του Κωνσταντίνου Ν. Παρέλλη Αναφέρομαι στο σουρεαλισμό, όχι σαν μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης στην μεταμοντέρνα δυτική κουλτούρα, αλλά σαν μορφή ελλιπούς πολιτικής σκέψης που διαδίδεται με ραγδαίους ρυθμούς στην εσαεί στάσιμη κοινωνία της Κύπρου από ψευδοδιανοούμενους, καλοπληρωμένους δημοσιογράφους και ιδιαίτερα από το αποτυχημένο κομματικό κατεστημένο και το ευρύ δίκτυο τυχοδιωκτών, καιροσκόπων και

του Στέλιου Γερολέμου Μελετώντας τις βασικές ορολογίες που χρησιμοποιούνται γενικότερα μέσα στο κοινό ανακοινωθέν - και όχι μόνο - εντοπίζω μια έννοια η οποία μπορεί να «μεταφραστεί» κατ'ουσίαν με δύο τρόπους. Θα προσπαθήσω όσο μπορώ να ερμηνεύσω βάσει της δικής μου αντίληψης και θεώρησης, τη μία εκ των δύο «μεταφράσεων». Η

του Τάσσου Ελευθερίου «40 χρόνια μετά το διχασμό εξακόλουθεί να έιναι σημαντικό να προβάλλουμε ‘το τείχος μας’. Να ξαναανοίξουμε τη συζήτηση για την ιστορία του λαόυ της Κύπρου και για τον πόνο στον οποίο μας οδήγησε ο εθνικισμός, ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη στο μέλλον και να παλέψουμε μαζί

του Σάββα Σαββίδη Για άλλη μια φορά, είδαμε τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο να τοποθετείται επί του Κυπριακού με ύφος χιλίων καρδιναλίων, λες και θα λύσουμε το πρόβλημα με τους καφέδες, τα χαμόγελα και το «καλό κλίμα». Μέρα τη μέρα, παρατηρούμε πως η ηγεσία της Εκκλησίας, παρόλο που δεν ασχολείται με τα

του Σιλουανού Νικολάου Καθημερινά, διαβάζουμε και παρακολουθούμε αρθρογραφία και εκπομπές να προβάλλουν το γεγονός ότι η λύση είναι πιο κοντά από ποτέ, τα πράγματα είναι καλύτερα και η Κύπρος θα δει επιτέλους άσπρη μέρα όσον αφορά στην οριστική λύση του Κυπριακού. Όλοι αυτοί, όμως, δυστυχώς, αποφεύγουν να απαντήσουν σε καίρια ερωτήματα,