Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Όταν ήρθαν οι ιεραπόστολοι, οι Αφρικάνοι είχαν τη γη
και οι ιεραπόστολοι κρατούσαν τη Βίβλο.
Μας έμαθαν να προσευχόμαστε με τα μάτια κλειστά.
Όταν τα ανοίξαμε,
εκείνοι είχαν τη γη
κι εμείς κρατούσαμε τη Βίβλο.
ΓΙΟΜΟ ΚΕΝΥΑΤΑ
«Αυτή η χώρα έχει πληρώσει ένα τίμημα στη βόρεια Κύπρο, ένα τίμημα που συνεχίζει να πληρώνει. Αυτή τη στιγμή, ποιος είναι αυτός που δίνει μάχη στη διεθνή κοινότητα για τη βόρεια Κύπρο; Μήπως ο κύριος Ακιντζί νομίζει ότι αυτή τη μάχη μπορεί να την κάνει από μόνος του;» διερωτάτο ο Ταγίπ Ερντογάν μετά την παράνομη εκλογή Ακιντζί στα κατεχόμενα τον Απρίλιο του 2015, δίνοντας αφορμή στα αστέρια της ε/κ σκηνής να μιλήσουν για «πάγωμα» στις σχέσεις Άγκυρας-ψευδοκράτους. Ήταν εκείνο το ρεπορτάζ που σημείωνε ότι ο Μουσταφά Ακιντζί απάντησε και διερωτήθηκε επίσης εάν «η μικρή πατρίδα δεν πρέπει να μεγαλώσει ποτέ», για να λάβει πληρωμένη ανταπάντηση από τον νεοσουλτάνο: «η μάνα δεν θέλει να σταματήσει ποτέ να είναι μάνα».
Πάντως, εκείνο το «πάγωμα» τελικά ήταν πρόσκαιρο, καθώς από τότε, ο Ακιντζί, ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου, όποτε οι δύο τελευταίοι κάνουν διάλειμμα από τις σφαγές Κούρδων ανταρτών και πολιτών, αποτελούν μια αχτύπητη τριάδα, παρόμοια με αυτήν του Μέσι, του Σουάρες και του Νεϊμάρ στην άλλη πλευρά της Ευρώπης. Άλλωστε, ο Ακιντζί θα συνεχίσει να αναβαθμίζει το ψευδοκράτος, άσχετα με τη λύση του Κυπριακού, όπως είπε, ενώ ο Τούρκος Πρόεδρος και ο Τούρκος Πρωθυπουργός θα συνεχίσουν να ενσωματώνουν τα κατεχόμενα στην Τουρκία, παγιώνοντας έτσι τετελεσμένα που δεν παγίωσε η εισβολή του 1974.
Όπερ και εγένετο με τον αγωγό του νερού. Υπεγράφη προχθές στην Άγκυρα, λοιπόν, η «διακρατική συμφωνία» για διαχείριση του νερού από την τουρκική κυβέρνηση, καθιστώντας έτσι «νόμιμη» την υποταγή του ψευδοκράτους στην Άγκυρα και «ξεπερνώντας» τις φωνές που αντιδρούσαν. Ούτως ή άλλως, εκτός του ότι το κείμενο της «συνθήκης» τιτλοφορείται «Διακρατική συμφωνία σχετική με την προμήθεια και διαχείριση των υδάτινων πόρων μεταξύ της Τουρκικής Δημοκρατίας και της “ΤΔΒΚ”», η γη απ’ όπου περνά ο αγωγός βρίσκεται στην κυριότητα της Άγκυρας, όπως προέκυψε και από την προ μηνών πρώτη συμφωνία.
Πόση σημασία έχουν όμως αυτά σε μια κατεχόμενη χώρα; Ποιος ασχολείται τώρα με το νερό, τη στιγμή που ο Πρόεδρος επιμένει ότι η «λύση» είναι έξω απ’ την πόρτα μας και μας λέει, αμερικανολογώντας, «κόλπο ή κέρασμα»; Ποιος ασχολείται, όταν πριν από έναν περίπου μήνα μας διαβεβαίωνε ο Άντρος Κυπριανού, ΓΓ του ΑΚΕΛ, πως η Τουρκία θέλει λύση και πως Ερντογάν και Νταβούτογλου έχουν χαλαρό το λουρί του Ακιντζί; Και που ασχολήθηκαν, δηλαδή, στο ΑΚΕΛ με τη «συμφωνία», ήταν τόσο ραγδαία η απάντηση Νταβούτογλου («Μια χώρα που δεν αναγνωρίζουμε ούτε και μας μας δεσμεύουν τα σχόλιά της άλλωστε») που τους άφησε με «θκυο σιείλη καμένα».
Παρεμπιπτόντως, αν θεωρούνται από κάποιους (που δεν ασχολούνται με λεπτομέρειες προκειμένου να βοηθήσουν στη λύση) υπερβολικές οι αντιδράσεις για τη «διακρατική συμφωνία», αφού αναγνώσουν την απείρου κάλλους δήλωση του πολύ Νταβούτογλου –«όταν μια μέρα αρχίσουν να πίνουν αυτό το νερό που σήμερα δεν το παίρνουν στα σοβαρά μάλλον εκείνη τη μέρα θα θυμηθούν και θα ευχαριστήσουν την Τουρκία, θα ευχαριστήσουν τον κ. Κάλιοντζου γι’ αυτή τη συμφωνία, θα έρθει η μέρα που θα ντρέπονται για αυτά που έκαναν»– να θυμηθούν και το προηγούμενο παραλήρημά του – «Το Σχέδιο του Αιώνα είναι σπάνιο στον κόσμο και με αυτή την έννοια είναι το πρώτο υπερθαλάσσιο σχέδιο. Με το σχέδιο συνδέθηκε η μικρή πατρίδα με τη μητέρα πατρίδα».
Όχι λοιπόν, δεν είναι λεπτομέρειες τα πιο πάνω. Ούτε η «συμφωνία» Τουρκίας-ψευδοκράτους για το νερό ούτε το βήμα ενσωμάτωσης των κατεχομένων στην Τουρκία ούτε η εξάρτηση των Τ/κ στο τουρκικό κράτος. Αν δεν γίνει κατανοητό ότι ο αγωγός του νερού και η «συμφωνία» που υπεγράφη προχθές (που ουσιαστικά κατοχυρώνει στην Τουρκία τη διαχείριση του έργου) περιπλέκουν τις διαπραγματεύσεις, κυρίως επί του εδαφικού και του περιουσιακού, τότε είμαστε αλλού ξημερωμένοι. Και προπαντός, αν κάποιοι επιμένουν ότι το έργο είναι καλό διότι θα παραμείνει σε ισχύ και μετά τη λύση, να διαβάσουν ξανά την ιστορία της περιοχής, να μελετήσουν τη λειτουργία του τουρκικού κράτους και τη σχέση που διατηρεί με τους γειτονικούς λαούς, μήπως και αντιληφθούν γιατί αρνούμαστε να αποδεχτούμε πως αιωνίως η γη μας θα πληγώνεται από τα τουρκικά τρυπάνια, προκειμένου να μην πάθουμε αφυδάτωση. Καλύτερα, λοιπόν, κι ας το ακούσει ο Ερντογάν, ο Νταβούτογλου, ο Ακιντζί, ο Κάλιοντζου, ακόμα κι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ή ο Άντρος Κυπριανού, καλύτερα να πάθουμε αφυδάτωση, παρά να «ευχαριστήσουμε» την Άγκυρα και το κατοχικό καθεστώς, που σχίζουν στα δύο τη γη των παππούδων μας. «Ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας», όπως έγραφε ο Ινδιάνος αρχηγός Σιάτλ το 1887 όταν του ζητήθηκε να πουλήσει τη γη του. «Ένα κομμάτι γης μοιάζει σ’ αυτόν μ’ ένα οποιοδήποτε κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στη νύχτα και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι σύντροφός του, αλλά εχθρός του. Με την απληστία του θα την καταβροχθίσει και δεν θα αφήσει πίσω του τίποτα παρά μόνο ερημιά. Το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και τα ποτάμια μεταφέρει στο διάβα του και το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους». Οίκαδε.
