Του Σιλουανού Νικολάου
Ακούσαμε προσφάτως τον κατοχικό ηγέτη να διαλαλεί, για να αρχίσουν να πανηγυρίζουν οι δικοί μας «peace builders» και κάποιοι άλλοι που, θέλοντας και μη, αποτελούν προέκταση της τουρκικής προπαγάνδας στις ελεύθερες περιοχές, ότι «η τ/κ πλευρά δεν επιδιώκει λύση συνομοσπονδίας».
Βεβαίως, οι περισσότεροι θεωρούν, για ακόμη μια φορά, θετική τη δήλωση του Ακιντζί, ξεχνώντας τις άλλες του δηλώσεις, τύπου «το φυσικό αέριο μπορεί να είναι αιτία πολέμου» και άλλες τέτοιες φιλειρηνικές δηλώσεις που βεβαίως η πολιτική μας ηγεσία τις κάνει γαργάρα για να φαίνεται στη διεθνή κοινότητα ότι διατηρείται το «μομέντουμ».
Ας δούμε, όμως, λίγο την ουσία. Και η ουσία, βεβαίως, βρίσκεται στα ενυπόγραφα έντυπα και συμφωνίες. Μία από αυτές, που είναι και η στέρεα βάση των παρούσων συνομιλιών, είναι το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου της 11ης Φεβρουαρίου.
Διαβάζοντας κάποιες από τις πρόνοιες του κοινού ανακοινωθέντος, θα δει κανείς ξεκάθαρα γιατί οι παρούσες συνομιλίες όχι απλώς επαναφέρουν το σχέδιο Ανάν –αυτό το διχοτομικό σχέδιο–, αλλά χάνοντας τον χρόνο της η πολιτική μας ηγεσία, με τις ψευδαισθήσεις της και την απάθειά της, καταφέρνει να αναβαθμίζει μέρα με τη μέρα το κατοχικό καθεστώς και να εδραιώνει την κατοχή, μέχρι που οι Τούρκοι ανακοίνωσαν πρόσφατα και νέα έργα στη Μόρφου που διατείνονταν οι δικοί μας ότι θα μας την παραδώσουν μετά τη λύση.
Το κοινό ανακοινωθέν μιλά ξεκάθαρα για δύο ιθαγένειες (εσωτερικές), μία ε/κ και μία τ/κ, οι οποίες προϋποθέτουν και την ύπαρξη συνιστώντων κρατιδίων, τα οποία προφανώς θα θεωρούν τους πολίτες κάθε ιθαγένειας δικούς τους. Θα υπάρχουν, βεβαίως, και οι δύο ζώνες, τ/κ και ε/κ, καθώς η λύση –αυτό που βαφτίζουν κάποιοι «επανένωση»– θα είναι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Εάν, λοιπόν, υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός –ο οποίος, όπως ξέρουμε, συμφωνήθηκε–, τότε τι να την κάνουμε την απόρριψη της συνομοσπονδίας; Αυτοί οι ρατσιστικοί διαχωρισμοί, που μας παίρνουν πίσω στον μεσαίωνα, δεν είναι αρκετοί για να μας κάνουν να υποψιαστούμε τι θέλουν να επιβάλουν οι Τούρκοι στο νησί μας;
Φαντάζει, λοιπόν, πυροτέχνημα και τέχνασμα η δήλωση Ακιντζί, για να μπορούν οι λεγόμενοι «acceptionists» να πανηγυρίζουν και να μας το χτυπάνε στα μούτρα ότι ο υφιστάμενος κατοχικός ηγέτης δεν είναι και τόσο κατοχικός και ότι εκφράζει καλή θέληση παρ’ όλα τα ψέματα που αράδιαζε στο Νταβός περί της μη εισδοχής των Τ/κ στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 και παρά τις προσπάθειες αναβάθμισης του ψεύτικου κράτους του.
Αυτό που προσπαθούν να μας κάνουν να χωνέψουμε είναι το «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά», αραδιάζοντας επί καθημερινής βάσεως επιχειρήματα του στυλ «οι Τ/κ έχουν πιο πολλούς αγνοούμενους από εμάς» και άλλα παρόμοια που βέβαια αδυνατούν να μπουν σε πιο ιστορικό βάθος, γιατί πολύ πιθανόν θα χάσουν τα αυγά και τα πασχάλια. Αφού, λοιπόν, μας κάνουν να αποκτήσουμε ενοχικά σύνδρομα, θα έρθει και το κερασάκι στην τούρτα, που δεν είναι άλλο από την αποδοχή της διχοτομικής λύσης.
Κακά τα ψέματα, και βλέποντας τα πράγματα εντελώς ρεαλιστικά: Η ΔΔΟ αποτελεί τον νέο τουρκικό Αττίλα και αποτελεί τον τελικό στόχο του «Σχεδίου Επανάκτησης της Κύπρου» του Νιχάτ Ερίμ από το 1950. Δηλαδή, η Τουρκία κυρίαρχη στον βορρά και συγκυρίαρχη στον νότο.
Η αντιπρόταση, αν και σίγουρα θα βρει δυσκολίες στην υλοποίησή της, είναι απλή – πιο απλή σίγουρα από τις δυσλειτουργικές πρόνοιες των δύο ιθαγενειών και των ρατσιστικών ζωνών: εκμετάλλευση όλων των μέσων που έχει η Κυπριακή Δημοκρατία για απαγκίστρωση της τουρκικής κατοχής και επανενσωμάτωσης των κατεχόμενων εδαφών στη νόμιμη κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μπορεί ο διάλογος να είναι μονόδρομος –όχι βέβαια με κατοχικούς ηγέτες, αλλά με την Τουρκία–, αλλά θα πρέπει παράλληλα να δημιουργηθούν αυτές οι δυναμικές που θα μπορέσουν να δώσουν ελπίδα σε αυτόν τον λαό να ξαναζήσει στα σπίτια που γεννήθηκε, να προοδεύσει και να χαρεί τον τόπο που με βία κλάπηκε μέσω της βάρβαρης τουρκικής εισβολής του ’74.
