Του Σιλουανού Νικολάου
Η πρόσφατη δήλωση του εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό Έσπεν Μπαρθ Άιντα, ότι θα πρέπει να συσταθεί πενταμερής για τη συζήτηση για τις εγγυήσεις, μας παίρνει κάποια χρόνια πίσω στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, όπου η μεν Κύπρος εκπροσωπείτο από ηγέτες των κοινοτήτων και οι δε εγγυήτριες δυνάμεις από τους αντίστοιχους ηγέτες τους.
Ήταν η στιγμή που, μετά από συνομιλίες κυρίως μεταξύ υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας, η Τουρκία και επίσημα πλέον –και νόμιμα– αποκτά επεμβατικά δικαιώματα στο νησί μας. Η Τουρκία κατάφερε να έχει και επίσημα δικαιοδοσία στην Κύπρο, φέρνοντας ως πρόσχημα την προστασία των Τ/κ, σάμπως και οι Άγγλοι τους Τ/κ αντιμάχονταν.
Θα λέγαμε ότι οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν η απαρχή του κακού για τις μετέπειτα εξελίξεις στο Κυπριακό. Συνεπώς, θα πρέπει όσοι μιλούν για το Κυπριακό να αναφέρονται σε αυτές τις συμφωνίες που αναβάθμισαν τη μειονότητα σε κοινότητα με δικαίωμα βέτο σε πολλά επίπεδα της διακυβέρνησης. Μπορεί οι Τούρκοι και οι «εντός των τειχών» αναδημοσιεύσαντες την τουρκική προπαγάνδα να κατηγορούν την ε/κ κοινότητα για τη «διένεξη» του ’63 και τα σημεία του Μακαρίου (ασχέτως αν ήταν λάθος ή σωστή η στιγμή και το περιεχόμενο των προτάσεών του), αλλά πρέπει όλοι να παραδεχτούν ότι το σύνταγμα του ’60 όχι απλά δεν λειτουργούσε, αλλά καταπατούσε ανθρώπινες ελευθερίες σε ένα εντελώς πρωτάκουστο ρατσιστικό επίπεδο.
Από το 70%-30% στους δημόσιους υπαλλήλους στο 70%-30% της σύστασης της βουλής, από το βέτο του αντιπροέδρου στις χωριστές πλειοψηφίες των κοινοτήτων. Ήταν αναπόφευκτο μεταξύ των κοινοτήτων να δημιουργείται καλλιέργεια σκεπτικισμού και αυτό να μεταφέρεται πολλές φορές και σε κοινωνικό επίπεδο, όταν βέβαια η Τουρκία με τους θύλακες προσπάθησε να πετύχει την πρώτη διχοτόμηση, αρχίζοντας έτσι σιγά σιγά να εφαρμόζει τα διχοτομικά σχέδιά της.
Αυτά τα σχέδια, εκτός από το σχέδιο επανάκτησης της Κύπρου του Νιχάτ Ερίμ, εμφανίζονται πλέον μετέπειτα ως επίσημη θέση της τουρκικής πλευράς μέσω μιας λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Το πλαίσιο λύσης αυτό είναι ξεκάθαρο ότι διασφαλίζει τα συμφέροντα της Τουρκίας στο νησί. Σε συνδυασμό, βεβαίως, με τις διχοτομικές τάσεις που εφάρμοσε διαχρονικά η Τουρκία στην Κύπρο και την επιμονή της για λύση διζωνικής φύσεως, μπορεί κάποιος εύκολα να ισχυριστεί ότι η Τουρκία δεν θα δεχθεί άλλη λύση πλην της συγκαλυμμένης διχοτόμησης που θα δημιουργεί νόμιμο κρατίδιο στον βορρά και ομοσπονδιακό κεντρικό όπου θα έχει νόμιμο δικαίωμα ελέγχου. Σε αντίθεση με την ελληνική πλευρά που θα έχει μεν κρατίδιο ελληνοκυπριακό, αλλά χάνοντας μόνιμα τα εδάφη της, τα εδάφη των νόμιμων κατοίκων της δηλαδή. Επίσης, καθώς η Ελλάδα δεν έχει κάποιες βλέψεις στην Κύπρο, οι Έλληνες Κύπριοι θα παραμείνουν, θεωρητικά, μόνοι να έχουν να κάνουν με μεγαθήρια και με την καλά οργανωμένη πολιτική της Τουρκίας, που όπως φαίνεται ακόμη και σήμερα δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο.
Τελειώνοντας, θα πρέπει όσοι θέλουν να ασχοληθούν με το κυπριακό ζήτημα –και ευχόμαστε όλοι να ενδιαφέρονται για το μέλλον αυτού του τόπου– να μελετούν πιο προσεκτικά το Κυπριακό στην ολότητά του. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να γίνει προσπάθεια εφαρμογής πολιτειακού μορφώματος δεκάδες φορές χειρότερο από το σύνταγμα του ’60, για να καταλάβουμε ότι θα αποτύχει να διασφαλίσει την ειρήνη και την ελευθερία στο νησί, καθώς το ίδιο το σύνταγμα του ’60 όχι μόνο απέτυχε, αλλά αποτέλεσε την κερκόπορτα εφαρμογής της βάρβαρης τουρκικής πολιτικής στο νησί.
Θα πρέπει να αναζητήσουμε άλλες λύσεις που θα διασφαλίζουν την επιβίωση του Ελληνισμού στους τόπους των προγόνων μας, αλλά και βεβαίως που θα διασφαλίζουν τα δικαιώματα όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, τη φυλή ή τη γλώσσα τους. Και, το πιο σημαντικό, λύση στην οποίαν καμιά Τουρκία δεν θα μπορεί να ποδηγετήσει κοινότητες ή μειονότητες για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της στο νησί, καταπατώντας βεβαίως στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως έκανε στο παρελθόν.
Συνεπώς, τα συνθήματα άνευ πολιτικοϊστορικών πραγματικοτήτων, του τύπου «ΗΠΑ, ΚΑΝΑΔΑΣ, ΡΩΣΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ», το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι παραπλάνηση στην κοινή γνώμη, καθώς αγνοούν την πολιτική της Τουρκίας για εθνοκάθαρση και έλεγχο στην Κύπρο. Το γεγονός είναι ότι οι πιο πάνω χώρες είναι ομοσπονδίες για καθαρά διοικητικούς σκοπούς και δεν διαχωρίζονται σε ομοσπονδιακά κρατίδια βάσει θρησκείας, εθνότητας ή γλώσσας.
