Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Έν νεν σπαθίν τ’ αρκάντζιελου τα λόγια σου να σσιίσουν
εμ με κουτσουλλομάσιαιρον για τούτον εν να σβήσουν∙
έν έχουν ρίζαν μέσα τους μήτε κορμόν με κλώνους
εμ ποσιονίδιν ξανιστόν, δίχως καμούς τζιαι πόνους.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΣΙΑΡΔΗΣ (Τετράστιχα Β’)
Την ώρα που ο Ευρωπαίος Ταγίπ Ερντογάν (σε μια ακόμα απόδειξη ότι οδεύει προς τον «εκδημοκρατισμό) συλλάμβανε Κούρδους βουλευτές, την ώρα που οι τουρκικές δυνάμεις βομβάρδιζαν κουρδικές θέσεις, την ώρα που η Άγκυρα (ξανα)έστελνε το γνωστό μας Μπαρμπαρός στις κυπριακές θάλασσες, Αναστασιάδης και Ακιντζί αλληλοεξουδετερώνονταν σε μια ένθεν και ένθεν των οδοφραγμάτων διακαναλική παράσταση ολκής και σε μια προσπάθεια να πείσουν τον λαό πως στο Μοντ Πελεράν ταξιδεύουν για τη λύση του Κυπριακού και όχι για τη νομιμοποίηση της τουρκικής παρουσίας στο θαλασσοδαρμένο μας νησί.
Θεωρούμε, πάντως, ότι οι δύο διακαναλικές διασκέψεις δεν χρήζουν ανάλυσης. Άλλωστε, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας επέλεξε να επαναλάβει όλα όσα ήδη γνώριζε ο κυπριακός Ελληνισμός, ενώ ο κατοχικός ηγέτης έβαψε ακόμα εντονότερα τις κόκκινες γραμμές του: Παραμονή εποίκων, εκ περιτροπής προεδρία, εγγυήσεις, πενταμερής διάσκεψη. Φάνηκε, αναντίλεκτα, πως ένας και πλέον χρόνος διαπραγματεύσεων δεν έφερε κοντύτερα τις δύο πλευρές, αλλά μάλλον δημιούργησε ένα μεγαλύτερο χάσμα. Κι αυτό οφείλεται εν πολλοίς και στις «προσδοκίες» που δημιούργησαν οι συναντήσεις κοινωνικού περιεχομένου, καθώς και στα παραληρήματα των «πιστών» της όποιας λύσης…
Λίγο πριν τη «μάχη» του Μοντ Πελεράν, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης (για να ασχοληθούμε με τον μοναδικό νόμιμο ηγέτη της όλης υπόθεσης) επανέλαβε στη διακαναλική διάσκεψή του πως «πρόοδος στο εδαφικό, συγκλίσεις τουλάχιστον στο μέγιστο βαθμό όσον αφορά τις εδαφικές αναπροσαρμογές, κατάθεση αντιστοίχων χαρτών που θα αποτυπώνουν τα όσα περιλαμβάνονται στα κριτήρια που θα έχουν συμφωνηθεί», τη στιγμή που η τουρκική πλευρά δεν θα έχει, απ’ ότι φαίνεται, χάρτες στην κατοχική της βαλίτσα. Ούτως ή άλλως, ενώ η Άγκυρα και το ψευδοκράτους εστιάζουν στο κέρδος μιας πενταμερούς που θα ακολουθήσει, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμβουλεύει: «Ας αφήσουμε να διαμορφωθούν και τα γεγονότα ή και η τυχόν πρόοδος ή η τυχόν οπισθοδρόμηση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων». Έπρεπε να γίνει διακαναλική διάσκεψη για να ειπωθεί αυτό;
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, η διακαναλική διάσκεψη του Προέδρου Αναστασιάδη (ο Ακιντζί ήταν πιο ξεκάθαρος) θόλωσε περισσότερο το μυστικό τοπίο των προσπαθειών για λύση κι ας εξακολουθεί να αιωρείται αυτό το τρομακτικό «μέχρι το τέλος του 2016». Ενώ, ας πούμε, υπογράμμιζε ότι δεν μπορεί να αναφέρει ονόματα στο Εδαφικό, εξέφραζε την υπόσχεση ότι θα εφαρμοστούν οι τέσσερις βασικές ελευθερίες. Το καθόλα βέβαιο είναι πως ο ΠτΔ επέλεξε να ενημερώσει τον λαό για τις «προθέσεις» του και όχι για την εξέλιξη των συνομιλιών. Υποσχέθηκε (ή δεσμεύτηκε) ξανά τι ΘΑ κάνει και δεν κατέθεσε σχεδόν τίποτα από όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα στις συνομιλίες. Αυτό έχρηζε διακαναλικής διάσκεψης; Ιδού η απορία.
Τις κρίσιμες τούτες ώρες και ενώ η Τουρκία φλέγεται από τις ορέξεις ενός δικτάτορα, η Κύπρος σέρνεται σε σαλόνια θέρετρων (ή φέρετρων), χωρίς καν την «ελπίδα» για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του εθνικού μας ζητήματος. Δυστυχώς, ακόμα και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης μοιάζει έτοιμος να παραδοθεί στις βουλές του νεοσουλτάνου Ταγίπ Ερντογάν και του παρατρεχάμενού του Μουσταφά Ακιντζί, ό,τι κι αν υπόσχεται στον κυπριακό Ελληνισμό. Μακάρι να μας διαψεύσει. Το μόνο βέβαιο είναι πως στο Μοντ Πελεράν της Ελβετίας η Κύπρος (με την παρουσία του Γ.Γ. του ΟΗΕ) πάει να τεθεί σε νέα ομηρία για να κλείσει όπως όπως μια πενταμερής, πολυμερής ή διεθνής διάσκεψη τουρκικής φύσεως και αλίμονο αν τη δεχτεί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, παρόλη τη μέθη του για το μομέντουμ της όποιας λύσης. Αλίμονο αν Ελλάδα και Κύπρος επιτρέψουν στη διεθνή κοινότητα να πιέσει για μια «τελική λύση» (σαν του Γ’ Ράιχ) που θα εγγυάται μόνο τη συνέχιση της τουρκικής παρουσίας στη μεγαλόνησο, τη συνέχιση του εποικισμού, την παραμονή κατοχικών στρατευμάτων, το θάψιμο των μισών (ή των περισσότερων) προσφύγων. Και αλίμονο αν το αύριο που υπόσχονται στον κυπριακό Ελληνισμό είναι το σήμερα του Ελληνισμού της Σμύρνης, της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. «Ε, λοιπόν ΟΧΙ και σ’ αυτό και σ’ εκείνο». Τούτο θέλουν Μιχάλη Κατσαρέ;
«Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία».
