Του Σιλουανού Νικολάου
Είναι γεγονός πως αυτήν την περίοδο βιώνουμε μια έντονη κινητικότητα στο Κυπριακό. Έχει τελειώσει η φάση των εντατικών διαπραγματεύσεων, γίνονται έντονες δηλώσεις από μεριάς κατοχικού ηγέτη, διαρρέουν συμφωνηθέντα, υπάρχουν έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις, παρουσιάζονται αντιπροτάσεις (όπως η πρόσφατη αντιπρόταση της ε/κ πλευράς για το ζήτημα των εγγυήσεων) και κυριαρχεί, τόσο από τον Τύπο όσο και από τα υπόλοιπα ΜΜΕ, μια έντονη ενασχόληση με τις πρόσφατες εξελίξεις. Για του λόγου το αληθές αρκεί μια ματιά στα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων.
Η πιο πάνω είναι η γενική εικόνα. Φαίνεται όμως ότι η πολιτική μας ηγεσία και τα κόμματα δεν έχουν εξαγάγει κανένα σημαντικό συμπέρασμα από το μέχρι τώρα αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων: Η πλευρά μας –στο τραπέζι και όχι στο τι λέει προς τα έξω– δημιούργησε δυο τρεις κόκκινες γραμμές τις οποίες και χρησιμοποιεί μεγαλοποιώντας τις σε τέτοιον βαθμό, ώστε η κοινή γνώμη να ξεχνά άλλες εξίσου σημαντικές πτυχές στις οποίες η πλευρά μας ενέδωσε, αρχής γενομένης από το κοινό ανακοινωθέν Έρογλου-Αναστασιάδη.
Αυτές οι κόκκινες γραμμές είναι οι εγγυήσεις και τα στρατεύματα κατοχής που φαίνεται ότι χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου. Βεβαίως, προσπαθούν να αποσιωπήσουν το γεγονός ότι συμφωνούν σε διχοτομική λύση. Αυτή η λύση θα είναι διχοτομική, έστω κι αν δεν θα υπάρχουν εγγυήσεις ή τουρκικά στρατεύματα, καθώς ρητώς προβλέπει δύο ισότιμες συνιστώσες πολιτείες, οι οποίες μέσω του συνεταιρισμού τους θα αποτελούν το κράτος. Αυτή είναι μια αλήθεια την οποίαν η πλευρά μας αποδέχεται. Παρ’ όλα αυτά, το παιχνίδι παίζεται στον βαθμό που οι πολιτείες θα είναι αποκεντρωμένες και στο μέγεθος των εξουσιών που θα έχει η κεντρική εξουσία σε αντίθεση με τις πολιτείες.
Το γεγονός ότι το ψευδοκράτος θα αναβαθμιστεί σε τουρκοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία και η Κυπριακή Δημοκρατία θα υποβαθμιστεί σε ελληνοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία φαίνεται και από το πλαίσιο συζητήσεων των πολιτικών μας αρχηγών στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ.
Για παράδειγμα, ακούσαμε τον υπουργό Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη να συζητά με δημοσιογράφους για το θέμα της οικονομίας στη μετά λύση εποχή. Η συζήτηση επικεντρωνόταν στο θέμα της προσαρμογής των παράνομων τραπεζών των κατεχομένων στις ευρωπαϊκές οδηγίες και στο γεγονός ότι πρέπει να τύχουν ευρωπαϊκής αξιολόγησης πριν τη λύση, πράγμα το οποίο φαίνεται να αρνούνται οι Τούρκοι, γιατί γίνεται λόγος για τράπεζες οι οποίες δεν ακολουθούν οποιονδήποτε κανόνα.
Συμβαίνει, μήπως, το ίδιο σε όλα τα ζητήματα; Από την κρατική υποδομή του ψευδοκράτους μέχρι τα υπουργεία του; Από την ιθαγένεια που δίνει το ψευδοκράτος μέχρι τις συμφωνίες του και τα χρέη του στην Τουρκία; Είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει οι αρμόδιοι να απαντήσουν. Ή μάλλον θα έπρεπε να απαντήσουν από την πρώτη στιγμή που αποφάσισαν να υπογράψουν το κοινό ανακοινωθέν.
Φαίνεται όμως ότι, παρ’ όλο που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ΔΔΟ είναι η μόνο ρεαλιστική και εφικτή λύση που πολεμά την κατοχή και τη διχοτόμηση, είναι αυτή η λύση που οριστικά και πλέον νόμιμα θα διχοτομήσει την Κύπρο, δημιουργώντας δύο ξεχωριστές πολιτείες εκ των οποίων η μία θα ελέγχεται από την Τουρκία του Ερντογάν. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι ας ωρύονται στα κανάλια και στα υπόλοιπα ΜΜΕ ότι δεν ξέρουμε πώς θα είναι η λύση. Κι ας ωρύονται ότι κάποιοι έχουν απλώς κακή πίστη στην κυβέρνηση.
Εδώ βεβαίως υπάρχει και μεγάλη ευθύνη των πιο μικρών κομμάτων που αντιτίθενται στην πολιτική της κυβέρνησης, τα οποία ασκούν όχι επί της ουσίας κριτική και ασχολούνται απλά και μόνο με το ζήτημα της ενημέρωσης του λαού για τις συνομιλίες, αγνοώντας ότι ακόμη και με τα λίγα αλλά βασικά που γνωρίζουμε για τη λύση μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όποια συμφωνία και να επιτευχθεί, θα διχοτομεί οριστικά την Κύπρο και θα περιορίζει τις δυνατότητες απελευθέρωσης και επανενσωμάτωσης των κατεχόμενων εδαφών μας στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Φαίνεται δε ότι οι πολιτικοί μας όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν από αυτά, αλλά θεωρούν και τις παρούσες εξελίξεις ως πρόοδο. Δηλώσεις όπως αυτή του Στέφανου Στεφάνου του ΑΚΕΛ: «Οι συνομιλίες στο Κυπριακό βρίσκονται σε κομβικό σημείο. Οι μέχρι σήμερα διαπραγματεύσεις απέδωσαν πρόοδο», μας δίνουν να καταλάβουμε τι θεωρούν κάποιοι ως πρόοδο στο Κυπριακό. Αγνοώντας βέβαια ότι λόγω αυτής της κωλυσιεργίας που δημιουργείται με τον συνεχιζόμενο ενδοτισμό στις συνομιλίες, αναγνωρίζεται και αναβαθμίζεται μέρα με τη μέρα το ψευδοκράτος και δημιουργούνται νέα τετελεσμένα.
Συμπερασματικά, εάν δεν δημιουργήσουμε τις προοπτικές για μια νέα πολιτική στην οποία θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε κόστος στην Τουρκία, που σημαίνει κόστος στην κατοχή και στο ίδιο το ψευδοκράτος, ασχέτως με την επίλυση ή όχι του Κυπριακού, η κατοχή και η διχοτόμηση θα εδραιώνεται. Αυτή θα πρέπει να είναι η νέα μας στροφή, τόσο ως πολιτών όσο και ως κράτους, για να μπορέσει να διασφαλιστεί η ασφάλεια και η ειρήνη των πολιτών και του νησιού αντίστοιχα.
