Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Με χίλια ονόματα και χάρη
ακρίτας είτε αρματωλός,
αντάρτης, κλέφτης, παλληκάρι,
πάντα είναι ίδιος ο λαός.
Ύμνος του ΕΛΑΣ
«Εσείς θεωρείτε ότι υπάρχει ένα κομμάτι της κοινής γνώμης ή της πολιτικής ζωής του τόπου που δεν επιθυμεί λύση», ρώτησε ο Χρύσανθος Τσουρούλλης τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, κατά την περιβόητη συνέντευξη που μεταδόθηκε από το Σίγμα στις 2 Φεβρουαρίου και μετά τη διαρροή του εγγράφου που δεν έλεγε κάτι καινούργιο από όσα γράφονται τόσο καιρό. Η απάντηση του ηγέτη (που έλαβε 57,5% στις προεδρικές εκλογές του 2013) ήταν εξαιρετικά κατώτερη των περιστάσεων: «Η κοινή γνώμη δεν έχει να κάνει με τίποτα. Η κοινή γνώμη, δυστυχώς, παραπληροφορείται, παραπλανάται πολλές φορές, ή ακόμα και δημιουργείται μια εικόνα ότι τα πάντα γίνονται για να ικανοποιηθούν οι τουρκικές αξιώσεις, προκειμένου να προδιατεθεί αρνητικά ο λαός».
Με λίγα λόγια, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν απάντησε πως δεν υπάρχει «κομμάτι της κοινής γνώμης που δεν επιθυμεί λύση», όπως θα έπρεπε να απαντήσει ο ηγέτης ενός λαού προσφύγων, αλλά θεώρησε πρέπον να χαρακτηρίσει, εμμέσως πλην σαφώς, ηλίθιο τον κυπριακό λαό. Λέγοντας ότι είναι προφανώς παραπλανημένοι όσοι θεωρούν ότι ο συμβιβασμός, η ΔΔΟ, η αναβάθμιση του ψευδοκράτους γίνονται «για να ικανοποιηθούν οι τουρκικές αξιώσεις». Προτίμησε να αφήσει αιωρούμενο το επιχείρημα ότι οι Ελληνοκύπριοι δεν θέλουν λύση, παρά να προστατέψει τον λαό του. Όπως έκανε την 21η Απριλίου 2004, όταν κατήγγειλε την Κυπριακή Δημοκρατία και τον Τάσσο Παπαδόπουλο στον Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου. Δεν είναι, επομένως, η πρώτη φορά που στέκεται απέναντι από τον λαό ο Νίκος Αναστασιάδης.
Απέναντι από τον λαό που, απολύτως δικαιολογημένα, αμφισβητεί την προοπτική της λύσης, εφόσον η συσκότιση εξακολουθεί να υπάρχει. Και γιατί να μην την αμφισβητεί, όταν ο Πρόεδρός του δηλώνει πως «ο λαός θα ενημερώνεται όταν υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να ενημερωθεί»; Δηλαδή, σε τόσους μήνες διαπραγματεύσεων δεν υπήρξε απολύτως τίποτα για το οποίο έπρεπε να ενημερωθεί ο κόσμος και υπάρχει τώρα; Από τους χρήστες, τις εγγυήσεις, μέχρι τις περιουσιακές και πληθυσμιακές πλειοψηφίες, όλες εκείνες οι παράλογες απαιτήσεις του Μουσταφά Ακιντζί δεν ήταν άξιες ενημέρωσης κατά τον Πρόεδρο Αναστασιάδη; Ή έπρεπε να προστατευτεί το πρόσωπο του κατοχικού ηγέτη για να συντηρηθεί το πλαστό μομέντουμ;
«Ουδέποτε συνέβαλα στο να δημιουργηθούν εσφαλμένες εικόνες για το πότε θα υπάρξει λύση», διαλάλησε στη συνέντευξη ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο οποίος επέμενε ότι η διαρροή εγγράφου από το Εθνικό Συμβούλιο αποτελεί «έλλειψη σοβαρότητας». Ας συγκρίνουμε, λοιπόν: Έλλειψη σοβαρότητας είναι η διαρροή ενός εγγράφου που θα έπρεπε να γνωρίζει ο κυπριακός λαός ή οι καφέδες κι οι ζιβανίες στο Μεγάλο Χάνι και στη Λήδρας; Έλλειψη σοβαρότητας είναι η αναγνώριση ότι εδώ και τόσα χρόνια είναι η δική μας πλευρά που υπαναχωρεί συνεχώς ή οι συναυλίες στον κατεχόμενο πύργο του Οθέλλου; Έλλειψη σοβαρότητας είναι η επιφύλαξη που ευτυχώς διατηρεί ο λαός για τη «λύση» που ετοιμάζεται ή οι δηλώσεις περί «Ηνωμένων Πολιτειών Κύπρου»; Έλλειψη σοβαρότητας είναι η αγωνία των Κερυνειωτών για την επιστροφή τους ή οι «δωροδοκίες» του Αναστασιάδη για τη δήθεν οικονομική έκρηξη μετά τη λύση;
Ας αφήσει, εν τέλει, τα περί σοβαρότητας ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Ας αφήσει τις υποσχέσεις περί διεκδίκησης αυτών που θεωρεί «ότι ικανοποιούν τις ανησυχίες των Ελληνοκυπρίων», γιατί προφανώς δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή ιδέα αυτών των ανησυχιών. Δεν φαίνεται να κατανοεί πως πρώτα ο λαός θέλει λύση κι ύστερα οι διάφορες παρακρατικές ομάδες που αρκούνται στα «Hade» κατοχικών ηγετών και, προπαντός, στη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Δεν φαίνεται να καταλαβαίνει πως η κοινή γνώμη, όταν πρόκειται για ζητήματα επιβίωσης, δεν παραπλανάται διόλου, όσο κι αν το επιχειρούν οι ταγοί του τόπου. Δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται πως αν και «φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης», δεν νομιμοποιείται να «συλλαμβάνει» α λα καρτ τις ανησυχίες των πολιτών, οι οποίοι, ως γνωστόν, δεν είναι αυτοί που χειροκροτούσαν τότε στην οδό Λήδρας, όταν κουνούσε τα καημένα τα γαρύφαλλα πέρα δώθε με τον συντοπίτη του Μουσταφά Ακιντζί. Αν μπορούσε να κατανοήσει, έστω και στο ελάχιστο, αυτές τις ανησυχίες, δεν θα συζητούσε μια «λύση» που ενταφιάζει ολόκληρες πόλεις, που παραγκωνίζει ανθρώπινα δικαιώματα, που καταβαραθρώνει κεκτημένα, όση «σοβαρότητα» κι αν επιδεικνύει ο ίδιος. Οπότε, τον παρακαλούμε, παρά να «αντιλαμβάνεται» κατά το δοκούν τις ανησυχίες των Ελληνοκυπρίων, καλύτερα να τις ψάξει στην ιστορία, να τις ψάξει στις προσευχές των όρθιων προσφύγων, να τις ψάξει στις ευχές, στις υποσχέσεις μας, στα τσουγκρίσματα συγγενών και συντρόφων. Κι αν δεν τις βρει ή αν, χειρότερα, τις θεωρεί προϊόντα παραπληροφόρησης, καλύτερα να σταματήσει να διαπραγματεύεται στο όνομά μας. Είμαστε όλοι πρόσφυγες. Η λευτεριά είναι σχολειό…
