του Σιλουανού Νικολάου
Στην πρόσφατη δημοσκόπηση του Sigmalive, η οποία υπέβαλε ερωτήματα σε μερίδα πολιτών για τις παρούσες συνομιλίες και για διάφορες πτυχές του Κυπριακού που συζητούνται στην παρούσα φάση, παρατηρεί κάποιος ότι παρόλο που η πλειοψηφία των πολιτών στηρίζει τον Νίκο Αναστασιάδη και τη διαδικασία των συνομιλιών (από τους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ), η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχει ως κόκκινες γραμμές ζητήματα όπως η επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους, η αποχώρηση όλων των εποίκων, η μη αποδοχή των εγγυήσεων.
Αυτό, βέβαια, έχει να πει πολλά: Αφενός μεγάλη μάζα των πολιτών επιμένει να στηρίζει τα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία διαχρονικά υποστηρίζουν λύση ΔΔΟ, και αφετέρου οι θέσεις των ίδιων των πολιτών στηρίζονται στην απομάκρυνση από μία λύση που να προνοεί την πολιτική ισότητα, τις χωριστές πλειοψηφίες και άλλες διχοτομικές παραμέτρους.
Είναι γεγονός πως οι πολίτες δεν θέλουν για κανέναν λόγο διχοτομική λύση στην πατρίδα μας. Το ζήτημα, βέβαια, που εγείρεται την παρούσα στιγμή είναι η εναλλακτική προσέγγιση που πρέπει να ακολουθήσουμε για να γίνουν τα θέλω μας πράξη. Δηλαδή, να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε μια άλλη στρατηγική που θα έχει ως όραμά της τα θέλω της πλειοψηφίας των πολιτών.
Δυστυχώς, όταν αρχίζει αυτή η συζήτηση (όπου μπορεί να αρχίσει), αρχίζουν και οι επιπόλαιοι αφορισμοί χωρίς κανένα ίχνος επιχειρήματος. Το μόνο επιχείρημα που προβάλλεται από διάφορους υποστηρικτές των συνομιλιών είναι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, είμαστε μικροί και αδύνατοι και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι.
Νομίζω όμως ότι αντί να αφορίζουμε οτιδήποτε, είτε αυτό είναι οι παρούσες συνομιλίες είτε μια εναλλακτική στρατηγική, πρέπει να δούμε τα θέλω μας, τα οράματά μας γι’ αυτό το νησί και βάσει αυτών να χτίσουμε το πώς θα τα πετύχουμε. Τουλάχιστον να αναζητήσουμε τρόπους επιτυχίας του οράματός μας και μόνο αν δούμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχει, να αποφασίσουμε να σταματήσουμε.
Δυστυχώς, αυτό δεν γίνεται. Αντ’ αυτού, συνεχίζουμε μια πολιτική δεκαετιών, το αποτέλεσμα της οποίας είναι να οικειοποιηθούμε στο τέλος τη βάση λύσης τουρκικών προδιαγραφών (βλέπε τελευταίο άρθρο του Νεόφυτου Καρκώτη) και να ελπίζουμε, βάσει αυτής της λύσης, σε κάτι καλύτερο. Αυτή η διαδικασία δεκαετιών, δυστυχώς, οδήγησε με τη μέθοδο του σταγονόμετρου στην αποενοχοποίηση της Τουρκίας για τη βάρβαρη εισβολή, αλλά και για τα σχέδια διχοτόμησης που εκπόνησε εις βάρος της Κύπρου, οδήγησε σε μια αναβάθμιση του παράνομου κατοχικού ηγέτη σε ηγέτη των Τουρκοκυπρίων και, εν τέλει, μας παγίδευσε σε έναν φαύλο κύκλο υποχωρήσεων και συμβιβασμών, χωρίς στο τέλος να υπάρχει ουσιαστική διαπραγμάτευση.
Το αποτέλεσμα, λοιπόν, της οδού των συνομιλιών είναι καταγεγραμμένο και το βλέπουμε καθημερινά. Είναι καιρός να αποφασίσουμε να συζητήσουμε και κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο, προφανώς, δεν μπορούμε να το αναλύσουμε σε ένα άρθρο, αλλά μπορούμε να οριοθετήσουμε αρχικώς τους στόχους μας ως λαός και ως κράτος και έπειτα να έρθουν στο τραπέζι επιστήμονες (διεθνολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, τουρκολόγοι, διεθνείς αναλυτές) για να εκπονήσουν ένα πολιτικό σχέδιο επανενσωμάτωσης των κατεχόμενων εδαφών μας στα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Όσοι αφορίζουν, μάλλον μοιάζουν με καρδινάλιους, που ρίχνουν όποιον έχει κάποια εναλλακτική άποψη για το πιο μεγάλο ζήτημα που βασανίζει τον τόπο μας στο πυρ το εξώτερον ως επικίνδυνο για την προώθηση της διχοτομικής τους λύσης.
