του Τάσσου Ελευθερίου
Όταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος, στις 7 Απριλίου 2004, καλούσε τον κυπριακό Ελληνισμό να απορρίψει το σχέδιο Ανάν και «να προασπίσει την Κυπριακή Δημοκρατία λέγοντας ΟΧΙ στην κατάλυσή της», η σημερινή ηγεσία του τόπου, που αποτελούσε τότε την πρώτη γραμμή του «αγώνα του ΝΑΙ», εκτόξευε κατηγορίες και αναφερόταν σε μισαλλόδοξους, απορριπτικούς, διχοτομικούς και… σοβινιστές.
Όταν στις 25 Αυγούστου 2015, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, κηρύσσοντας την έναρξη του 18ου Παγκοσμίου Συνεδρίου Αποδήμων Κύπρου, διαλάλησε πως «κανείς δεν επιδιώκει την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά τη μετεξέλιξή της», ουδείς μίλησε για μισαλλοδοξία, διχοτομική ιδεολογία, σωβινισμό και απορριπτισμό. Αυτός είναι ο Πρόεδρος της λύσης, έτσι δείχνει τον τελευταίο καιρό.
Η σύγκριση των δυο μπορεί και να χαρακτηριστεί ατυχής. Σήμερα, ούτε σχέδιο λύσης έχουμε μπροστά μας ούτε βρισκόμαστε 17 μέρες πριν το δημοψήφισμα, αλλά δεν παύει να αποτελεί σημείο σύγκρισης το γεγονός ότι, όπως και το 2004, έτσι και σήμερα, η ρητορική των υποστηρικτών της «λύσης» (με βάση το κοινό ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου 2014) βασίζεται σε κενές, παραπλανητικές, δήθεν προσδοκίες.
Ακόμα και αν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης υποστηρίζει ότι δεν επιχειρείται κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από την όαση του μομέντουμ και των ΜΟΕ. Πόσες φορές πρέπει να λεχθεί εκείνο το δύο συνιστώντα κρατίδια ή το εσωτερική και εξωτερική ιθαγένεια για να πειστούν πως αυτό που πάει να συμφωνηθεί θα οδηγήσει στη νομιμοποίηση της εισβολής και του νέου άπαρτχαϊντ;
Εν πάση περιπτώσει, «έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της» βρισκόμαστε και σήμερα, 11 χρόνια μετά το σχέδιο Ανάν. Ίσως θα ήταν ωφελιμότερο, παρά να μας προσγειώνει ο Πρόεδρος συνεχώς –«Μιλάμε για τις κοινότητες που συνομιλούν προκειμένου μέσα από τη μετεξέλιξη να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ενός κράτους»– και να μας υπενθυμίζει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδώσει κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα, να εξηγήσει στον λαό πως θα κατοχυρωθούν οι τέσσερις ελευθερίες με τη ρατσιστική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.
Βέβαια, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προτιμά να κινδυνολογεί και να μιλά περί τελευταίας ευκαιρίας και συγκυριών, παρά να μιλήσει ανοιχτά στον κυπριακό Ελληνισμό και να παραδεχτεί ότι οδυνηρός συμβιβασμός δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά υποθήκη του μέλλοντος της Κυπριακής Δημοκρατίας στην πολιτική βούληση της Τουρκίας. Ούτε τότε πέρασαν οι απειλές περί καταστροφής και διεθνούς απομόνωσης. Ούτε τώρα μας αγγίζουν ψεύτικα διλήμματα περί ομοσπονδίας ή διχοτόμησης. Τελεία και παύλα.
