Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στον Χάρο
όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω.
ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ (15/12/1933-7/4/2000)
Τι κι αν έχουν περάσει 12 χρόνια από το ιστορικό διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου, με το οποίο καλούσε τον κυπριακό Ελληνισμό να απορρίψει το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν; Βρισκόμαστε ενώπιον ακόμα μιας προσπάθειας των ηγετών μας (ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ) για την επαναφορά του ίδιου σχεδίου με χειρότερους φυσικά όρους. Βρισκόμαστε ενώπιον μιας απέλπιδας προσπάθειας όσων ψήφισαν ΝΑΙ στις 24 Απριλίου 2004 και δεν το έχουν μετανιώσει να μας εκδικηθούν. Βρισκόμαστε ενώπιον πλαστών προσδοκιών που ήδη έχουν αρχίσει να καταρρέουν εξαιτίας της απότομης προσγείωσης στην πραγματικότητα της κατοχής.
Προφανώς, ο Τάσσος Παπαδόπουλος έσφαλε. Έσφαλε, διότι ενώ αποθέωσε τις αρετές του λαού σε εκείνο το ιστορικό διάγγελμα, εν τούτοις επέμεινε στην ηττημένη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Και την επικύρωσε δύο χρόνια μετά. Από την άλλη όμως, ήθελε κότσια για να σταθεί κανείς απέναντι στον ΟΗΕ, απέναντι στην Τουρκία, απέναντι σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα που πάλεψε για να επιβάλει ένα σχέδιο Ανάν που δεν τερμάτιζε επ’ ουδενί την κατοχή, που δεν επανένωνε την Κύπρο, που εδραίωνε την τουρκική κυριαρχία στον βορρά και εγκαινίαζε τη συγκυριαρχία της στον νότο, που επανέφερε τακτικές απαρτχάιντ σε μια χώρα προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ο Τάσσος τα είχε, εφόσον ο λαός ήταν δίπλα και μπροστά του.
Εν πάση περιπτώσει, σήμερα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Όχι σε όσους κατοικούν σε ροζ συννεφάκια και πιστώνουν ακόμα τον Μουσταφά Ακιντζί με καλή θέληση (όπως κάποιοι πίστωναν τον Ταλάτ πριν μερικά χρόνια), μα σε όσους διατηρούν κάποια λογική στον σουρεαλισμό του νησιού. Κατέστη σαφές, εδώ και πολύ καιρό, ότι οι συνομιλίες διεξάγονται με βάση όχι τα ψηφίσματα του ΟΗΕ (που επίσης οδηγούν σε απαρτχάιντ όσον αφορά την Κύπρο), αλλά με βάση το σχέδιο Ανάν 5. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον αλησμόνητο Δημήτρη Χριστόφια, επέμεινε σε σημεία του σχεδίου Ανάν κι ας διαλαλεί ότι βασική αρχή της διαπραγμάτευσης είναι το «τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί αν δεν συμφωνηθούν όλα».
Ο Νίκος Αναστασιάδης, λοιπόν, όντας εκπρόσωπος του 24% του ΝΑΙ στο Σχέδιο Ανάν, συνεχίζει να θεωρεί θεμιτό το να διαπραγματεύεται μια «λύση» με ζώνες, πληθυσμιακές και περιουσιακές πλειοψηφίες, ξένους δικαστές, εγγυήσεις (άμεσες ή έμμεσες), εκ περιτροπής προεδρία, μη εφαρμογή των τεσσάρων βασικών ελευθεριών, κατάλοιπα εξουσίας, δύο ιθαγένειες, δύο κρατίδια, διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αναβάθμιση του ψευδοκράτους. Φαίνεται πως δεν τον πείθουν οι φωνασκίες του Ακιντζί, του Ερντογάν, του Νταβούτογλου και πεισματικά περιπαίζει τον λαό «έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της». Κι ας δεσμεύεται ότι δεν θα φέρει σε δημοψήφισμα σχέδιο που δεν θα επανενώνει την Κύπρο, ενώ προβάλλει ως συναντιλήψεις τη στάθμιση του 82% με το 18% στο Ανώτατο Δικαστήριο, στη Γερουσία, ας προβάλλει ως νίκη το δικαίωμα του χρήστη που παράνομα κατοικεί σε ξένη περιουσία ως «υπήκοος του ψευδοκράτους».
12 χρόνια μετά το διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου και έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι ο Μουσταφά Ακιντζί είναι ένας αγγελικά πλασμένος συνομιλητής (και ουχί εκπρόσωπος της κατοχής) και ότι η Τουρκία θέλει «λύση» (και ουχί λύση στα δικά της μέτρα), η ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας παραδίδει σπασμωδικά «κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα». Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης «έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών» συνεχίζει να διολισθαίνει επικίνδυνα, θεωρώντας ότι έχει εντολή να θέσει ενώπιον του λαού ένα νέο σχέδιο Ανάν (όπως απεδείχθη από την ενημέρωσή του και από άλλες διαρροές), χωρίς να κατανοεί ότι «δεν μας αγγίζουν ψεύτικα διλήμματα, ότι δεν μας τρομάζουν απειλές για δήθεν διεθνή απομόνωση, ότι δεν μας πείθουν τα περί δήθεν τελευταίας ευκαιρίας». Είναι βέβαια φρονιμότερο να γίνει αντιληπτό, όχι μόνο από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τον Μουσταφά Ακιντζί, μα και από όσους χαριεντίζονται επί πτωμάτων και αγνοούν επιδεικτικά την κατοχή της Κύπρου, ότι «εξακολουθούν να έχουν για μας νόημα οι ηθικές αρχές και αξίες του λαού μας, του πολιτισμού και του εθνικού ιστορικού μας βίου, τον οποίο θέλουμε να συνεχίσουμε με ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία και ειρήνη». Και προφανώς, ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία και ειρήνη θα βρεθούν μονάχα αν τερματιστεί η κατοχή, αν τιμωρηθεί η Τουρκία, αν ο κάθε πολίτης μπορεί να περπατά χωρίς αλυσίδες και ποσοστώσεις σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου, από τη Μόρφου στην Αμμόχωστο κι από την Κερύνεια στο Καρπάσι. Μέχρι τότε «έστρωσε η παρτίδα με τα ναι και όχι, ποιος θα ’ναι το ψάρι, ποιος θα ’ν’ η απόχη», όπως τραγούδησε ο Νίκος Παπάζογλου. Νο πασαράν.
