Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Η ειρηνική συμβίωση δοκιμάζεται επίσης –κατά βάναυσο τρόπο– στην Κύπρο,
εξαιτίας των πιέσεων που ασκούν η τουρκική κυβέρνηση και το ΝΑΤΟ,
αναγκάζοντας τον λαό και την κυβέρνηση της Κύπρου
να υπερασπιστούν ηρωικά την κυριαρχία τους.

ΕΡΝΕΣΤΟ ΓΚΕΒΑΡΑ, 11 Δεκεμβρίου 1964, ΓΣ ΟΗΕ

Πράγματι, είναι ιστορικό γεγονός να προσκαλείται στην Άγκυρα η κυπριακή αντιπολίτευση από το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά δεν είναι όλα τόσο ευχάριστα. Θα έπρεπε, δηλαδή, ο ΓΓ του ΑΚΕΛ να διατηρεί χαμηλούς τόνους, παρά να θυμίζει μαθητή που ετοιμάζει βαλίτσες για έξαλλες διακοπές μακριά απ’ τους γονείς του, διότι η οποιαδήποτε συζήτηση με την Τουρκία (που παρεμπιπτόντως κατέχει το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας την οποία δεν αναγνωρίζει) ενέχει πολλαπλούς κινδύνους.

Δεν χαριεντίζεται όμως μόνο ο Άντρος Κυπριανού, γιατί δήθεν κατάλαβε η τουρκική κυβέρνηση πως το ΑΚΕΛ παίζει σημαντικό ρόλο στο Κυπριακό. Ξάφνου (ενώ τόσο καιρό μιλούσαν για ζήτημα Ε/κ και Τ/κ) κάμποσοι «παραλειπόμενοι» αποφάσισαν πως το κλειδί βρίσκεται στην Άγκυρα και πως είναι καλή η απευθείας συζήτηση μαζί της. Είναι πράγματι απευθείας συζήτηση με την Άγκυρα η συνάντηση ενός προέδρου κόμματος με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, του οποίου τα αφεντικά επιμένουν να αναφέρονται σε εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία; Ιδού η απορία.

Προς ιστορική εξακρίβωση, ο πρώτος ηγέτης κυπριακής αντιπολίτευσης που επισκέφθηκε την Τουρκία ήταν ο Νίκος Αναστασιάδης τον Φεβρουάριο του 2005. Θυμόμαστε όλοι τις αλήστου μνήμης φωτογραφίες με τον Ταγίπ Ερντογάν. Εκεί ο τότε πρόεδρος του ΔΗΣΥ διατράνωσε την ανάγκη να γίνουν αλλαγές στο σχέδιο Ανάν, αλλά όχι να τεθεί όλο το σχέδιο υπό διαπραγμάτευση. Ο ίδιος άνθρωπος, σήμερα, επαναλαμβάνει πως δεν υπάρχει πιθανότητα επαναφοράς του σχεδίου Ανάν. Και διερωτόμαστε: Άραγε, τι στάση θα κρατήσει ο Άντρος Κυπριανού σε αυτήν την επίσκεψη; Θα ακούσει ξανά τις τουρκικές αξιώσεις (τις οποίες επαναλαμβάνει καθημερινά ο Μουσταφά Ακιντζί) σαν «φλώρος μαθητής» ή θα απαιτήσει από τον Τούρκο ΥΠΕΞ να αναλάβει η κατοχική χώρα τις ευθύνες της και να ξεκουμπιστεί μια για πάντα από την Κύπρο σαν «γνήσιος κομμουνιστής»; Μάλλον το πρώτο, σαν τον τέως Πρόεδρο που ήθελε να φάει ψάρι στον Βόσπορο.

Εκτός όμως από ιστορική, η πρόσκληση του κ. Τσαβούσογλου είναι και επικίνδυνη. Κι αν δεν γίνεται ευρέως αντιληπτό, λόγω της αποπομπής της λογικής (ειδικά από τον Απρίλη του 2015) και της αλλοπρόσαλλης περιρρέουσας ατμόσφαιρας, ίσως να πρέπει να επαναλάβουμε τον Κάρολο Μαρξ: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα». Διότι, το «ισότιμο καθεστώς» που απαιτεί ο νεοσουλτάνος Μουσταφά Ακιντζί θα φαντάζει (μεταξύ σοβαρού κι αστείου) παράδεισος μπροστά στην αντιμετώπιση της Τουρκίας απέναντι στις κυπριακές ηγεσίες.

Οπότε, προτού επαναλάβει ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού (μάλλον σε πλήρη συνεννόηση με το Προεδρικό) ότι η πρόσκληση αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να ενημερωθεί για την τουρκική στάση στο Κυπριακό (ας τη διαβάσει στο Στρατηγικό βάθος του Αχμέτ Νταβούτογλου ή στις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ), καλό θα ήταν να ψάξει για άλλη ρητορική. Να κατανοήσει ότι ο μόνος θεμιτός τρόπος συζήτησης με το τουρκικό καθεστώς είναι όταν αυτό καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τα εγκλήματα που συνεχίζει να διαπράττει εις βάρος της Κύπρου και του λαού της. Επειδή, αν η επίσκεψη του κ. Κυπριανού στην Τουρκία γίνεται για να «ενημερωθεί», τότε είναι καταδικασμένη να καταλήξει σε φιάσκο. Είναι καταδικασμένη να αναδείξει ξανά τις αδυναμίες της πλευράς μας να θέσει όρους, είναι καταδικασμένη να δώσει άλλοθι στην Τουρκία για να συνεχίσει να προωθεί τα «συμφέροντά» της στο κατεχόμενο νησί μας. Εκτός κι αν ο στόχος κυβέρνησης και «αντιπολίτευσης» τελικά είναι να συζητήσουν επί ίσοις όροις με το τουρκικό φασιστικό καθεστώς ή να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με την κατοχή. Θα συνεχίσουμε να χτυπάμε τα κεφάλια μας σε τοίχους δακρύων;