Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά
και θα λυγίσει ο κλώνος
και θα σου φύγει το πουλί
και θα σου μείνει ο πόνος.
Το ότι ο Ακιντζί λειτουργεί σαν τσιφλικάς και πασάς της περιοχής είναι γνωστό τοις πάσι. Ε, όχι τοις πάσι, διότι είναι κάποιοι που ακόμα και να τους πυροβολήσει ο Λεμεσιανός Μουσταφά, θα πουν: «Σαν τη σφαίρα του Ακιντζί δεν έχει, καρντάσιη», κατά το «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω». Τέλος πάντων. Μην περιμένετε αστειάκια και σάτιρες, που έγραφε κι ο παλιός Σαββόπουλος.
Έμεινε νηστικός, λοιπόν, ο ηγέτης του κατοχικού καθεστώτος, διότι δεν επιθυμούσε να λάβει μέρος σε δείπνο, όπου δεν θα υπήρχε ισότιμο καθεστώς. Απαίτησε να προσφωνηθεί ως Πρόεδρος κράτους, όπως θα προσφωνείτο ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Προχθές, μας έκανε ξανά μαθήματα για το πώς θα διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας, άνθρωπος που «διδάσκει» στα παιδιά της άλλης κοινότητας πως το 1974 η Τουρκία ήρθε να τους σώσει. Αντιπροχθές, κοιτούσε περήφανος τον τουρκικό κατοχικό στρατό να παρελαύνει στη Λευκωσία για την επέτειο ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Κοιτούσε χάσκοντας τα μαχητικά να παραβιάζουν τον εναέριο χώρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και γελούσαν τα μουστάκια του. Αλλά, τι να κάνει ο άνθρωπος;
Αφενός, «ήβρεν τζιαι κάμνει» ο Μουσταφά Ακιντζί, όπως θα σημείωνε ο σοφός λαός. Θυμόμαστε όλοι τους χαριεντισμούς τον Απρίλιο μετά την εκλογή του. Ορισμένοι έκαναν σαν τους Εβραίους όταν άνοιξε η θάλασσα για να περάσουν στην άλλην όχθη με τον Μωυσή. Καμιά λογική. Έλαβαν μέρος, μάλιστα, στους πανηγυρισμούς στα κατεχόμενα. Αφετέρου, όφειλε κι ο ίδιος ο Ακιντζί να είναι ειλικρινής. Ήταν περιττά, όπως φαίνεται, τα τερτίπια με τους κλάδους ελαίας, με τα θέατρα, με τους καφέδες, με τα χαμόγελα και τις χειραψίες. Όφειλε να είναι ξεκάθαρος πως αυτό που επιδιώκει δεν είναι λύση και ειρήνη, αλλά δικό του κράτος τελικά.
Βέβαια, για την αδηφαγία και την αρχοντοχωριατοσύνη του Μουσταφά μας δεν φταίνε μόνο οι Ελληνοκύπριοι (κι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης κι ο Άντρος Κυπριανού και η Ομάδα Κύπρος και 2-3 εφημερίδες), που «παλεύουν για να διαφυλάξουν την εικόνα του» (όπως έγραφαν εν μέσω καλοκαιριού). Ούτε εκείνοι που ακόμα θεωρούν ότι ο νεοσουλτανισμός του Ακιντζί είναι καλύτερος από τον νεοσουλτανισμό του Έρογλου. Ούτε εκείνοι που, με την πρώτη ευκαιρία, κάνουν τεμενάδες και δικαιολογούν τις προκλήσεις του, λες και δεν είναι ηγέτης κατοχικού καθεστώτος, λες και είναι ηγέτης κράτους καλύτερου απ’ το δικό μας. Φταίει, χωρίς ψευδαισθήσεις, και η διεθνής κοινότητα, που δεν χάνει ευκαιρία να αναβαθμίσει τον κατοχικό ηγέτη σε ηγέτη κράτους. Την ώρα, λοιπόν, που ο Φίλιπ Χάμοντ (Βρετανός ΥΠΕΞ) περνάει στην κατεχόμενη Κύπρο, το ψευδοκράτος μετατρέπεται, εμμέσως πλην σαφώς, σε επίσημο φορέα, ό,τι και να λένε στο Προεδρικό. Νοείται ότι δεν έχουν καμιά δικαιολογία οι ξένοι αξιωματούχοι, επειδή οι ηγέτες μας είναι ελάχιστοι.
Επομένως, η συμπεριφορά του Ακιντζί χρήζει γενικότερης αντίδρασης. Δεν είναι δυνατόν να χαϊδεύουμε (μιλώντας για την ηγεσία, όχι ορισμένες ομάδες που θα προτιμούσαν να ζουν στο ψευδοκράτος) τα αυτιά του υπερόπτη κατοχικού ηγέτη (θέλει και ισότιμο καθεστώς, ο αθεόφοβος) επειδή πείσαμε τον εαυτό μας ότι θα φέρει τη «λύση». Ποια λύση; Δεν είναι δυνατόν να μιλά με τόση αλαζονεία για το περιουσιακό, για τη μετεξέλιξη της «ΤΔΒΚ», για τη διακυβέρνηση, τον πληθυσμό, τις πλειοψηφίες και η μόνη νόμιμη κυβέρνηση του τόπου να τηρεί ομερτά μήπως και χαλάσει το «καλό κλίμα», που υπάρχει μόνο στους εγκεφάλους και στα σχόλια ορισμένων μεθυσμένων. Ποιο καλό κλίμα; Αυτό που «επιβιώνει» ανάμεσα στους 40.000 Τούρκους στρατιώτες και στον «τρελό βασιλιά», που νομίζει ότι αξίζει σεβασμού επειδή κούνησε ένα κλαδί ελιάς στο μετεκλογικό του γλέντι; Το καλό κλίμα που «αχνοφαίνεται» πάνω στον Πενταδάκτυλο, πάνω στις ταμπέλες με τα αλλαγμένα τοπωνύμιά μας, πάνω στα ερείπια των νεκροταφείων μας, πάνω στα συντρίμμια ολόκληρων ζωών, πάνω στα «κουφάρια» των κατεχόμενων τόπων μας; Ποιο «καλό κλίμα»; Και ποιο «ισότιμο καθεστώς» ζητά ο πασάς Ακιντζί στην κατεχόμενη Κύπρο; Φτάνει πια.
