Του Σταύρου Ζαχαρία

Είναι κάτι μέρες σαν την σημερινή που με κάνουν να σκέφτομαι αν είμαι τυφλός ή αν είναι ψευδαισθήσεις όλα αυτά που βλέπουν τα μάτια μου. «Μας χωρίζει η ώρα, μας ενώνει η ελπίδα».

Αυτό είναι που μας χωρίζει δηλαδή; Χθες δεν μας χώριζε τίποτα; Τι είναι αυτή η χρυσόσκονη που περιβάλλει την ατμόσφαιρα και κάνει τους οπαδούς της «οποιασδήποτε λύσης» να παραληρούν και με ότι γίνεται να βλέπουν τη θετική πλευρά του νομίσματος; Εσείς δηλαδή δεν βλέπετε στρατιώτες στην πράσινη γραμμή; Βλέπετε οικολόγους που κάνουν κάμπινγκ; Και δεν είναι όπλα που κρατάνε στα χέρια τους, είναι μπουκέτα από γαρύφαλα; Και τα συρματοπλέγματα δεν μπήκαν για να χωρίσουν την πατρίδα μας στα δύο, αλλά για να περιφράξουμε τα χωράφια μας;

Εσείς σήμερα καταλάβατε ότι μας χωρίζει η ώρα. Όχι ότι ο κατοχικός ηγέτης δεν μπορεί ούτε την ίδια ώρα να κρατήσει. Όχι ότι τον πλήρη έλεγχο στα κατεχόμενα τον έχει ο τουρκικός στρατός και ο σουλτάνος.

Βεβαίως και δεν το βλέπετε, γιατί δεν θέλετε να το δείτε. Γιατί σας έχει κυριεύσει ένας άκρατος φανατισμός και θεωρείτε ότι αποτελείτε το πλέον προοδευτικό στοιχείο σε τούτο τον τόπο. Όχι κύριοι, δεν είναι συντηρητισμός να θέλεις να επιστρέψεις στο σπίτι σου. Δεν είσαι προοδευτικός όταν αποδέχεσαι εγκλήματα πολέμου όπως ο εποικισμός, και κυρίως δεν είσαι απορριπτικός γιατί θέλεις να ζήσεις σαν ήρεμος νησιώτης στο τόπο σου, χωρίς εγγυήσεις και κατοχικά στρατεύματα.

Ναι ανησυχούμε για το Μοντ Πελεράν. Ανησυχούμε γιατί ο γιαλός δεν είναι στραβός, εμείς είναι που στραβά αρμενίζουμε. Να ξέρετε όμως ότι στεκόμαστε καλά. Και η μαγιά δεν έλειψε. «Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».