Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Come you masters of war
You that build all the guns
You that build the death planes
You that build all the bombs
You that hide behind walls
You that hide behind desks
I just want you to know
I can see through your masks
BOB DYLAN
Το ότι μας κοροϊδεύουν οι υπερδυνάμεις του κόσμου δεν αποτελεί είδηση. Μάλιστα, καλύτερα να μη σκεφτούμε τι συζητούν στις συναντήσεις τους, ΗΠΑ και Βρετανία κυρίως, γιατί θα αυτοκτονήσουμε παλλαϊκώς.
Την κοροϊδία απέδειξε κι ο αναπληρωτής Εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Μαρκ Τόνερ, σε δηλώσεις του αναφορικά με τη δεξίωση της Αμερικανίδας πρέσβειρας στο ξενοδοχείο Μερίτ της κατεχόμενης Λευκωσίας. Ο κ. Τόνερ, αφού διαλάλησε πως η θέση των ΗΠΑ, η υποστήριξη δηλαδή μιας διαδικασίας η οποία οδηγεί σε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, δεν έχει αλλάξει, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα.
Στην ερώτηση του δημοσιογράφου «Δεν αναγνωρίζετε την κατοχή;», ο Τόνερ απάντησε «Όχι» (ότι κι αν σημαίνει αυτό), αναφέροντας ότι «κάποια μέλη της τουρκικής αντιπροσωπείας εμφανίστηκαν με στολή και αυτό είναι κάτι που δεν θα παραβλέπαμε». Στο ερώτημα αν ήταν λάθος, είπε πως «αντιλαμβάνομαι ότι έγινε λάθος, αλλά θα σας παραπέμψω στις τουρκικές αρχές επ’ αυτού».
Εντάξει, είπαμε, η δική μας αδράνεια έχει ως αποτέλεσμα τις προκλητικές ενέργειες των υπερδυνάμεων, θα έπρεπε ήδη να ζητηθεί η ανάκληση της πρέσβειρας, αλλά δεν είναι δυνατόν να μας εμπαίζουν κιόλας μπροστά στα μάτια μας. Ολόκληρη Πρεσβεία των ΗΠΑ παραθέτει δεξίωση σε αξιωματικούς κατοχικού στρατού και δεν ξέρει αν θα εμφανιστούν με τη στολή τους; Και κατόπιν εορτής αντιλαμβάνονται πως έγινε λάθος; Μα είναι δυνατόν; Ολόκληρη υπερδύναμη (που βομβαρδίζει προληπτικά χώρες ολόκληρες) δεν γνωρίζει πώς θα εμφανιστούν οι προσκεκλημένοι της στη δεξίωσή της; Πόση κοροϊδία πια;
Λοιπόν, είναι ένα πράγμα το ότι οι δικοί μας ηγέτες είναι ανίκανοι να θέσουν όρια στην κοροϊδία και άλλο πράγμα η πρόκληση των Αμερικανών. Διότι, ως γνωστόν, και πέτρες να ρίχναμε στην Αμερικανική Πρεσβεία «δεν θα ήταν πολιτικά ορθό». Άρα, ολόκληρος λαός θα εμπαίζεται από έναν Τόνερ, θα προκαλείται από μια Ντόχερτυ, επειδή ο Υπουργός Εξωτερικών του προτιμά να ταξιδεύει (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), παρά να αρθρώνει αντικατοχικό λόγο και να προωθεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας; Παρά να μην αφήνει περιθώρια «λάθους» στους ισχυρούς αυτού του κόσμου;
Είναι κοινά αποδεκτό πια ότι ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε οι υπερδυνάμεις, οι ΗΠΑ στην προκειμένη περίπτωση. Ο τέως δεν αναγνωρίζει ότι έγινε εισβολή, η νυν δεξιώνεται με πάσα επισημότητα Τούρκους αξιωματικούς (συντηρητές εγκλημάτων πολέμου, σημειώστε) στην κατεχόμενη Λευκωσία και διαψεύδει τις δηλώσεις της περί εμπιστοσύνης (λες κι αυτό ήταν το μείζον), ενώ στο τέλος μας παραπέμπουν και στις «τουρκικές αρχές». Αυτό παραπάει. Οφείλουν να αντιληφθούν, εκεί στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ότι η Κύπρος δεν είναι οικόπεδο προς επένδυση, δεν είναι τσιφλίκι κανενός, δεν είναι προϊόν προς διενέργεια πειράματος, δεν είναι πακέτο προς βρώση ή πόση. Δεν δικαιολογείται ουδείς να νομιμοποιεί την εισβολή, όσο ανίκανες κι αν είναι οι ηγεσίες του τόπου. Δεν έχει κανείς τη δικαιοδοσία να παίζει με τα αισθήματα και την επιβίωση ενός λαού που ζει πρόσφυγας εδώ και χρόνια, με τη συμβολή των ΗΠΑ κιόλας. Σ’ αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ, λοιπόν, είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε, να θέσουμε τους δικούς μας όρους και όχι να υποκλινόμαστε και να σιωπάμε μπροστά σε μια υπερδύναμη, όπου «η Διακήρυξη της Ελευθερίας είναι κρεμασμένη στις αίθουσες των σχολείων, αλλά η εξωτερική πολιτική ακολουθεί τον Μακιαβέλι», όπως θα έλεγε ξανά ο Χάουαρντ Ζινν.
