Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Ακόμα κι αν κάποιοι θα μιλήσουν σήμερα για έναν άλλον Αναστασιάδη, διαφορετικό από αυτόν που παρατήρησε όλος ο κόσμος στην 70η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί πόσο κατώτερος των περιστάσεων ήταν ο ΠτΔ.
Κατώτερος εκείνων των περιστάσεων που αναγκάζουν έναν Πρόεδρο μιας Δημοκρατίας, όταν έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει το πρόβλημα της χώρας του ενώπιον τόσων αρχηγών κρατών αλλά και ενώπιον όλης της ανθρωπότητας, να καταγγέλλει αυτόν που ευθύνεται για το πρόβλημα κι όχι να διαφημίζει τον συνομιλητή του, τον Μουσταφά Ακιντζί. Ο Πρόεδρος επέλεξε να αναλώσει τόσες χιλιάδες λέξεις, για να πείσει ακόμα και τους πιο δύσπιστους ότι το Κυπριακό είναι δικοινοτικό ζήτημα κι όχι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Ενώπιον τόσων ηγετών κρατών…
Επέλεξε να παρουσιάσει το πολιτικό θάρρος και σθένος του ιδίου και του κ. Ακιντζί, αντί να κατηγορήσει όσο περισσότερο μπορεί τη χώρα που πρέπει να μπει επιτέλους στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Επέλεξε να μιλήσει για win-win situation, για ευαισθησίες και ανησυχίες των δύο κοινοτήτων, παρά να προσπαθήσει να κάνει τους ηγέτες τόσων κρατών να βάλουν στο μάτι την Τουρκία, η οποία, παρεμπιπτόντως, κατέχει παράνομα το 37% εδαφών χώρας-μέλους του ΟΗΕ. Παρεμπιπτόντως…
Η σύγκριση Τσε και Αναστασιάδη δεν είναι καθόλου ατυχής, ακόμα κι αν συγκρίνουμε έναν επαναστάτη με έναν πολιτικό. Ο τότε υπουργός Βιομηχανίας της Κούβας, στην ομιλία του ενώπιον της Γ.Σ. του ΟΗΕ, χρησιμοποίησε (πάντα επικριτικά) 25 τουλάχιστον φορές τις λέξεις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ενώ ο Πρόεδρος Αναστασιάδης χρησιμοποίησε τη λέξη Τουρκία δύο μόλις φορές κι αυτές προς το τέλος. Είναι άξιο σύγκρισης, πάντως, το ότι ο Γκεβάρα, υπουργός μιας μικρής χώρας που απειλείτο συνεχώς από γείτονες χώρες, καταφέρθηκε τόσο έντονα εναντίον τους, χωρίς κιόλας να αναγνωρίζεται διεθνώς η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προτίμησε, σε μια ευκαιρία που του δίνεται πολύ σπάνια, να επιδοθεί σε ένα κρεσέντο που αφορούσε τις δύο κοινότητες και τον μοναδικό Ακιντζί και να μιλήσει εντελώς υποθετικά και με περιττή εποικοδομητική ασάφεια για τα ξένα στρατεύματα, για τις δυνάμεις κατοχής, για την Τουρκία που πρέπει να συμβάλει ενεργά και αποφασιστικά στην επίτευξη λύσης.
«Η ειρηνική συνύπαρξη μπήκε επίσης σε δοκιμασία κατά κτηνώδη τρόπο στην Κύπρο, εξ αιτίας των πιέσεων που ασκούν η κυβέρνηση της Τουρκίας και το ΝΑΤΟ. Ο λαός της Κύπρου και η κυβέρνησή του υποχρεώθηκαν να υπερασπιστούν ηρωικά την αυτοκυριαρχία τους», θα σημείωνε επίκαιρα και χτυπώντας το χέρι στο βήμα ο Ερνέστο Γκεβάρα στις 11 Δεκεμβρίου 1964, διότι αν περίμενε κανείς ότι ο Νίκος Αναστασιάδης, στις 29 Σεπτεμβρίου 2015, θα έκανε επιτέλους το αυτονόητο, θα εξαπέλυε πυρά και βολές εναντίον της κατοχικής Τουρκίας, θα έπεφτε από τα σύννεφα: «Ελπίζω ότι λεκτικές διαβεβαιώσεις σχετικά με την επιθυμία της Τουρκίας για επίτευξη διευθέτησης θα δοκιμαστούν επιτέλους στην πράξη, μέσα από την υιοθέτηση συγκεκριμένων μέτρων που θα στηρίξουν θετικά τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων και θα ανταποκρίνονται στο ελπιδοφόρο κλίμα που επικρατεί στο νησί», θα προτιμούσε να πει, συνθλίβοντας όλες τις ελπίδες για έναν ευθύ και αμείλικτο λόγο. Πού καιρός για αντιστάσεις;
Τι να περιμένουμε, εν τέλει, από τις διεθνείς συναντήσεις και επισκέψεις των πολιτικών μας ηγετών; Επειδή αυτό το οποίο επιτυγχάνεται, που επετεύχθη και στην 70η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, δεν είναι η μεταφορά της επιθυμίας του κυπριακού λαού για τερματισμό της κατοχής, αλλά η προώθηση της επιθυμίας των Αναστασιάδη και Ακιντζί για δικοινοτική «διευθέτηση», η προώθηση της επιθυμίας μιας μειοψηφίας για ΔΔΟ, για κλείσιμο του Κυπριακού, «χωρίς νικητές και ηττημένους», σάμπως και δεν θα ’μαστε εμείς οι ηττημένοι με αυτήν τη βάση λύσης, ως συνήθως δηλαδή.
Τι άλλο θέλουμε; Για να προλάβουμε τις αντιδράσεις αυτών που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, αυτών που κοροϊδεύουν τις αντιδράσεις μας (κάποιοι είναι και σε Πολιτικά Γραφεία κομμάτων και πρόεδροι Γυναικείων Οργανώσεων κυβερνώντων κομμάτων), αυτών που χασκογελούν σαν καταθλιπτικοί μετά από κατανάλωση πολλών χαπιών, θέλουμε μια ηγεσία που να έχει το σθένος και τα κότσια, το θάρρος και την περηφάνια, για να μεταφέρει την επιθυμία ενός ολόκληρου λαού για εθνική απελευθέρωση, για τερματισμό της κατοχής, χωρίς ονειρώξεις για νέα απαρτχάιντ. Για να δώσει στη διεθνή κοινότητα να καταλάβει ότι η Κύπρος πληγώνεται από την Τουρκία κι όχι από την ασυμφωνία μεταξύ Ε/κ και Τ/κ, ότι το τουρκικό φασιστικό καθεστώς πρέπει επιτέλους να πληρώσει, για να μην αναγκαστεί κι ο ΟΗΕ να επιστρέψει στο νησί, λίγα χρόνια μετά τη… λύση. Μια ηγεσία που να τολμά, χωρίς να γελοιοποιεί τον τόπο διεθνώς, να φωνάξει επιτέλους το αυτονόητο: Πατρίδα ή θάνατος.
