Του Ανδρέα Γεωργιάδη

Λάβετε φάγετε, τούτο εστί το σώμα και το αίμα μου,
το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου,
ενός φτωχόπαιδου 29 χρονώ απ’ το χωριό Λύση,
οδηγού ταξί το επάγγελμα,
που ’μαθε στη μεγάλη σχολή Του Αγώνα
τόσα μόνο γράμματα
όσα να γράφουν τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…

«Αποχαιρετισμός», Γιάννης Ρίτσος

Φέτος συμπληρώνονται 59 χρόνια από την ηρωική θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου, υπαρχηγού της ΕΟΚΑ, που στο κρησφύγετό του στα όρη του Μαχαιρά, καταδιωκόμενος από τους Βρετανούς αποικιοκράτες, έπειτα από προδοσία ενός σύγχρονου Εφιάλτη, πολέμησε σαν νέος Λεωνίδας και τελικά μαρτύρησε, καθιστώντας εαυτόν ένοικο του Πάνθεου των Ελλήνων ηρώων, από την αρχαιότητα μέχρι τις ημέρες μας, από τον βασιλιά Λεωνίδα, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον Μάρκο Μπότσαρη και την Μπουμπουλίνα…

Καλούμαστε να τιμήσουμε σήμερα τη μνήμη του, ως γνήσιοι Έλληνες, μέσα σε μια πατρίδα που μοιράζεται από την μπότα του Αττίλα. Καλείται σήμερα η ηγεσία να τιμήσει τη μνήμη του ένδοξου υπαρχηγού της ΕΟΚΑ, του Σταυραετού του Μαχαιρά, μέσα σε συνθήκες προδοσίας και εθελοδουλίας προς τον κατακτητή. Με τι μούτρα θα αντικρύσουν οι κυβερνώντες τον χώρο του μαρτυρίου του σύγχρονου Λεωνίδα, με ποια δύναμη θα καταφέρουν να σταθούν μπροστά στο άγαλμα του Σταυραετού και να καταφέρουν να αποτίσουν φόρο τιμής, όταν οι ίδιοι ξεπουλούν όσα ο ίδιος ο Γρηγόρης Αυξεντίου κέρδισε, χύνοντας μέχρι τελευταίας ρανίδος το ελληνικό αίμα του;

Φορώντας την τιμημένη στολή του Έλληνα αξιωματικού, του ίδιου αξιωματικού που στον πόλεμο του 1897, στον Μακεδονικό Αγώνα του 1904-1908, στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913, στη Μικρασιατική Εκστρατεία του 1919-1922, στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, στην Εθνική Αντίσταση του 1941-1944, αγίασε με το αίμα του τα τιμημένα ελληνικά μας χώματα, από τον στρατηγό Σμολένσκη μέχρι και τους τυφεκισμένους πατριώτες της Αντίστασης, ο Γρηγόρης Αυξεντίου πολέμησε στις τάξεις της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών για την ελληνική λευτεριά. Ο αγώνας του ήταν αγώνας σύσσωμου του Ελληνισμού της Κύπρου, αγώνας αποτίναξης του αγγλικού ζυγού με μόνο σκοπό την Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα πατρίδα, τη μητροπολιτική Ελλάδα, με μόνο σκοπό να μπορέσει να «στολίσει η γαλάζια μας σημαία τα χωριά και πολιτείες και ψηλά καμπαναριά» (όπως λέει και το άσμα του Παμμακάριστου Παπάσταυρου Παπαγαθαγγέλου). Ο αγώνας τον οποίον διεξήγαγε και του οποίου ως υπαρχηγός είχε το πρόσταγμα ήταν ένας αγώνας παλλαϊκός, ένας αγώνας που συνένωνε όλους τους Έλληνες της Κύπρου, αγρότες, εργάτες, μαθητές, νέους, γέρους και ηλικιωμένους, γυναίκες και άνδρες.

Η μνήμη του Γρηγόρη Αυξεντίου βέβαια, όπως και όλων των ηρώων μας, όπως επίσης και η ίδια η εθνική μνήμη, σήμερα πολεμάται και καταπατάται με τον πιο βδελυρό και βρώμικο τρόπο και στην Κύπρο, αλλά και στην ίδια τη μητροπολιτική Ελλάδα. Η αυτοκρατορία του χρήματος, το νεοταξικό κεφάλαιο και το παγκόσμιο σύστημα των γερακιών και των αεθνικών ΜΚΟ που δρουν ανενόχλητες μέσα στα όρια των δύο κρατών, Ελλάδας και Κύπρου, προωθούν την ιδέα της αεθνοποίησης με έναν τρόπο αθέμιτο και κτηνώδη, αφού, εισρέοντας μέσα στην καθημερινότητα, ροκανίζουν σιγά σιγά, σταθερά και με πείσμα, τους θεμελιούς την εθνικής αξιοπρέπειας που τόσο εθνοπρεπέστατα, πάππου προς πάππον, μας μεταλαμπάδευσαν οι γονείς μας, το σχολείο και η ίδια η Ιστορία μας.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον εκνευρισμό και την αγανάκτηση που ένιωσα απέναντι σε έναν διδάσκοντα στο σχολείο στο οποίο φοιτούσα, πριν πέντε ακριβώς χρόνια, στο ένδοξο εκπαιδευτήριο του Ελληνισμού, το Παγκύπριο Γυμνάσιο. Ήταν τότε που σύσσωμη η κυβέρνηση (μάλλον ακυβερνησία) Χριστόφια αποφάσισε ότι η εθνική ταυτότητα πρέπει να κατεδαφιστεί και να φτιαχτεί από τα πλέον επίσημα και θεσμικά δώματα η νεοκυπριακή ταυτότητα, τη συνεργεία των Βρετανών αποικιοκρατών και του νεοταξικού κεφαλαίου. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είχε αποφασιστεί η πλήρης κατεδάφιση της πτέρυγας του Παγκυπρίου Γυμνασίου όπου είχε διεξαχθεί η περίλαμπρη μάχη των Ελλήνων μαθητών της Λευκωσίας, στα πλαίσια του Εθνικοαπελευθερωτικού, Ενωτικού και Αντιαποικιακού αγώνα της ΕΟΚΑ, η γνωστή σε όλους μας μάχη της Σεβερείου. Τότε, σωρεία εκπαιδευτικών, προσκείμενων στην εξουσία και στο κατεστημένο, βάλθηκαν να μας πείσουν ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν τυχοδιωκτικός και έφθασαν στο σημείο να λένε με εμφανή την περιφρόνηση ότι: «Μα και ο Γρηγόρης Αυξεντίου έδωσε εξετάσεις για τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και δεν κατάφερε να εισαχθεί». Άκουσον άκουσον! Η μη εισαγωγή του υπαρχηγού του εθνικού κινήματος στη σχολή Ευελπίδων τον καθιστά άμεσα –κατά τους υπηρέτες του νεοταξικού συστήματος– πιο χαμηλής εμβέλειας. Λες και ο αγώνας και η θυσία των ηρώων μας ήταν συνδεδεμένη με τα χαρτιά και τα πιστοποιητικά φοιτήσεως που θα μπορούσαν να λάμβαναν και επειδή δεν είχαν αυτά τα πιστοποιητικά, δεν άξιζε ο αγώνας.

Πληροφορώ, λοιπόν, όλους τους τοιουτοτρόπως σκεπτόμενους, που δυστυχώς στην Κύπρο και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί, ότι οι ήρωές μας, από τα αρχαία χρόνια μέχρι και τις ημέρες μας, δεν είχαν όλοι πτυχία ούτε ήταν εγγράμματοι ούτε είχαν τελειώσει τα διεθνούς φήμης πανεπιστήμια της Εσπερίας και της Αγγλετέρας στο άκουσμα του ονόματος των οποίων οι νεοταξίτες εμφορούνται από λάγνες διαθέσεις.

Ας μη λησμονούμε και το άσμα που αναφέρεται στον στρατηγό Μακρυγιάννη: «Μόνον να γράφης τ’ όνομά σου, κι εκείνο το ’μαθες μισό…»

Ο στρατηγός Κίμωνας (υιός του στρατάρχου Μιλτιάδου, νικητή της μάχης του Μαραθώνα εναντίον του Πέρση βασιλέως Δαρείου και των πρωτοπαλλήκαρών του, Δάτι και Αρταφέρνη) όταν έγινε αρχιστράτηγος των Αθηνών, ήταν και αυτός εν πολλοίς αγράμματος. Η μόρφωσή του (όχι με τη σωκρατική έννοια, αλλά με τη σημερινή χρήση της) ήταν σε χαμηλό επίπεδο. Κι όμως, εξεστράτευσε το 450 π.Χ. στην περσοκρατούμενη Κύπρο και έδωσε την τελευταία μάχη της πολυτάραχης ζωής του, καταφέρνοντας να νικήσει τους Πέρσες κατακτητές της νήσου και να αποκαταστήσει την ελληνική (αθηναϊκή) κυριαρχία, λευτερώνοντας τους Έλληνες κατοίκους του. Βέβαια, κατά τους υπηρέτες του κατεστημένου, ούτε ο Κίμωνας θα ήταν σοβαρός και μετρημένος, καθ’ ότι δεν είχε τη μόρφωση και το επίπεδο του Σωκράτους και του Πλάτωνος.

Η οικτρή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, της αμφισβήτησης δηλαδή των ηρώων μας και κάθε ιερού και οσίου που ο Ελληνισμός έχει το δικαίωμα να υπερηφανεύεται, είναι πολιτική που εφαρμόζουν από της συστάσεως του ελληνικού και του κυπριακού κράτους οι Μεγάλες Δυνάμεις, που λαμβάνουν κάθε φορά άλλη μορφή. Το δόγμα Κίσινγκερ, περί της καταστροφής των ριζών των Ελλήνων και του πολιτισμού τους, βρίσκει ένθερμους οπαδούς σε Ελλάδα και Κύπρο, που στέργουν την παγκοσμιοποίηση. Η εθνική αποσύνθεση και απονομιμοποίηση της ιστορίας στα μυαλά των κουφιοκεφάλων που μας διοικούν έχει αντανακλαστικά δυστυχώς και στην ίδια την κοινωνία μας…

Έτσι λοιπόν, όπως ο Γρηγόρης Αυξεντίου, του Πιερή και της Αντωνούς, από το χωριό Λύση, που ’μαθε τόσα μόνο γράμματα για να γράψει τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ανέβηκε αντάρτης στα βουνά, μιμούμενος τους προγόνους μας, Κολοκοτρώνη και Παπαφλέσσα, Κίμωνα και Μιλτιάδη, Λεωνίδα και Παυσανία, Παλαιολόγο και Ρε Αλέξη, Ψαρρό και Λέλα Καραγιάννη, έτσι κι εμείς πρέπει ανήμερα της ημέρας της θυσίας του να καταστήσουμε εαυτόν αντάρτη συνείδησης. Πρέπει να πούμε όχι στο αεθνικό πείραμα που θέλει το διεθνές νεοταξικό κεφάλαιο (κατά Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο) να εφαρμόσει σε Κύπρο και Ελλάδα και να αντιταχθούμε στα άνομα σχέδια των κατακτητών –Τούρκων, Εγγλέζων και Αμερικανών– για το αεθνικό κράτος που θέλουν να φτιάξουν στην Κύπρο, όμοιο των Γιβραλτάρ, Σιγκαπούρης και Χονγκ Κονγκ (βλέπε συνέντευξη Σ. Κωνσταντακόπουλου, Απρίλιος 2014, Δημοσιογραφική Εστία, Λευκωσία, Κύπρος).

Και επειδή είμαστε όλοι παιδιά της ΕΟΚΑ, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, οφείλουμε να βγούμε αντάρτες στα βουνά της συνείδησης, να πολεμήσουμε για ένα νέο πνευματικό και πολιτειακό ’21 και να ζήσουμε μιας ώρας λευτεριά… Και το κάθε σπίτι να γίνει κάστρο και ο κάθε πατριώτης και στρατιώτης, όπως έλεγε και ο Γιατρός…

Κι όπως έγραψε κι ο Ρίτσος:

«Ο πατέρας θα με γνωρίσει στο νεκροτομείο απ’ τις χοντρές ελληνικές κοκκάλες μου, όμοιες με τις δικές του, κι απ’ τον σταυρό της πατρίδας που ’χα φυλαχτάρι μες στις τρίχες του κόρφου μου. Μιλάω για μένα σαν να ’μαι ερωτευμένος με τα μένα, σα να ’ναι η Ρωμηοσύνη ερωτευμένη με τα μένα. Συχωράτε με».

Κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά στη θυσία του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ. Ο αγώνας σήμερα συνεχίζεται… Αν αντισταθούμε κι εμείς, τότε και μόνο θα δικαιωθεί… Εμπρός, λοιπόν, αντάρτες στα βουνά της συνείδησης, αντάρτες στο πνεύμα…

Και, κατά το καβαφικό: «Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες».

Καλό μας αγώνα και καλή μας Λευτεριά…

Αθήνα, 2.3.2016