Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη
πάρε μαύρο γιαταγάνι
κι έλα στη ζωή μας πίσω
το στραβό να κάμεις ίσο.
ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ
Τον Νοέμβριο του 2011, λίγους μήνες μετά την τραγωδία στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί και κατόπιν πολλών λαϊκών αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων, η Βουλή των Αντιπροσώπων καλούσε τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια «να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και με εθελούσια παραίτησή του να συμβάλει στη δημιουργία των επιθυμητών συνθηκών, για να μπορέσει ο τόπος και ο λαός να ξεπεράσουν τα προβλήματα» που εξήγαγε η δολοφονική έκρηξη. Το ψήφισμα, που εγκρίθηκε από όλους τους τότε βουλευτές (και από τον νυν ΠτΔ, Νίκο Αναστασιάδη) εκτός αυτών του ΑΚΕΛ, καλούσε επίσης τον Χριστόφια να παραιτηθεί για να ενισχύσει «τη δημιουργία κλίματος σταθερότητας και αποφυγής αχρείαστης πόλωσης, μισαλλοδοξίας και διχασμού».
Πού θυμηθήκαμε το Μαρί; Αφενός, δεν το ξεχνάμε. Αφετέρου, τούτες οι ώρες απαιτούν ιστορικά διδάγματα και σαφώς η ανάγκη δεν γίνεται ιστορία. Διότι, ναι μεν ο Νίκος Αναστασιάδης «αναγκάστηκε» να εγκρίνει το τότε ψήφισμα κατά του φανταστικού τέως Προέδρου και να στρώσει τα ροδοπέταλα στον δικό του δρόμο προς την εξουσία, αλλά το ενέκρινε. Και όφειλε, ώριμος πια, να το ξαναδιαβάσει μετά τη μεταμεσονύχτια παρασπονδία της προηγούμενης βδομάδας. Και τούτο, όχι γιατί ισοσταθμίζεται η δολοφονία 13 ανθρώπων με τα (εθνικά) παραστρατήματά του, τα οποία μπορούμε να απορρίψουμε, μα γιατί το «ύψος των περιστάσεων» τίθεται (ξεκάθαρα πια) πολύ ψηλότερά του και απορούμε αν μπορεί να σταθεί για να το φτάσει. Και, εν τω μεταξύ, οι περιστάσεις δεν ανέχονται ούτε εκ περιτροπής προεδρία με αντάλλαγμα λίγη Μόρφου ούτε παραμονή κατοχικών στρατευμάτων ούτε διατήρηση εγγυήσεων.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραπαίει. Παραπαίει στα σκοτεινά σοκάκια του οδικού χάρτη της Άγκυρας και ενός ασφυκτικού χρονοδιαγράμματος, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην τουρκική «τελική λύση». Παραπαίει και σέρνει μαζί του ολόκληρο τον κυπριακό Ελληνισμό σε επικίνδυνους δρόμους, οι οποίοι είναι χτισμένοι από τον κατοχικό ηγέτη, το καθεστώς του και τον νεοσουλτάνο Ταγίπ Ερντογάν. Ο Νίκος Αναστασιάδης, με την αποδοχή των τουρκικών όρων για επιστροφή στις συνομιλίες, έθεσε εαυτόν ανίκανο να διαχειριστεί ένα ζήτημα επιβίωσης, εθνικής ή φυσικής, και απώλεσε τη λαϊκή εντολή που πήρε τον Φεβρουάριο του 2013. Με ανοιχτά τα επί μέρους κεφάλαια, με την Τουρκία ανυποχώρητη, με τον Ακιντζί να επιμένει περί πενταμερούς διάσκεψης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιλέγει να ταξιδέψει στη Γενεύη μόνος του και όχι ως δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης λαού προσφύγων, όχι κατόπιν διαβούλευσης με τους πολίτες και όχι αφού ξαναζητήσει τη λαϊκή εντολή.
Επομένως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μετά την παρασπονδία του δείπνου στη βασανισμένη νεκρή ζώνη, όφειλε «να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και με εθελούσια παραίτησή του να συμβάλει στη δημιουργία των επιθυμητών συνθηκών, για να μπορέσει ο τόπος και ο λαός να ξεπεράσουν τα προβλήματα» που προκαλούν οι «πεφωτισμένες» υποχωρήσεις του. Και τούτο έπρεπε να αξιωθεί από όλες τις δημοκρατικές και αντικατοχικές δυνάμεις του τόπου (πλην ΔΗΣΑΚΕΛ ασφαλώς). Διότι, δεν πείθουν κανέναν οι δικαιολογίες περί «πολιτογράφησης» 26.500 εποίκων τη στιγμή που έχει ήδη γίνει αποδεκτή από την πλευρά μας η καθολική νομιμοποίησή τους. Δεν πείθει κανέναν η δικαιολογία περί συνομιλιών υπό απειλή, ενώ η Τουρκία δεν κουνήθηκε σπιθαμή από τις παράφρονες απαιτήσεις της και ενώ ο Μουσταφά Ακιντζί ταξιδεύει στις Βρυξέλλες, έχοντας «προσδοκίες από την ΕΕ ούτως ώστε η “ΤΔΒΚ” να ετοιμαστεί για την Ένωση». Άρα, ο Νίκος Αναστασιάδης, προτού συνεχίσει τις συνομιλίες (δήθεν από εκεί που σταμάτησαν) οφείλει να «αναζητήσει» τη λαϊκή εντολή. Οφείλει να παραιτηθεί και να αποχωρήσει ζητώντας συγγνώμη για τις «κενές προσδοκίες» και τις «ανεδαφικές ψευδαισθήσεις» που ο ίδιος δημιούργησε περί «θετικής ρητορικής» και «καλής θέλησης» της Τουρκίας. Και όλα αυτά, επειδή για έναν λαό που δεν έζησε ποτέ σε συνθήκες ειρήνης και ελευθερίας, αποτελεί casus belli η «μεταβατική περίοδος» πέντε χρόνων για αποχώρηση του τουρκικού στρατού που αξιώνει η ίδια η ε/κ πλευρά (!) με την ελπίδα ότι «η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της». Και, εν τέλει, από πότε η παραμονή τουρκικών στρατευμάτων ανταποκρίνεται στις «προσδοκίες του κυπριακού Ελληνισμού»; Να ο τρόμος. Να η αθλιότητα.
Υ.Γ.: Ασφαλώς, αφού παραιτηθεί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, οι λεγόμενες δυνάμεις της «σκληρής γραμμής» οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους και αφού κερδίσουν την ψήφο του λαού, να τερματίσουν τα ψέματα και τις αυταπάτες. Αλλιώς θα είναι κι αυτές κατώτερες των περιστάσεων…
