Του Ανδρέα Γεωργιάδη*
Εδώ και καιρό, η Τουρκία, υπό τον Milletin Adamı (τουρκιστί: ο άνθρωπος του έθνους) Πρόεδρό της Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχει επί μακρόν συνομιλίες με τον νεαρό Σαουδάραβα μονάρχη, βασιλέα Σαλμάν. Αυτό στο οποίο σκόπευαν είναι μια χερσαία στρατιωτική επιχείρηση έναντι της Συρίας, ούτως ώστε να προκαλέσουν την πτώση του, μεταξύ άλλων αντιστεκόμενου, καθεστώτος Άσαντ.
Είναι βέβαια πραγματικό γεγονός ότι οι δικοί μας βουτυροσπόνδολοι πολιτικοί ακολουθούν μια συνεχή πολιτική «τεμενάδων» προς τους κατακτητές της πατρίδας μας και αντί να στηλιτεύσουν την βρώμικη και ξεδιάντροπη πολιτική όπου ασκεί η Τουρκία στην περιοχή, και δη στη Συρία, τηρούν σιγήν ιχθύος όσον αφορά τα φλέγοντα ζητήματα της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Ο υποχθόνιος ρόλος του Ερντογανικού καθεστώτος είναι εμφανής, καθ’ ότι, ενώ από τη μία εμφανίζεται ως υπέρμαχος των δικαιωμάτων των μεσανατολιτών, από την άλλη, δρα ως πολιτικός και ενεργειακός βραχίονας του ΙΣΙΣ στη Συρία, εξοπλίζοντάς το (λόγος έχει γίνει και για την περίθαλψη που προσέφερε προς το ΙΣΙΣ η ίδια η κόρη του Ερντογάν).
Βέβαια, παρατηρούμε αρκετό διάστημα τώρα, ότι ο τελευταίος προβαίνει σε σωρεία κινήσεων, οι οποίες μόνο προσεγμένες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν από τους αναλυτές της διεθνούς πολιτικής. Σπασμωδικές αντιδράσεις συνοδευόμενες από υψηλές ακραίες εθνικιστικές κορώνες αποτελούν το μενού της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ως εκ τούτου ο Πρόεδρος της γείτονος έχει περιέλθει σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση όσον αφορά στη θέση της Τουρκίας στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή. Εν πρώτοις, άρχισε να αποξενώνεται από τον σταθερό σύμμαχο του, τις ΗΠΑ, λόγω της αποκάλυψης της ανάμειξής του στο τρομοκρατικό «Αποκεφαλιστάν» (όπως αποκαλεί ο εκ κατεχόμενης Λαπήθου, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Παναγιώτης Ήφαιστος, το ΙΣΙΣ). Δευτερευόντως, λόγω της ακραίας κατασταλτικής και κτηνώδους πολιτικής που έχει εφαρμόσει στους Κούρδους της Ανατολικής Τουρκίας, ιδίως στο χωριό Τζιζρέ.
Το ερντογανικό καθεστώς έχει απομονωθεί τόσο πολύ, που ακριβώς για να καταφέρει να βρει τρόπο να ξεφύγει, συνεπικούρησε τη Σαουδική Αραβία με σκοπό να μετάσχει στον στρατιωτικό της συνασπισμό, ακριβώς για να εξέλθει του διπλωματικού του αδιεξόδου. Σπαράσσουσα από ανάγκη για απεμπλοκή της, σύρεται ξοπίσω από τη συντηρητική Σαουδική Αραβία. Είναι όμως σε θέση να καταφέρει να απεμπλακεί;
Στις 16 του τρέχοντος, η τουρκική εφημερίδα «Μιλιέτ», φιλοξένησε δηλώσεις του αρχηγού της Λιβανέζικης σιιτικής πατριωτικής αντιστασιακής οργάνωσης Χεζμπολλάχ (που σημειωτέον δρα στρατιωτικοπολιτικά στο πλευρό του Σύρου προέδρου Άσαντ και στηρίζεται από το Ιράν), Χασάν Ναζράλλα, που κατηγορεί ευθέως την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία για τη θέλησή τους να διενεργήσουν χερσαία στρατιωτική επιχείρηση στο συριακό έδαφος (Suriye’ye kara operasyonu όπως έγραψε η Μιλιέτ).
Ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, πριν κάποιες μέρες, είχε εκ του σύνεγγυς επαφές με τους Σαουδάραβες, όπου φαίνεται πως κατάφερε να πείσει τη συντηρητική Σαουδική μοναρχία στο να αποσύρει τις όποιες βλέψεις είχε εν σχέσει προς μια ενδεχόμενη στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία. Αυτό αποδεικνύεται και από την χθεσινή αποδοχή εκ μέρους της Σαουδικής Αραβίας του ρωσοαμερικανικού σχεδίου ανακωχής για τη Συρία. Τουτέστιν, η Τουρκία βρίσκεται πάλι ξεκρέμαστη.
Όμως υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: Πού βρίσκεται ο Ελληνισμός σε όλη αυτή την περιπλεκόμενη κατάσταση; Γιατί είναι απών;
Πρωτίστως, θα σταθώ στο προχθεσινό επεισόδιο που διεμήφθη από μέρους της Ρωσίδας εκπροσώπου του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών, Μαρίας Ζαχάροβα, που ανέφερε ότι η Τουρκία στηρίζει δικά της συμφέροντα που απέχουν κατά πολύ από τη δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού προβλήματος. Η πιο πάνω δήλωση υπήρξε μια φανερή υποστήριξη στον αγώνα τον οποίο διεξάγει ο Ελληνισμός (σ.σ. όχι οι ηγεσίες όμως), για την απελευθέρωση της πατρίδας. Βέβαια, ο βουτυροσπόνδυλος Υπουργός Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο κατά πολλούς σοβαρός και εργατικός, Γιαννάκης Κασουλίδης, τήρησε αποστάσεις από τη δήλωση της Ρωσίδας αξιωματούχου λέγοντας ότι: «Επιτρέψτε μου να μην παρέμβω σε αυτού του είδους τη συζήτηση. Προηγήθηκαν δημοσιεύματα από τρίτους για κάποιες θέσεις που εξέθεσε σε Τουρκοκύπριους ο κ. Ερντογάν. Αυτά ποτέ δεν επισημοποιήθηκαν σαν θέσεις. Νομίζω πρέπει να μείνουμε ως εκεί». Συνέχισε και είπε: «η κάθε χώρα έχει και τα δικά της (σ.σ. συμφέροντα)… Πιθανόν να έχει» (εννοώντας και η Τουρκία συμφέροντα).
Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο μέσος αναγνώστης ότι η πολιτική αυτή που ακολουθούν ευλαβικά οι κυβερνώντες είναι μια πολιτική που, αν μη τι άλλο, προσιδιάζει σε κουβέντες του καφενέ. Όταν δικαιολογείται από τα πλέον επίσημα χείλη του πολιτικού επικεφαλής της κυπριακής διπλωματίας η στάση της Τουρκίας, λέγοντας απλά σαν να μην συμβαίνει το παραμικρό ότι, ΠΙΘΑΝΟΝ να έχει συμφέροντα η Τουρκία στην Κύπρο και το Κυπριακό, τότε έκαστος εξ ημών μπορεί να καταλάβει την τραγικότητα της θέσης μας.
Προς πληροφορία του κυρίου Κασουλίδη, η Τουρκία έχει συμφέροντα στην Κύπρο, πράγμα το οποίο από το 1950 και εντεύθεν, έχει φανερώσει ποικιλοτρόπως: μέσα από στρατιωτικές απειλές, προβοκάτσιες, πρακτικές ψυχολογικού πολέμου (psychological warfare operations στη διεθνή βιβλιογραφία), στρατιωτική εισβολή, εποικισμό, εθνοκάθαρση, βιασμούς, σφετερισμούς, λεηλασίες, αλλά και δολοφονίες αθώων πολιτών. Ήδη ο διαπρεπής Τούρκος συνταγματολόγος Νιχάτ Ερίμ, από το 1956, είχε εκπονήσει την περισπούδαστη έκθεσή του για το Κυπριακό, που έθετε την απαρχή της μελλοντικής πολιτικής της Τουρκίας επί του Κυπριακού. Καλό θα είναι οι κυβερνώντες να διαβάσουν το βιβλίο του αειμνήστου Νεοκλή Σαρρή, Η άλλη πλευρά, μέρος 1ο, τόμος Β΄, που παραθέτει την έκθεση αυτούσια στις σελίδες 274 – 301. Από την άλλη, το διαρκές συμφέρον του τουρκικού παράγοντα επί του Κυπριακού παραθέτει ανερυθρίαστα στο βιβλίο του ο νυν Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου, «Στρατηγικό Βάθος».
Έτσι λοιπόν, βλέπουμε ότι τελικά η Τουρκία και διαρκή συμφέροντα έχει και προσπαθεί να τα ικανοποιήσει, μέσα από την πολιτική της στην περιοχή. Θέλησή της η έξοδος στην νοτιοανατολική μεσόγειο. Η Κύπρος και η Ελλάδα της βάζουν τη θηλιά στο λαιμό αφότου με τη συνένωση των ΑΟΖ τους την αποκλείουν από τη θαλάσσια διέξοδο. Συνεπώς, η Τουρκία ψάχνει διεξόδους από ανατολάς με σκοπό να εξέλθει στη Μεσόγειο, ενώ ας μην ξεχνάμε και την ακραιφνή στήριξη που παρέσχε στο καθεστώς Μόρσι των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο. Η Τουρκία συνεπώς δεν επιθυμεί επ’ ουδενί τη διχοτόμηση της νήσου μας, αλλά το να πιέσει μέχρις εσχάτων τους Έλληνες της μεγαλονήσου ώστε να συναινέσουν σε μια διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με σκοπό να μπορεί με το βέτο της και την εξ ημισείας εκπροσώπηση σε συνδυασμό με την από κοινού κυριαρχία που θα έχει η τουρκοκυπριακή κοινότητα, να κρατεί τον Ελληνισμό όμηρο στην περιοχή. Αν καταφέρει και δημιουργηθεί το νέο προτεκτοράτο που η Τουρκία και το διεθνές νεοταξικό κεφάλαιο θέλουν, τότε η στρατηγική ήττα του Ελληνισμού είναι αναπόφευκτη.
Τουτέστιν κύριε Κασουλίδη, πρέπει να ακολουθήσουμε μια πανεθνική πολιτική ομού μετά της μητρός Ελλάδος. Η Ρωσία αποτελεί φυσικό σύμμαχο στον αγώνα μας και δεν πρέπει να την υποτιμούμε. Πρέπει να στέρξουμε σε βοήθεια και σε στήριξη από αυτήν. Είναι η δύναμη που σήμερα, κατά τα λεγόμενα του έγκριτου μελετητή και δημοσιογράφου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, αποτελεί τον σημαντικότερο φορέα δημοκρατίας παγκοσμίως. Συνεπώς κύριε Κασουλίδη, και συμφέροντα υπάρχουν και εμείς έχουμε συμφέροντα στην καλή λύση του Κυπριακού. Μαζί με τη μητέρα πατρίδα, πρέπει ως ελληνισμός ενιαία να καταστήσουμε εαυτόν στρατηγικό παίχτη στην περιοχή και να εξασφαλίσουμε και εμείς τα δικά μας συμφέροντα όπως και η Τουρκία «πιθανόν να έχει»…
Οψόμεθα…
*Αθήνα, 25-2-2016
