Του Σιλουανού Νικολάου

Σε μία δημόσια συζήτηση είναι καλό να γίνονται ανταλλαγές απόψεων για διάφορα ζητήματα ελεύθερα και ο καθένας να εκφέρει την γνώμη του. Ο λόγος λοιπόν, για την εκδήλωση που διοργάνωσε το «OXygono» στο πανεπιστήμιο Κύπρου, την 29η Μαρτίου, σχετικά με την εκπαίδευση με ομιλητές τον ίδιο τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κύπρου Κωνσταντίνο Χριστοφίδη και την Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, Βυζαντινολόγο-Ιστορικό.

Καθώς λοιπόν γινόταν η συζήτηση η κυρία Αρβελέρ ανάφερε ότι το ψέμα του καθενός είναι η αλήθεια του άλλου. Ο κος Χριστοφίδης, δράττοντας την ευκαιρία ανάφερε ότι το «Δεν Ξεχνώ» που μαθαίνουμε στα παιδιά από μικρή ηλικία στα σχολεία πρέπει να σταματήσει γιατί είναι κι αυτό μονόπλευρο. Προσθέτοντας ότι «Δεν ξεχνάμε» μόνο ότι οι άλλοι μας έχουν κάνει.

Το συγκεκριμένο σχόλιο λοιπόν το κου Χριστοφίδη, πρύτανη του Πανεπιστημίου Κύπρου, θεωρώ ότι ήταν εντελώς ατυχές. Και επειδή εκτός από την ελευθερία του λόγου, που ευτυχώς ως ένα βαθμό υφίσταται ακόμη, θα πρέπει και αυτός ο λόγος που εκφέρεται να τεκμηριώνεται και όχι να τον αφήνουμε στον αέρα ειδικά όταν πρόκειται για καταστάσεις και συμβάντα που έχουν να κάνουν με τις αιματηρές στιγμές της ιστορίας αυτού του τόπου.

Δεν μπορούμε δηλαδή να ξεχάσουμε την εθνοκάθαρση που υπέστη αυτός ο λαός όσα χρόνια κι αν περάσουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πορεία που έγινε από τους Αρμενίους στην Κύπρο για την αιματηρή μαύρη επέτειο των 100 χρόνων από την γενοκτονία των Αρμενίων. Ήταν πραγματικά συγκινητική και το πιο σημαντικό ήταν η τεράστια πορεία διαμαρτυρίας όχι για κάποιο αίτημα επιστροφής – όπως για παράδειγμα συμβαίνει με μας – αλλά για το αίτημα αναγνώρισης από τους εθνοκτόνους τους το γεγονός ότι πράγματι πριν 100 χρόνια υπήρξε μια οργανωμένη και ενορχηστρωμένη γενοκτονία.

Και παρόλο που ο κος Πρύτανής είχε και τον πρόεδρο της Αρμενίας καλεσμένο σε άλλη εκδήλωση και που γνωρίζει ο ίδιος πολύ καλά ότι οι Αρμένιοι δεν θέλουν να ξεχάσουν, κάνει φοβερή εντύπωση γιατί το Δεν Ξεχνώ -για την Κύπρο μόνο- πρέπει να μην υπάρχει στην εκπαίδευση μας. Αντιμετωπίζεται σάμπως και είναι ένα σύνθημα μίσους ή μισαλλοδοξίας προς άλλη εθνότητα ή λαό.

Το «Δεν Ξεχνώ» λοιπόν δεν είναι ούτε «σοβινιστικό» σύνθημα, ούτε έχει σκοπό να ξύνει πληγές. Είναι αυτό λοιπόν που γίνεται η κινητήριος δύναμη αντίστασης αυτού του λαού. Όχι μόνο αντίστασης στον τούρκικο ιμπεριαλισμό αλλά και αντίστασης σε ό,τι θεωρούμε άδικο και παρακμή σε αυτόν τον τόπο.

Κάνει εντύπωση πραγματικά, πως ο κος Πρύτανής – του οποίου οι προσπάθειες ενάντια στο κομματικό κατεστημένο είναι εντυπωσιακές – μπορούσε να μας πει κατάμουτρα ότι το «Δεν Ξεχνώ» είναι «μονόπλευρο». Μα γίνεται αυτός ο λαός να ξεχάσει τι υπέστη; Όταν εν μία νυκτή έχασε την περιουσία και το σπίτι του, όταν έχασε τον τρόπο ζωής του, όταν έχασε τα περβόλια του που έδιναν χαρά στην ζωή του, όταν έχασε τους δικούς του; Βεβαίως ούτε παλιά μυαλά «κουλιαντιρίζουμε» – όπως λέει ο λαός – ούτε τρέφουμε ψευδαισθήσεις.

Απλά κύριε Πρύτανη όπως κι εσείς – και πολύ καλά κάνετε – θέλετε να λέτε τα πράγματα με τ’ όνομα τους, όσον αφορά τα εμπόδια που αποτελούν τροχοπέδη στην εκπλήρωση του οράματός σας για βελτίωση του Παν. Κύπρου, έτσι κι εμείς έχουμε το όραμα μας: να περπατήσουμε την γη των πατέρων μας ελεύθεροι, χωρίς στρατούς κατοχής και να συνεχίσουμε την ζωή μας εκεί. Να έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα της εκμετάλλευσης των περιουσιών μας, της γης μας και των σπιτιών μας, να εκλέγουμε και να εκλεγόμαστε στον τόπο των Πατεράδων και των Μανάδων μας. Αυτό για εμάς είναι το όνειρο μας: «πως εννά δούμε μια μέρα φως, ελεύθερη πατρίδα».

Είτε λοιπόν θα συμβιβαστούμε με την εθνοκάθαρση και την βαρβαρότητα είτε θα αντισταθούμε. Το «Δεν Ξεχνώ» ούτε πρέπει να φύγει από τα σχολεία, ούτε βέβαια να λησμονείται. Είναι σήμα κατατεθέν του πόνου αυτού του λαού αλλά και του πόθου για επιστροφή του στις πατρογονικές του εστίες. Πώς μπορούμε λοιπόν με ελαφρά τη καρδία να λέμε στον κόσμο ότι πρέπει να ξεχάσουμε;