Του Σιλουανού Νικολάου
Πριν κάποιες μέρες διεξάχθηκε, πρωτάκουστο για τα κυπριακά δεδομένα, ντιμπέιτ μεταξύ των προέδρων του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ με θέμα το κυπριακό πρόβλημα. Αν και είχε ενδιαφέρον δύο ηγέτες κομμάτων, που έχουν σημαντικό έρεισμα στην κοινωνία (δηλαδή των ψηφοφόρων), να διασταυρώσουν τα ξίφη τους για το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει στο νησί μας, θα έλεγα ότι ακούσαμε όχι απλά τα τετριμμένα αλλά τουλάχιστον ο κύριος Αβέρωφ για ακόμη μια φορά, παίζοντας με την λογική των πολιτών σάμπως και είναι παιδάκια νηπιαγωγείου, προσπάθησε να μας τετραγωνίσει τον κύκλο.
Κουνώντας το δάκτυλο για ακόμη μια φορά ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ προσπάθησε να μας πει ερωτώντας: “Γιατί θεωρείτε την ΔΔΟ ρατσιστική αφού το σύνταγμα του ’60 πρόβλεπε διαχωρισμό στην βουλή και στην δημόσια υπηρεσία βάσει εθνικότητας, θρησκείας κτλ;”. Το ερώτημα βέβαια που βάζουμε εμείς στον κύριο Αβέρωφ θα ήταν: “Γιατί ποιος σας είπε ότι το σύνταγμα του ’60 δεν ήταν διχοτομικό και ρατσιστικό;”.
Μελετώντας κάποιος τεκμηριωμένα και σοβαρά το δοτό σύνταγμα του ’60 θα παρατηρήσει ότι πολύ απλά ήταν ένα σκέτο έκτρωμα που, φάνηκε εκ των υστέρων, είχε ως τελικό σκοπό τον διαχωρισμό του λαού και την δημιουργία προϋποθέσεων σύγκρουσης του.
Αρκεί να αναφέρουμε κάποιες βασικές πρόνοιες του, τόσο πρακτικές όσο και ρητορικές (λεκτικές). Καταρχάς η εξουσία δεν πηγάζει επ’ ουδενί από τον λαό αλλά από τις δύο κυρίαρχες κοινότητες. Κατά δεύτερον υπάρχουν ξεκάθαρα χωριστές πλειοψηφίες. Δηλαδή, αν ένας Έλληνας της Κύπρου επιθυμούσε να ψηφίσει έναν πολίτη που ανήκε στην Τ/κ κοινότητα επειδή μπορεί να ήταν μουσουλμάνος δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να το πράξει. Οι πολίτες που άνηκαν εκατέρωθεν στις δύο κοινότητες ήταν εντελώς απομονωμένοι μεταξύ τους πολιτικά.
Μία άλλη εντελώς αναξιοκρατική και αντιδημοκρατική πρόνοια (που έφθανε βεβαίως τα όρια του ρατσισμού) ήταν αυτή στην δημόσια υπηρεσία. Στην προκειμένη περίπτωση για τους Τ/κ ήταν δεσμευμένο το 30% των θέσεων και για τους Ε/κ το υπόλοιπο. Δηλαδή για παράδειγμα αν ένας Τ/κ κατείχε καλύτερα μια θέση εργασίας από ένα Ε/κ και η θέση εργασίας ήταν κενή για τους Ε/κ, τότε ο Ε/κ θα προλαμβανόταν.
Παίρνουμε παραδείγματα που ενδεχομένως να αδικούσε δικαιώματα των Τ/κ για να δούμε ότι η πρόνοια της δικοινοτηκότητας σε όλα τα επίπεδα δεν αδικεί απλά την πλειοψηφία των πολιτών αλλά και τους ίδιους τους Τ/κ μερικές φορές.
Ο κύριος Αβέρωφ λοιπόν θα ήταν καλό να όριζε, στο προκείμενο ντιμπέιτ, τι σημαίνει ρατσισμός και κατ’ επέκταση γιατί το σύνταγμα του ’60 ήταν ρατσιστικό. Επίσης, αφού το σύνταγμα του ’60 ήταν ρατσιστικό πόσο μάλλον θα είναι η ΔΔΟ η οποία δεν προβλέπει απλά διαχωρισμό του λαού πολιτικά αλλά και εδαφικά όπου θα ζουν απομονωμένοι πλέον κάτοικοι της μίας “κοινότητας” ή της άλλης.
Συνεπώς, η παραγνώριση των πιο πάνω και δη η μη ενασχόληση με την πολιτική πτυχή του κυπριακού (που είναι η βασική πτυχή που ουσιαστικά καλούμαστε να επιλύσουμε) είναι επικίνδυνη τόσο για το μέλλον αυτού του τόπου όσο και για τους ίδιους του τους πολίτες.
Παραγνωρίζοντας την ουσία του κυπριακού προβλήματος που δεν είναι άλλη από την επιδίωξη της Τουρκίας, σε στρατηγικό επίπεδο, της “επανάκτησης της Κύπρου” (βλέπε σχέδιο επανάκτησης της Κύπρου του Νιχάτ Ερίμ) τότε αερολογούμε και παραπλανούμε τους συμπολίτες μας από την ουσία του προβλήματος του κυπριακού.
Εν κατακλείδι, αγνοώντας την ουσία ενός προβλήματος και δημιουργώντας κάποια άλλα ψευδή αίτια ενός προβλήματος καταλήγουμε και στην λάθος επίλυση του. Αντιθέτως γνωρίζοντας βαθιά ένα πρόβλημα και μελετώντας το, εκτός του ότι προβαίνεις και στα ορθά συμπεράσματα, έχεις προοπτικές επίλυσης και βιωσιμότητας του.
