You are here
Home > ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ > «Πόσοι θα μπορέσουν να διεκδικήσουν να πάνε πίσω στα σπίτια τους, όταν αρκετοί είναι ήδη νεκροί;»

«Πόσοι θα μπορέσουν να διεκδικήσουν να πάνε πίσω στα σπίτια τους, όταν αρκετοί είναι ήδη νεκροί;»

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Εγώ είμαι πρόσφυγα παιδί
μέρα καλή δεν έχω δει,
τι θες να ξέρω;

Από τραγούδια λαϊκά
έμαθα τα ελληνικά,
τι θες να ξέρω;

Η τελευταία δήλωση του Γιώργου Λουκαΐδη, βουλευτή και εκπροσώπου τύπου του ΑΚΕΛ, περί περιουσιών και προσφύγων δυστυχώς δεν αποτελεί ούτε μεμονωμένο περιστατικό ούτε προϊόν λανθάνουσας γλώσσας ενός ατόμου. Ούτως ή άλλως, εδώ και καιρό, γίνεται μια προσπάθεια να δοθούν (σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις επεκτατικές αξιώσεις της Τουρκίας και του κατοχικού καθεστώτος) δικαιώματα στους «χρήστες» και γι’ αυτό κάποιοι στρουθοκαμηλίζουν, αγνοώντας επιδεικτικά τα δικαιώματα των 200.000 προσφύγων, των παιδιών και των εγγονιών τους.

Αναντίλεκτα, αυτό που επιχειρείται εδώ και χρόνια (όχι μόνο από την ηγεσία του ΑΚΕΛ) είναι η ισοπέδωση των εγκλημάτων της τουρκικής εισβολής και η εξίσωσή τους με όσα έγιναν εις βάρος των Τουρκοκυπρίων από Ελληνοκύπριους. Αυτό που δεν γινόταν τόσα χρόνια (τουλάχιστον όχι επίσημα) ήταν η προσπάθεια εξαφάνισης οποιουδήποτε δικαιώματος επιστροφής, είτε με το πρόσχημα του ότι οι «χρήστες» (Τ/κ ή έποικοι) δέθηκαν με το σπίτι που κατοικούν τα τελευταία 42 χρόνια είτε με το σαθρό και προκλητικό επιχείρημα ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι νεκροί ή, τέλος πάντων, δεν θέλουν να επιστρέψουν.

Ο κ. Λουκαΐδης, παρασυρόμενος από το κύμα που δημιουργούν οι διάφοροι «Γκέμπελς» της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, δεν συγκρατήθηκε και διερωτήθηκε ενώπιον τόσων προσφύγων («Σίγμα», 7 Ιανουαρίου 2016) «πόσοι θα μπορέσουν να διεκδικήσουν να πάνε πίσω στα σπίτια τους, όταν είναι ήδη νεκροί;», θεωρώντας σώφρον να δημιουργεί την αντίληψη ότι δεν υπάρχει προσφυγικό ζήτημα στην Κύπρο. Το κακό είναι ότι αυτή η αντίληψη (ή η συνδικαλιστική πρόταση, τέλος πάντων) δεν είναι πολιτική γραμμή μόνο του ΑΚΕΛ, αλλά και του ετέρου ήμισυ, του ΔΗΣΥ, και φυσικά της ίδιας της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Για τους άφρονες του διαδικτύου, που ενοχλούνται μόνο από δηλώσεις που αναφέρονται σε αυτούς, ούτε λόγος.

Πέρα, λοιπόν, από τις ασυναρτησίες του περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και «βελτίωσης» των περιουσιών, ο κ. Λουκαΐδης θα έπρεπε να γνωρίζει ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια, επιβιώσαμε, επειδή το δικαίωμα του πρόσφυγα (ή της περιουσίας, αν προτιμά) δεν σταματά ή διακόπτεται στην πρώτη γενιά. Όφειλε να γνωρίζει ότι η «άλλη πλευρά» (στην οποίαν αναφέρθηκε) δεν αποδέχτηκε ποτέ το «αναφαίρετο δικαίωμα του ιδιοκτήτη», όφειλε να μην ψεύδεται ενώπιον τόσων προσφύγων και να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου περί μαξιμαλιστικών θέσεων, αναφερόμενος στο αναγκαίο «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους». Όφειλε επίσης να γνωρίζει ότι είναι ένα να λέει πως όσο περνά ο καιρός δυσκολεύει η θέση μας και άλλο να λέει πως θα «λείψουν» οι πρόσφυγες.

«Είμαστε ΟΛΟΙ πρόσφυγες». Αυτό κι αν έπρεπε εν τέλει να έχει υπόψιν ο Γιώργος Λουκαΐδης και ο οποιοσδήποτε αποφασίζει να σχολιάζει «α λα καρτ» μια από τις σημαντικότερες πτυχές του Κυπριακού. Κι αν «έφυγαν» με τον «καημό» οι γιαγιάδες μας, ο «καημός» είναι ακόμα όρθιος, «εκκρεμές συστατικό της ελληνικής πραγματικότητας» κατά τον Κωστή Μοσκώφ, αλλά ούτε αυτό μπορεί να κατανοήσει ο κ. Λουκαΐδης. Αδυνατεί να καταλάβει πως πέραν από τα «βασίλεια» των κομμάτων και των μίζερων γραφειοκρατιών, υπάρχουν και 25άρηδες ή 25άρες που θέλουν να ζήσουν λεύτεροι σε λεύτερη πατρίδα. Υπάρχουν μοναδικές και άπιαστες υπάρξεις που δεν γνωρίζουν καν τη λέξη συμβιβασμός, που στέκονται καλά, που πρώτο μέλημά τους είναι να τηρήσουν την υπόσχεση που έδωσαν στη μάνα τους, πως μια μέρα θα της δώσουν το δικαίωμα να ανακουφιστεί στο εδώ και 42 χρόνια κατεχόμενο χωριό της, εκεί πίσω από τον Πενταδάκτυλο. Κι ας νομίζει ο Γιώργος Λουκαΐδης πως ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Ας «μαραζώνει» χαιρέκακα πως «τελειώνουν» οι πρόσφυγες και οι διεκδικήσεις. «Κάτι εν ετέλειωσεν μέσα στο τελειωμένον», ως γνωστόν. Είμαστε ΟΛΟΙ πρόσφυγες.

Top