Του Ανδρέα Γεωργιάδη
Ο πρόεδρος της γείτονος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχει από καιρού καβαλήσει το καλάμι, όπως λέμε στην καθομιλουμένη. Δέσμιος της δικής του μεγαλομανίας και αλαζονείας, συνεπικουρούμενος όμως την ίδια στιγμή από την ηλιθιότητα των κυβερνώντων μας σε μητροπολιτική Ελλάδα και περιφέρεια (μάλλον καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε τη φράση «των ασκώντων διοικητικά καθήκοντα» παρά «κυβερνώντων»), καταφέρνει να εμφανίζεται στα μάτια των Δυτικών ως ο σκληρός ηγέτης που κυβερνά την Τουρκία. Συν τοις άλλοις, στα ενδότερα της χώρας του, παρουσιάζεται ως ο φύλακας της εθνικής αξιοπρέπειας και τιμής του τουρκικού έθνους (κατά τη ρήση του αξιόλογου συγγραφέα και αναλυτή, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου). Πάνω σε αυτό, αν κανείς ανατρέξει στον δημοφιλή ιστότοπo γιούτουμπ (Youtube), και πληκτρολογήσει για να εξεύρει τις διαφημίσεις του Ερντογάν στα πλαίσια της προεκλογικής του εκστρατείας για τις παρελθούσες προεδρικές εκλογές, θα ανακαλύψει άναυδος ότι βρίσκονται υπό την ονομασία «Milletin adamı» (ελληνικά: ο άνθρωπος του έθνους), και έχοντας ως κύριο σύνθημα της εκστρατείας του: «Millet eğilmez, Türkiye yenilmez» (ελληνικά: Το έθνος [μας] δεν υποκύπτει, η Τουρκία δεν ηττάται). Ενεός μένει κανείς επίσης όταν αντιληφθεί ότι χρησιμοποίησε κι ένα άλλο σύνθημα που λέει: «Türkiye’nin gücüne, güç kat» (ελληνικά: Πρόσθεσε [κι άλλη] δύναμη, στη δύναμη της Τουρκίας). Δύναται λοιπόν ο μέσος άνθρωπος να αντιληφθεί ότι ως ελληνισμός, έχουμε απέναντί μας έναν σκληρό πολιτικό, ραδιούργο και αδίστακτο, και ως εκ τούτου, πρέπει του λοιπού να τον αντιμετωπίζουμε τοιουτοτρόπως.
Η ελληνική κυβέρνηση, συνεφώνησε προχτές στις κοινές περιπολίες στο Αιγαίο με το ΝΑΤΟ, προφασιζόμενη πως εφόσον οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες κλείσουν τα σύνορά τους, το τεράστιο κύμα προσφύγων αλλά και λαθρομεταναστών από τη Συρία, που σημειωτέον, περνά μέσω Τουρκίας, θα παραμείνει εγκλωβισμένο εντός της ελληνικής επικρατείας και συνεπώς κοινές περιπολίες με το ΝΑΤΟ αποτελούν κατ’ αυτούς τη μόνη λύση ώστε να ελεγχθεί μέσω ενός υπερεθνικού οργανισμού η ροή προσφύγων και μεταναστών από την Τουρκία στην Ελλάδα. Ας μην λησμονούμε δε, ότι εφόσον η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, πλέον με ελληνική άδεια, θα μπορεί να «περιπολεί» στο Αιγαίο (ως μέλος του Βορειοατλαντικού συμφώνου), με σκοπό να εμποδίσει τη ροή μεταναστών που η ίδια προωθεί προς την Ελλάδα! Αν είναι δυνατόν να βάλουμε εμείς οι ίδιοι τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα, κατά τη λαϊκή θυμοσοφία! Με αυτό τον τρόπο, η ελληνική κυβέρνηση, έδωσε βορά στον ραδιούργο Ερντογάν το Αιγαίο, που πλέον θα επισημοποιήσει τις «γκρίζες ζώνες» και θα εφαρμόσει έναν πρωτοφανή θαλάσσιο αποκλεισμό στη χώρα, κάνοντας την ελληνική πλευρά να χάσει το στρατηγικό πλεονέκτημα που είχε, δηλαδή τη θαλάσσια υπεροχή στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο πέλαγος. Τουτέστιν, η Ελλάδα αποδέχεται έμμεσα την τουρκική θεώρηση του, ότι οι ελληνικές νήσοι δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και έτσι το Αιγαιό θεωρείται ως «λίμνη» που μπορεί ο τουρκικός στόλος να αποπλέει ανενόχλητος. Βέβαια, η πιο πάνω αξίωση της Τουρκίας αποτελεί καθαρή παραβίαση των αρχών του δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, αφού η διεθνής κοινότητα έχει αποδεχθεί τη σύμβαση περί του δικαίου θαλάσσης του 1982 του Μοντέγκο Μπέι (Montego Bay).
Ο νεοσουλτάνος όμως συνεχίζει επάξια μια πολιτική που χαράχθηκε από ιδρύσεως του τουρκικού κράτους το 1923, η οποία πολιτική, ανατροφοδοτείται από τα στερεότυπα των Τούρκων και την ψυχοσύνθεσή τους έναντι των Ελλήνων, τους οποίους βλέπουν να προοδεύουν και να ανελίσσονται, πράγμα που κάνει τους Τούρκους έρμαια αυτών των στερεοτύπων και αυτής της ψυχοσύνθεσης και τους κρατά συνεχώς σε μια θέση αντιπαράθεσης με την ελληνική πλευρά. Ο παμμακάριστος δάσκαλος του γένους, ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής, ήταν ξεκάθαρος στο βιβλίο του «Εξωτερική πολιτική και πολιτικές εξελίξεις στην πρώτη Τουρκική Δημοκρατία» αλλά και στο βιβλίο του «Η άλλη πλευρά, τόμος Α». Οι Τούρκοι, συμπεριλαμβανομένου του ισλαμιστή προέδρου Ερντογάν, διακατέχονται από ένα σύνδρομο κατωτερότητας έναντι των Ελλήνων. Το σύνδρομο αυτό εκπηγάζει από την ενδόμυχη εγγνωσμένη αλήθεια την οποία ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν αγνοούν, του γεγονότος δηλαδή ότι η γη στην οποία βρίσκονται (σ.σ. η Μικρά Ασία, η Κωνσταντινούπολη, ο Πόντος) είναι γη όπου ήκμασε για 2 και πλέον χιλιετίες ο ελληνισμός. Γι’ αυτό, διακατεχόμενοι από αυτή τη συμπεριφορά, συμπεριφέρονται ως ο –ας μου επιτραπεί η έκφραση- νταβατζής της περιοχής, για να καταφέρουν να απαλύνουν και να διασκευάσουν τις δικές τους βαθύτατες ανασφάλειες. Ο ίδιος ο Νεοκλής Σαρρής, σε ένα από τα άρθρα του στην αθηναϊκή εφημερίδα «Παρόν» στις 10/1/2010, ανέφερε λεπτομερώς την τουρκική θέαση περί Αιγαίου, όπως του την είχε ιστορήσει ο παλιός του φίλος, και Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας στην 1η κυβέρνηση Ετζεβίτ (που είχε πραγματώσει την εισβολή), ο Τουράν Γκιουνές:
«Πρώτον: Ναι, το Αιγαίο από την αρχαιότητα είναι ελληνικό ή από πλευράς διεθνούς δικαίου μπορεί να έχει σε κάποια σημεία δίκαιο η Ελλάδα και να μην έχει η Τουρκία. Αυτά είναι λεπτομέρειες που δεν μετράνε. Γιατί η Τουρκία είναι μια τεράστια χώρα και όπως όλα τα κράτη έτσι και οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν ποικίλα συμφέροντα σ’ αυτήν, τα οποία δεν είναι επ’ ουδενί διατεθειμένες να θυσιάσουν χάριν της Ελλάδος.
Το καλύτερο είναι να «τα βρούμε» οι δυό μας, δίχως τη μεσολάβηση τρίτων. Βεβαίως και τα νησιά διαθέτουν υφαλοκρηπίδα, αλλά δεν θα πρέπει ανάλογη προς την έκταση και τον πληθυσμό της να έχει και η Τουρκία; Η διαφορά άλλωστε δεν είναι νομικής φύσεως (δηλαδή που αφορά το δίκαιο), αλλά πολιτικής (δηλαδή ισχύος και μεγέθους χώρας και πληθυσμού). Σε κάποια χρόνια Ελλάδα και Τουρκία θα είναι μέλη της Ε.Ο.Κ. (μετέπειτα Ε.Ε.), οπότε θα υπάρχει δυνατότητα εγκατάστασης των Τούρκων στα νησιά του Αιγαίου και των Ελλήνων στην Τουρκία (δεδομένης της γήρανσης του πληθυσμού της Ελλάδος και του ακριβώς αντιθέτου της Τουρκίας όπως και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας σε αμφότερες τις χώρες, μπορεί να προδικάσει κανείς προς ποια χώρα θα υπάρξει μεταναστευτικό ρεύμα)».
Ο ίδιος ο Νεοκλής Σαρρής ανέφερε όλα αυτά τα οποία σήμερα ζούμε. Ο Ερντογάν, παρ’ όλο που βρίσκεται σε έναν αντίπαλο ιδεολογικό χώρο από αυτόν που ο τότε ΥΠΕΞ Γκιουνές ανήκε, ακολουθεί με ιερή και θρησκευτική ευλάβεια την πάγια πολιτική που έχει δρομολογηθεί από τουρκικής πλευράς. Αυτή την πολιτική έχει χρέος η Ελλάδα και η Κύπρος μαζί να την ανατρέψουν.
Όσον αφορά στο Κυπριακό, τα άνωθι δεν είναι ξεκομμένα και ασύνδετα με το μέγα εθνικό ζήτημα του ελληνισμού. Οι συνομιλίες που διεξάγει σήμερα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης (που κατάφερε με την αβελτηρία που τον διακατέχει να εμφανίζεται διεθνώς ως συμπρόεδρος της Κύπρου, μαζί με τον δοτό Αττιλάρχη και εγκάθετο του Ερντογανισμού, Μουσταφά Ακιντζί), δεν οδηγούν πουθενά. Το να διαπραγματεύεται κανείς τα δικαιώματά του σε ένα τραπέζι συνομιλιών που ό,τι πέσει σε αυτό δύσκολα μπορεί να ληφθεί πίσω από την πλευρά μας, οδηγεί τον ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο σε σημείο αδιέξοδο. Ο βρόγχος που τυλίγεται γύρω από τον λαιμό του ελληνισμού είναι επικίνδυνος.
Ο Ερντογάν δεν μπορεί να τυγχάνει αντιμετώπισης του τύπου: «Ο Ερντογάν δεν είναι ούτε Ετζεβίτ, ούτε Εβρέν» που μέσες άκρες λέει συχνά – πυκνά ένας, κατά τα άλλα, σοβαρός κατά τα λεγόμενα τρίτων, βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος της Κύπρου. Το Κυπριακό δεν μπορεί να λυθεί μέσα από αποκοπή της Κύπρου από τη φυσική της προστάτιδα, δηλαδή τη μητέρα πατρίδα, το ελληνικό κράτος. Με τη χρήση και τη συνεχή εμμονή στο διεθνές δίκαιο και στη δυνατότητα εκμετάλλευσης από την Κυπριακή Δημοκρατία και ΜΟΝΟΝ του θείου δώρου των υδρογονανθράκων, μπορούμε να απεμπλακούμε από αυτή την αδιέξοδη κατάσταση. Όπως άλλωστε ανέφερε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος σε συνέντευξή του τον Απρίλη του 2014 στη δημοσιογραφική εστία Λευκωσίας: « […] Το δίκαιο είναι μία τεράστια δύναμη που την αναγνωρίζουν όλοι οι μεγάλοι στρατηγικοί της ανθρωπότητας, από τον Θουκυδίδη μέχρι τον Κλαούζεβιτς».
Αν αντιληφθούμε εκτενώς ότι η Τουρκία επ’ ουδενί δεν επιδιώκει τη διχοτόμηση στη νήσο μας, αλλά επιδιώκει την υποβάθμιση και εξαφάνιση της κρατικής υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας, του μόνου πολιτειακού στηρίγματος του Κυπριακού Ελληνισμού έναντι στους Τούρκους, τότε μπορούμε να προβούμε σε μια ορθή πολιτική για τη νίκη μας επί του τουρκικού επεκτατισμού. Σε συνάρτηση δε με το γεγονός ότι, αν επισημοποιηθούν οι γκρίζες ζώνες και αν (δια) λυθεί το κυπριακό με τη μορφή μιας ΔΔΟ, όπου η Τουρκία θα ελέγχει μέσω του βέτο της και του 50% εκπροσώπησης του εγκάθετου στρατοκρατικού μορφώματος των κατεχομένων (που σημειωτέον, θα γίνει επίσημο μέσα από την υπογραφή μας), ο Ελληνισμός θα εξοστρακισθεί από τη νοτιοανατολική μεσόγειο (κατά τον πρώην πρέσβη της Κύπρου στη Γαλλία, Περικλή Νεάρχου) και η ίδια η υπόσταση της μητροπολιτικής Ελλάδας κινδυνεύει, αφού, μιας και θα δημιουργηθεί το πολιτειακό πρότυπο της ελληνοτουρκικής συγκυριαρχίας στην Κύπρο (που ουσιαστικά δεδομένης της άθλιας θέσης στην οποία βρίσκεται η μητέρα πατρίδα, θα υπερισχύει η Τουρκία), θα ακολουθήσει η εφαρμογή του σε άλλες «αμφισβητούμενες» από την Τουρκία περιοχές του ελληνισμού: Θράκη, νησιά του Αιγαίου κ.λπ.
Άμεσα, η ελληνική κυβέρνηση σε συνάρτηση με την κυπριακή πρέπει να αποφασίσουν για μια πανεθνική πολιτική επί των εθνικών θεμάτων: Άρση τώρα της απόφασης για περιπολίες στο Αιγαίο του ΝΑΤΟ, αλλαγή άμεσα της βάσης λύσης του Κυπριακού προβλήματος μέσω της δημιουργίας μιας ολοκληρωμένης λύσης για το κυπριακό στη βάση της ορθής επίλυσης και της εφαρμογής του διεθνούς και ευρωπαϊκού κεκτημένου και στρατιωτική ενίσχυση του Αιγαίου αλλά και της Κυπριακής εθνοφρουράς, με σκοπό τη δημιουργία αποτρεπτικής δύναμης έναντι της τουρκικής αδηφαγίας.
Και κάτι τελευταίο: ο Νεοκλής Σαρρής, στην εκπομπή του «Τομές» της 3ης Φεβρουαρίου του 2009, ανέφερε ότι: «Ο Ερντογάν χαρακτηρίζεται ως Kasımpaşalı, από το Kasımpaşa ορμώμενος, μια υποβαθμισμένη περιοχή της Πόλης, και όταν χαρακτηρίζεται ως Kasımpaşalı, είναι συνώνυμο των Κουτσαβάκηδων ή του μάγκα». Συνεχίζοντας, ο αείμνηστος Σαρρής, ανέφερε μια έκφραση που χρησιμοποιείται στην Τουρκία, η οποία αντιστοιχεί στα ελληνικά με τη χειρονομία αγανάκτησης και κατάδειξης των γεννητικών οργάνων με σκοπό την έκφραση ακριβώς αυτής της αγανάκτησης. Λαμβανομένης υπ’ όψιν της καταγωγής του Ερντογάν, είπε: «Βundan aşağı, Kasımpaşa’ya», δηλαδή «Απ’ εδώ και κάτω προς το Κασίμπασα». Ο νοών νοείτο και ο συνειρμών συνειρμείτο.
