται στον Πενταδάκτυλο. Η Αμμόχωστος θα παραμένει κλειστή. Η Κερύνεια απλησίαστη. Οι σταυροί στα κοιμητήρια με τις γκρίζες φωτογραφίες θα υψώνονται σε τεράστιες γραμμές. Η κατοχή δεν θα φύγει με gala dinner και δικοινοτικές πρωτοβουλίες. Θα απαλλαχθούμε από αυτήν, όταν πλέον σηκώσουμε το κεφάλι και την αποκαλέσουμε με το όνομά της. Όταν πάψουμε να την προσπερνούμε επιδεκτικά. Όταν αποβάλουμε όλα τα ενοχικά σύνδρομα από πάνω μας. Και καθώς μια κοινωνία ολόκληρη, εν έτει 2015, προβληματίζεται αν υπάρχει ελπίδα, η αναφορά του 18χρόνου, «Καταδρομέας Χατζηγεωργίου Μιχάλης, εκ Αμμοχώστου», μετατρέπεται σε ράπισμα και απότομο ξύπνημα. Ετούτη η γη βγάζει ακόμη λεβέντες. Υπάρχουμε.
