You are here
Home > ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ > 3 Μύθοι και 3 Αλήθειες για την Ομοσπονδία και τον Ντενκτάς

3 Μύθοι και 3 Αλήθειες για την Ομοσπονδία και τον Ντενκτάς

του Νεόφυτου Καρκώτη

Η θορυβώδης μειοψηφία των επιχορηγημένων opinion leaders και κρατικοδίαιτων διανοούμενων της ομοσπονδίας, αφού φρόντισε να φιλοτεχνήσει ένα προφίλ -που δεν ανταποκρίνεται στις θέσεις του- για τον Ακκιντζί, επιστρατεύει μια σειρά από αυθαίρετους χαρακτηρισμούς (π.χ. ντενκτασικοί του νότου) και νεολογισμούς (π.χ. λυσοφοβικοί) για όσους επισημαίνουν είτε τις παθογένειες της ΔΔΟ είτε την προκλητικότητα του Ακκιντζί.

Παιδιά χωρίς να θέλω χαλάσω τις φαντασιώσεις σας και τον «λουλουδένιο» σας κόσμο, οφείλουμε να αναδείξουμε κάποιους μύθους που καλλιεργήθηκαν αλλά και κάποιες στοιχειοθετημένες αλήθειες για να αντιληφθείτε το μέγεθος της πολιτικής σας παραδοξότητας:

Μύθος 1: Η λύση ομοσπονδίας αποτέλεσε συμβιβασμό μεταξύ των δύο πλευρών, ως μέσο επίλυσης της κατάστασης που δημιουργήθηκε μετά την τουρκική στρατιωτική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή.

Αλήθεια 1: Η θέση της τουρκικής πλευράς για ομοσπονδία με δύο πολιτείες όπου κάθε κοινότητα θα ελέγχει εσσαεί από μια περιοχή, ανιχνεύεται και επίσημα στα έγγραφα του ΟΗΕ από το 1965. Ιχνηλατείται στις παραγράφους 72 – 76 της έκθεσης Γκάλο Πλάζα που κατατέθηκε στο Σ.Α. στις 26 Μαρτίου 1965 (10 χρόνια πριν το πραξικόπημα και την εισβολή), όπου ξεκάθαρα προτείνεται ομοσπονδοποίηση της Κύπρου και αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών για να δημιουργηθούν οι συνθήκες για γεωγραφικό διαχωρισμό. Εδώ ο σύνδεσμος με την περιληπτική έκθεση του ειδικού διαμεσολαβητή Γκάλο Πλάζα.

H εισβολή που επέφερε το γεωγραφικό, διοικητικό και πληθυσμιακό δαμελισμό της Κύπρου δημιούργησε τους όρους για τη λύση ομοσπονδίας που διαχρονικά επεδίωκε η τουρκική πλευρά.

Μύθος 2: Από διάφορους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς ακούμε συχνά να προβάλλεται το επιχείρημα ότι και σε άλλες χώρες υπάρχει ομοσπονδία –για να πειστεί η κοινή γνώμη ως προς τη «φυσιολογικότητα» της λύσης- με πιο πυκνές αναφορές να γίνονται στις Η.Π.Α. ή τη Γερμανία.

Αλήθεια 2: Η σύγκριση αυτή είναι πασίδηλα άστοχη και εμφανώς ανόμοια. Καταρχάς, τα ομοσπονδιακά μοντέλα αυτών των χωρών δεν βασίζονται στη μορφή της συναινετικής δημοκρατίας (consociationalism)[1] ή στο τύπο ομοσπονδίας «εθνο-ομοσπονδία» (ethnofederalism).[2] Τα μοντέλα τους είναι μεν ομοσπονδιακά, αλλά μη συναινετικά. Για παράδειγμα δεν υπάρχει οποιαδήποτε πρόνοια στο σύνταγμα των Η.Π.Α. που να διαλαμβάνει ότι η Γερουσία θα πρέπει να αποτελείται από 50% Λευκούς και 50% Αφροαμερικάνους. Ούτε οποιαδήποτε διάταξη που να προνοεί ότι σε περίπτωση που ο Πρόεδρος της χώρας είναι Λευκός τότε ο Αντιπρόεδρος θα πρέπει να είναι Αφροαμερικανός, και το αντίστροφο. Επιπρόσθετα, ο διαχωρισμός των πολιτών στις Η.Π.Α. σε διάφορες πολιτείες δεν γίνεται βάσει φυλής, χρώματος, εθνικότητας ή θρησκείας. Δεν υπάρχει οποιαδήποτε διάταξη, για παράδειγμα, που να προνοεί ότι η πολιτεία της Νέας Υόρκης θα διοικείται από Λευκούς και από την άλλη ότι η πολιτεία της Καλιφόρνιας θα διοικείται από Αφροαμερικανούς.

Μύθος 3: Ορισμένοι από τους ημιμαθείς, μεταμοντέρνους post-conflict analyzers -απολογητές των τουρκικών θέσεων- στις απέλπιδες προσπάθειες τους να επιχειρηματολογήσουν μας λένε ότι όσοι εναντιώνονται στη ΔΔΟ, επιθυμούν διατήρηση του status quo και νοσταλγούν τον Ντενκτάς που ήθελε διχοτόμηση με τη παρούσα μορφή πραγμάτων.

Αλήθεια 3: Αδέλφια με όλο το σεβασμό, ο Ντενκτάς δικός σας ήταν ομιλούντες πάντα με όρους πολιτικής στοχοθεσίας, όχι δικός μας, αφού υποστήριζε με θέρμη την ομοσπονδιακή διευθέτηση (τύπου ethnofederalism σύμφωνα με την επιστήμη της πολιτειολογίας) του κυπριακού. Ως ένας οξυδερκής -σε αντίθεση με τους Ε/κ πολιτευτές- πολιτικός διέβλεπε ότι αυτή η μορφή εξασφάλιζε την τουρκική κυριαρχία στο βορρά μέσω της διζωνικότητας, και συνάμα την πρόσβαση στους κεντρικούς κρατικούς θεσμούς. Εδώ η ομιλία του στο Σ.Α. λίγες μέρες μετά τη μονομερή ανακήρυξη της «ΤΔΒΚ», όπου ξεκάθαρα λέει ότι με αυτή του την κίνηση δεν επιθυμεί την απόσχιση, αλλά στην ουσία να δημιουργήσει τις προοπτικές για λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Καταληκτικά, αν θέλετε να ψάξετε για ντενκτασικούς, διχοτομικούς -κεκαλυμμένους ή μη-, καριερίστες στο κυπριακό, γραφικούς (εσείς υποστηρίζετε λύση που προτάθηκε από τη δεκαετία ’60) και γνήσιους μόνιμα απορριπτικούς (εσείς απορρίπτετε οποιαδήποτε εναλλακτική στρατηγική, όχι εμείς) καλό είναι να κάνετε μια ειλικρινή αυτό-κριτική κοιτάζοντας τον καθρέφτη σας (όπως όλοι μας).

[1] Το μοντέλο αυτό θεωρητικοποιήθηκε από τον Arend Lijphart στα τέλη της δεκαετίας του 1960 (βλ. LIjphart A., 1968. The Politics of Accommodation: Pluralism and Democracy in the Netherlands, Barkeley, University of California Press)

[2] Η «εθνο-ομοσπονδία» (ethnofederalism) είναι ένα ομοσπονδιακό πολιτικό σύστημα όπου το κράτος είναι διαχωρισμένο σε δύο ή περισσότερες γεωγραφικά προσδιορισμένες περιοχές, οι οποίες διοικούνται η κάθε μια από ξεχωριστές ομοιογενείς εθνικές ομάδες-κοινότητες (βλ. Philip G. Roeders, 2009. ‘Ethnofederalism and the Mismanagement of Conflicting Nationalism’, Regional and Federal Studies, Vol. 19, No. 2)

Top