Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Ελευθερία είναι να λες στους ανθρώπους
αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν.
ΤΖ. ΟΡΓΟΥΕΛ
Προφανώς, οι ιαχές του Προέδρου Αναστασιάδη στο Έκτακτο Παγκύπριο Συνέδριο του ΔΗΣΥ, όπου εξέφρασε τη βεβαιότητα για επανένωση της Κύπρου μέχρι το τέλος της διακυβέρνησής του, δεν προσφέρονται για πανηγυρισμούς. Δεν προσφέρονται, όχι επειδή δεν θέλουμε να λυθεί το Κυπριακό, αλλά γιατί ο εμπαιγμός του κυπριακού λαού, που εμφανίστηκε πριν έναν περίπου χρόνο (με το ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου) και εντάθηκε με την εκλογή Ακιντζί στα κατεχόμενα, είναι άνευ προηγουμένου. Γι’ αυτό δεν είναι ώρα για πανηγυρισμούς και χειροκροτήματα.
Είναι τεράστια η ευθύνη της κυβέρνηση Αναστασιάδη για το γεγονός ότι μια μερίδα του λαού εναπόθεσε τις ελπίδες της για «επανένωση» στο πρόσωπο του κατοχικού ηγέτη. Είναι μεγάλη η ευθύνη που βαραίνει τον ίδιο τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο οποίος δημιούργησε προσδοκίες που ούτε ο ίδιος δεν πίστευε (δεν θέλει και πολλή σκέψη) και συντήρησε εσφαλμένα ένα ήδη γερασμένο «μομέντουμ». Και αντί να μάθει από τα λάθη του, διαβεβαίωσε τους παρευρισκόμενους στο πανηγυρικό Συνέδριο του ΔΗΣΥ πως στο τέλος της πενταετίας, το 2018 δηλαδή, θα νιώθουν πάλι περήφανοι γιατί θα «παραδίδουμε μια επανενωμένη πατρίδα, μια πατρίδα που θα εγγυάται το μέλλον, μια ευημερούσα χώρα, μια ευρωπαϊκή καθ’ όλα σύγχρονη πατρίδα».
Και, ασφαλώς, τάιζε υποσχέσεις στον κόσμο του ΔΗΣΥ, την ώρα που επέμενε σε ασάφειες περί αξιών και αρχών της ΕΕ, περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περί μη επαναφοράς του σχεδίου Ανάν. Κάτι χειρότερου ίσως; Τάιζε υποσχέσεις, όχι μόνο στον κόσμο του ΔΗΣΥ, αλλά σε ολόκληρο τον κυπριακό Ελληνισμό, την ώρα που δημοσίευμα του Φιλελευθέρου αναφερόταν σε «κίνητρα» που ζητά η πλευρά μας για να πειστούν οι Ελληνοκύπριοι για τη «λύση». Αποχώρηση 20.000 Τούρκων στρατιωτών την επομένη της λύσης (όχι όλων;) και επιστροφή της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου. Διαπραγμάτευση για το Κυπριακό γίνεται ή κτίσιμο προεκλογικής εκστρατείας;
Εν πάση περιπτώσει, θα ήταν προτιμότερο, παρά να συνεχίσει να υπόσχεται για κάτι που δεν είναι σίγουρος, ο Πρόεδρος να πει την αλήθεια στον λαό. Να αναφέρει επακριβώς τι συζητείται, τι δεν συζητείται, τι θέλουν οι Τούρκοι, πόσο αχόρταγοι είναι και όλα τα συναφή. Διότι δεν είναι προς όφελος της «λύσης» η προστασία του Ακιντζί και των γραμμών του ως κόρη οφθαλμού. Να υπενθυμίσουμε εδώ πως κάποιοι (ακόμα και ο ίδιος ο Πρόεδρος Αναστασιάδης) μιλούσαν για «λύση» εντός φθινοπώρου του 2015, άλλοι για τον Μάρτη, άλλοι για αναβολή των βουλευτικών εκλογών, τώρα μιλούν για το 2016, ενώ ο Πρόεδρος για το 2018 ή μέχρι το 2018. Παράλληλα, άλλοι, πιο αλλοπρόσαλλοι, χαριεντίζονται με «πράσινες γραμμές» στη Λήδρας, νομίζοντας πως έχει ήδη αποχωρήσει ο κατοχικός στρατός.
Βεβαίως, δεν είμαστε χαιρέκακοι. Νοείται ότι ευχόμαστε το 2016 να είναι έτος λύσης (δίκαιης και βιώσιμης προφανώς) και ελευθερίας. Νοείται ότι ελπίζουμε σε ένα καλύτερο και ενιαίο μέλλον. Αλλά ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, που στο «εορταστικό» Συνέδριο του ΔΗΣΥ επανέλαβε ότι υπάρχουν «δυσκολίες», όφειλε, ως έμπειρος πολιτικός, να γνωρίζει την ιστορία του βοσκού του ψεύτη. Πόσες υποσχέσεις να αντέξει ένας λαός που δεν βρήκε ποτέ την ησυχία του; Πόσες διαβεβαιώσεις να εμπιστευτεί, τη στιγμή που ακούει και διαβάζει περί χρηστών, περιουσιακών και πληθυσμιακών πλειοψηφιών, άμεσων ή έμμεσων εγγυήσεων, περί Μόρφου, περί αποζημιώσεων και επενδύσεων; Γιατί όντως «υπάρχουν σαφείς πρόνοιες και κανείς δεν μπορεί επιλεκτικά να αναφέρεται σε όσα νομίζουμε ότι αποτελούν τα συστατικά στοιχεία της Κυπριακής Δημοκρατίας», όπως διαλάλησε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Γιατί όμως αυτά τα συστατικά στοιχεία κατακρεουργούνται στη βάση του διαχωρισμού, των δύο ζωνών, των δύο κρατιδίων και όλων εκείνων των τουρκικών αξιώσεων που ουδεμία σχέση έχουν με «λύση», παρά με διάλυση; Θα πουν την αλήθεια στους πολίτες που καρτερούν υπομονετικά να ησυχάσουν στα ελεύθερα σπίτια τους ή θα συνεχίσουν τις ασάφειες περί «λύσης» και… σταδιακού τερματισμού της κατοχής;
