Χριστούγεννα, στιγμές χαλάρωσης, στιγμές μοναδικές, ο καθένας περνά με τους συγγενείς, τους φίλους, την οικογένεια, γιορτάζοντας τη γέννηση του Χριστού. Είναι (ή τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι) χαρούμενες αυτές οι μέρες για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους: από αυτούς που αναζητούν μια διέξοδο χαράς στην κατανάλωση και μόνο, μέχρι εκείνους που θα βρουν στιγμές γαλήνης και χαράς στις όμορφες ώρες με συγγενείς, χωριανούς και φίλους.

Είναι κάτι τέτοιες μέρες (ενώ θα έπρεπε να είναι καθημερινό μας βίωμα μέχρι τη δικαίωση) που έρχονται στη σκέψη μας τα Χριστούγεννα του 1974, όταν τα προσφυγόπουλα έφτιαχναν Χριστουγεννιάτικο δένδρο με κλαδιά σε ένα βλήμα πυροβόλου. Αναλογιζόμαστε τι υπέφεραν εκείνα τα παιδιά έχοντας για σπίτι, σχολείο, για καθημερινότητά τους, ένα τσαντίρι. Πράγματι, υπάρχουν και σήμερα τέτοια παιδιά κάπου εδώ κοντά μας που κι αυτά διαβιούν κάτω από τις ίδιες συνθήκες με τα δικά μας παιδιά της εισβολής – με τους γονείς μας. Γι’ αυτά, η στέγη, το φαΐ και η παιδεία δεν είναι αυτονόητα αγαθά αλλά ένας καθημερινός αγώνας κόπου και μόχθου.

Το τι όμως θα απαλύνει τον πόνο, το πώς θα δικαιωθούν τα παιδιά του ’74 το ξέρουμε όλοι. Σίγουρα όχι με ψέματα στον λαό, σίγουρα όχι με υποκρισίες: αντικαθιστώντας, για παράδειγμα, τη λέξη «απελευθέρωση» με τη λέξη «επανένωση». Σίγουρα όχι απλά με την προώθηση μιας «στείρας» επαναπροσέγγισης πιστεύοντας ότι θα λυθούν όλα τα προβλήματά μας. Αυτό που θα δικαιώσει τις θυσίες των προσφυγόπουλων του ’74, αυτό που θα προσφέρει ικανοποίηση και το αίσθημα δικαίωσης στον καθένα μας, στον κάθε στερούμενο το δικαίωμα της διαβίωσης στα χώματα των πατέρων του, είναι ακριβώς η διεκδίκηση των εδαφών μας με κάθε κόστος.

Τα κλάματα, η μεμψιμοιρία, το βόλεμα και ο εφησυχασμός είναι παράγοντες που μας οδήγησαν σε αυτή την κατρακύλα σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό… Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και να προσπαθήσουμε οι ίδιοι να την αλλάξουμε προς το καλύτερο. Ο καθείς ας αναλάβει την ευθύνη του, από τους πολιτικούς μέχρι και τον τελευταίο πολίτη.

Αυτά τα Χριστούγεννα, λοιπόν, ας είναι τα τελευταία που γιορτάζουμε σε ημικατεχόμενη πατρίδα. Ας είναι και τα τελευταία βέβαια, των οποίων τα στολίδια και η επίπλαστη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα, καλύπτουν την κατάντια και την εθνική μας ένδεια.