Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Έχω έναν δρόμο μα δεν ξέρω πού βγάζει, 
μια ίσια γραμμή σ’ έναν βρώμικο χάρτη.
Και στροβιλίζομαι απ’ τη μια άκρη στην άλλη
μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι.

ΤΡΥΠΕΣ

Ενώ, λοιπόν, ολόκληρη (πέραν ελαχίστων «λαμπρών» εξαιρέσεων) η κυπριακή κοινή γνώμη διερωτάται επάνω σε ποια βάση και ενώπιον ποιων συναντιλήψεων γίνονται οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, σαν να μην έγινε ποτέ το συμβάν της Κωνσταντινούπολης και ως να πρόκειται για ακόμα ένα μικροπολιτικό ζήτημα (σαν την «επιλογή» Συλλούρη), ζήτησε χθες από τον «κρυστάλλινο» Έσπεν Μπαρθ Άιντα, μετά τη συνάντησή τους στο Προεδρικό, «να γίνει ένα τρίπτυχο το οποίο να καταγράφει το ποιες είναι οι συγκλίσεις, ποιες είναι οι συναντιλήψεις, ποια είναι τα θέματα που έχουμε διαφορές».

Δηλαδή, αρνούμενος να προσγειωθεί στην πραγματικότητα (αυτή για την οποία θύμωνε κατά καιρούς) που έχει να κάνει με τις τουρκικές αξιώσεις, την προκλητικότητα του Μουσταφά Ακιντζί και τα παιχνίδια του Μπαν Κι Μουν και των αντιπροσώπων του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιμένει να συντηρεί το μομέντουμ, το οποίο αναμφίβολα μας οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς και στο «άγνωστο» με βάρκα τη… νεοφασιστική Τουρκία. Πάντως, όπως δήλωσε, «ξεκαθαρίστηκαν ορισμένα συμβάντα, τα οποία δεν θα πρέπει να επαναληφθούν στο μέλλον». Γιατί όμως δεν αχνοφαίνεται κανένα ξεκαθάρισμα; Γιατί το βιολί της ισοβάθμισης Κυπριακής Δημοκρατίας και ψευδοκράτους, Προέδρου Αναστασιάδη και Μουσταφά Ακιντζί συνεχίζεται στο ίδιο τέμπο;

Απορίες πολλές. Που δεν φαίνεται να απαντώνται πριν ή αφού «εντατικοποιηθούν» οι συνομιλίες από τις 17 Ιουνίου, όσες φορές κι αν συναντηθούν οι δύο φίλοι, που προχθές υποσχέθηκαν στα παιδιά αυτού του νησιού ένα καλύτερο μέλλον. Ένα καλύτερο μέλλον που πλανήθηκε πάνω από το δείπνο της Κωνσταντινούπολης, που πλανάται πάνω από τις συναντήσεις του κυρίου Ακιντζί με ξένους αξιωματούχους, που πλανάται γύρω από το υποχθόνιο γέλιο του κυρίου Άιντα, ο οποίος, αν και έμπειρος διπλωμάτης, «αρνείται» να αποδεχτεί την αλήθεια και τη φύση του προβλήματος και επιμένει να θεωρεί ότι ο «χρόνος» νομιμοποιεί την αδικία και να αντιμετωπίζει τους δύο φίλους ως «δύο ηγέτες».

Βέβαια, αν και οι ευθύνες για το πιο πάνω βαραίνουν τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, δεν δικαιολογείται ουδείς να αγνοεί τον κυπριακό λαό. Ούτε ο Ακιντζί ούτε ο Ερντογάν ούτε ο Μπαν Κι Μουν ούτε προφανώς ο Άιντα. Επομένως, προτού φωτοτυπηθεί το περιβόητο «τρίπτυχο», καλό θα ήταν να λάβει κι ο λαός απαντήσεις. Πού είμαστε; Πού βαδίζουμε; Πού πάμε; Υπάρχουν συναντιλήψεις και τις κρύβουν; Υπάρχουν συγκλίσεις και τις κρύβουν; Οι διαφορές είναι τόσο λίγες που μπορεί και να φτάσουμε σε λύση πριν την εκπνοή του 2016; Κι αν ναι, γιατί ο Ακιντζί, σύμφωνα με τη Μιλλιέτ, δεν είναι τόσο αισιόδοξος; Ερωτήματα που βασανίζουν αυτόν τον λαό, που περιπλανιέται ως πρόσφυγας, φυσικά ή ψυχικά, όσο περίεργο και αφελές μοιάζει σε αυτούς που «λύνουν» το Κυπριακό ψήνοντας σουβλάκια (αρνίσια και χοιρινά, προς Θεού) εντός της νεκρής ζώνης. Σε αυτούς που χειροκροτούν έξαλλα πολύ πριν τελειώσει την οποιανδήποτε πρόταση ο εκπρόσωπος της κατοχής. Τον κάλεσαν στο αυριανό πάρτυ; Τον Πρόεδρο Αναστασιάδη; Ίσως εκεί μπορέσουν να καταγράψουν τις συγκλίσεις, τις συναντιλήψεις, τις διαφορές. Κι ας δονούνται οι φουκούδες από τους νεκρούς της εισβολής…