Του Αλέκου Μιχαηλίδη
«Μούλλωσε τζι εκατάλαβα πριχού να πης το πειν σου,
μεν μάσιεσαι την θάλασσαν να την ι-ξηντιλήσεις.
Άδικα λόγια μεν χάννεις τζι αρκείς εις την δουλειάν σου,
τον ήλιον με το φύσημαν μπορείς να τον ι-σβήσεις;
Φώναξε του τζιελλάτη σου, σάσ’ την κρεμμασταρκάν σου!»
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ (9η Ιουλίου, Τζιυπριανός)
Τις ιαχές του Μουσταφά Ακιντζί περί ανάπτυξης και ενίσχυσης του ψευδοκράτους άσχετα από την τελική φάση της λύσης του Κυπριακού, καθώς και τα όσα ανέφερε στην «Κίπρις Πόστασι» περί ιδιοκτητών και χρηστών (θα τα σχολιάσουμε παρακάτω), ήρθε να συμπληρώσει η Εμινέ Τσολάκ, «ΥΠΕΞ» της «ΤΔΒΚ». Άρθρο της κ. Τσολάκ φιλοξενήθηκε από τη γερμανική εφημερίδα der Tagerspiegel και προφανώς αναφερόταν στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού.
Βέβαια, μέσα σε όλες τις (καθιερωμένες πια) ασάφειες του άρθρου (αλήθεια, η der Tagespiegel αναγνωρίζει την Εμινέ Τσολάκ ως «ΥΠΕΞ» κράτους;) και πέραν των ικεσιών προς τη Γερμανία για να υποστηρίξει τις προσπάθειες, η αρθρογράφος αναφέρεται σε συναίνεση των δύο πλευρών όσον αφορά τον καταμερισμό της εξουσίας (μα ο Ακιντζί θέλει εκ περιτροπής προεδρία), την πολιτική ισότητα, τα ΜΟΕ, κάνει λόγο για την επιτροπή για την εκπαίδευση («ιδρύθηκε», γράφει, «για να ασχοληθεί με την αναθεώρηση του αμφιλεγόμενου περιεχομένου των σχολικών βιβλίων»), για τα δίκτυα, ενώ αναφέρει και μια ad hoc επιτροπή, «η οποία είναι υπεύθυνη για την προετοιμασία του μελλοντικού τουρκικού (!) συνιστώντος κράτους (!) για την εισαγωγή της νομοθεσίας της ΕΕ μόλις επιτευχθεί η συμφωνία». Η Εμινέ Τσολάκ αναφέρθηκε και στο «κοινό όραμα» (;) του Προέδρου Αναστασιάδη και του Μουσταφά Ακιντζί (φυσικά τον ονομάζει «Τουρκοκύπριο Πρόεδρο»), ενώ συνέχισε λέγοντας πως «θα δημιουργηθεί ελπίδα και ένα πρότυπο συνύπαρξης για ολόκληρη την περιοχή».
Ασφαλώς, το πλέον μεμπτό του κειμένου (πέραν των συνηθισμένων) είναι αυτό που ακούγεται συχνά και δια στόματος Ελληνοκυπρίων και που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Θεωρεί, η κ. Τσολάκ, πως η Γερμανία είναι παράδειγμα προς μίμηση, αγνοώντας επιδεικτικά πως η Γερμανία δεν διχοτομήθηκε μετά από κάποια τουρκική εισβολή, πως η Γερμανία διχοτομήθηκε κατόπιν συμφωνίας μεγάλων δυνάμεων, πως η Γερμανία διαιρέθηκε αφού η ηγεσία της είχε καταματώσει τον πλανήτη. Χωρίς βέβαια να δικαιολογούμε τη διαίρεσή της. Αλλά, η Κύπρος δεν είναι Γερμανία, η Λευκωσία δεν είναι Βερολίνο. Τα τείχη δεν είναι τείχη διαίρεσης αλλά κατοχής. Η κατοχή πρέπει να πέσει, αυτό έπρεπε να σημειώσει η κ. Τσολάκ, αντί να ζητά από τη Γερμανία «να μας βοηθήσει να βρούμε δίκαιους συμβιβασμούς σε ευαίσθητα θέματα, όπως η επιστροφή των περιουσιών και οι αποζημιώσεις».
Όμως, πώς θα βρούμε «δίκαιους συμβιβασμούς» όταν ο ίδιος ο κατοχικός ηγέτης κοκκινίζει όλο και περισσότερο τις ήδη κατακόκκινες γραμμές του, αναφορικά με το περιουσιακό; Στην «Κίπρις Πόστασι», αυτή τη φορά, ο Μουσταφά Ακιντζί υποστήριξε πως ιδιοκτήτης είναι ο σημερινός χρήστης και πως αυτό προκύπτει από τα κριτήρια. Διαμήνυσε δε πως δεν θα πάρει στα δικαστήρια «τους Τουρκοκύπριους πρόσφυγες» ενώπιον των «παλιών ιδιοκτητών», άρα γιατί επαναλαμβάνουν τις θεραπείες ως πανάκεια για τον πόνο των προσφύγων; Επανέλαβε, ο Λεμεσιανός Ακιντζί (ο οποίος προχτές έσκιζε πανιά για τους εγκληματίες της Δένειας) πως το δικαίωμα της ιδιοκτησίας ανήκει κατά προτεραιότητα σε όσους διαμένουν σήμερα στις περιουσίες, αποδεικνύοντας ξανά πως ο δρόμος για επίλυση του περιουσιακού (άρα και γενικά του Κυπριακού) είναι πολύ μακρύς «γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώση».
Οπότε, προτού επαναληφθεί από τα επιπόλαια στόματα όσων «έλυσαν» το Κυπριακό τον Μάιο του 2015, πως ο Μουσταφά Ακιντζί είναι η αθώα και γλυκιά Χιονάτη που τόσο καιρό ψάχναμε ως υπνωτισμένοι Ε/κ νάνοι, ας ανατρέξουν στις τόσο ειλικρινείς και ξεκάθαρες δηλώσεις του. Ας μας πείσουν πως η λύση που «προμηνύεται» δεν θα αναβαθμίζει το ψευδοκράτος (θα πάνε χαμένοι οι κόποι του Ακιντζί;), ας μας πείσουν πως θα υπάρχει διέξοδος όσον αφορά τις περιουσίες μας. Και προτού μας πείσουν για αυτά, ας μας πει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ποιο τελικά είναι αυτό το «κοινό όραμα» που διατηρεί με τον κατοχικό ηγέτη. Διότι, αν είναι απλώς να πάρουμε παράδειγμα τη Γερμανία, που λέει κι η Τσολάκ, ο καθένας με έναν «κούσπο» να σπάσει το «τείχος» και να «επιβιώσουμε» ως δύο κράτη και ως δύο γειτονικοί λαοί, να μας λείπει. Κι αν είναι να επιτρέπουμε, ως πολιτεία και ως κοινωνία, στον Μουσταφά Ακιντζί (όσο Κύπριος κι αν είναι) να αναφέρεται στα σπίτια των γιαγιάδων μας σάμπως και είναι εγκαταλελειμμένα τσιφλίκια επί οθωμανικής αυτοκρατορίας και σάμπως ο χρόνος νομιμοποιεί την αδικία, επειδή υπάρχει «εξέλιξη» στις συνομιλίες, τότε να πάμε να πνιγούμε παλλαϊκά, γιατί έτσι όπως πάει το Προεδρικό θα απαιτήσει (σε επόμενη ίσως «ενημέρωση» στη βουλή) να παραδώσουμε και τους τίτλους ιδιοκτησίας των κατεχόμενων σπιτιών μας, προκειμένου να συμβάλουμε κι εμείς στις προσπάθειες «λύσης». Ξανά: Όχι στο όνομά μας.
