Του Γιώργου Τάττη
Πολλές φορές οι θιασώτες της ενδοτικής αντίληψης του κυπριακού προβλήματος, χρησιμοποιούν ως μέσο για να δικαιολογήσουν την πολιτική τους γραμμή τη διάκριση ορθολογιστή και αντιορθολογιστή. Αυτή η διάκριση κρύβει εν πολλοίς το ρατσιστικό δυτικοκεντρικό αφήγημα των αποικιοκρατών, που θεωρούν ουσιαστικά ότι ως ‘περιούσιοι Άριοι Ευρωπαίοι’, κατέχουν την πανάκεια της ορθής σκέψης, ή μάλλον την μοναδικά ορθή σκέψη έναντι των «ηλίθιων» ανθρώπων της περιφέρειας που χρειάζονται τα φώτα τους για να εκπολιτιστούν.
Αυτός λοιπόν, ο ρατσισμός, πασπαλισμένος με λίγο «Διαφωτισμό», λίγο ευρωκεντρισμό, λίγη υπεροψία και ελιτισμό, πλασάρεται από τη «νέα», αλλά χιλιοκατεστημένη διανόηση του νησιού. Αυτή η νέα μορφή ρατσισμού, προσπαθεί –όπως και τότε – να απομονώσει οποιαδήποτε ξεχωριστή άποψη, οποιαδήποτε διαφορετική νόηση της πραγματικότητας αλλά και οποιονδήποτε διαφορετικό τρόπο αντίληψης και δράσης. Προσπαθούν λοιπόν, να αυτοπροσδιοριστούν ως οι μόνοι κατέχοντες της πολιτικής ζωής του τόπου, ως οι μόνοι που κατανοούν την πολιτική πραγματικότητα στον τόπο και ως οι μόνοι που κατέχουν την αλήθεια σε σχέση με τα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά συμφραζόμενα του κυπριακού προβλήματος. Όποιος τολμήσει να σηκώσει κεφάλι, στη λογική του «ο δυνατός τρώει τον αδύνατο», είναι τουλάχιστον τρελός. Χώρια τους ισχυρισμούς περί φασισμού και εθνικισμού. Από ποιους; Από αυτούς που συντηρούν την ίδια ξεφτισμένη και ολοκληρωτική πολιτική κατάσταση του νησιού. Από αυτούς που ζουν από τη διχόνοια, όχι μόνο μεταξύ των δύο κοινοτήτων, αλλά και στα ενδότερα της κάθε κοινότητας.
Ας μάθουν λοιπόν, ότι η επιστήμη προχώρησε και έχει αποδεσμευτεί από τέτοιες οπτικές και αντιλήψεις που μόνο τους αποτέλεσμα είναι η κοινωνική απομόνωση. Αυτές οι ίδιες πρακτικές χρησιμοποιούνταν και από τους ναζί αλλά και από όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τα οποία προσπαθούσαν να ποινικοποιήσουν, αν όχι νομικά και επίσημα, τουλάχιστον κοινωνικά, την αντίθετη άποψη. Ας κατανοήσουν επίσης ότι η πολιτική δεν είναι μία απλή αποδοχή στερεότυπων αφηγημάτων και σχέσεων εξουσίας. Αυτό ίσα ίσα, είναι το μόνο που δεν είναι πολιτική. Ο «δυνατός» και ο «αδύνατος» δεν είναι τίποτα άλλο από περιστασιακές ταμπέλες, που αναιρούν όλη τη δράση των υποκειμένων και προωθούν την κοινωνική συντήρηση του παλαιού.
Πάμπολλες έρευνες έχουν δείξει ότι όλοι οι πολιτισμοί και όλοι οι υγιείς νοητικά και ψυχικά άνθρωποι, έχουν τις ίδιες γνωστικές ικανότητες. Ενδεικτικά, έχει διαφανεί ότι η δημιουργία εννοιών, οι λογικοί συλλογισμοί όπου όλα μπαίνουν σε μία λογική συνειρμική δομή, όπου τα προκείμενα παράγουν συμπεράσματα, αλλά και οι ικανότητες γενίκευσης και αφαίρεσης, είναι καθολικές ικανότητες των ανθρώπων. Ακολούθως, ανάλογα το πολιτισμικό υπόβαθρο, προωθούνται διάφορες δεξιότητες και γνωστικά σχήματα.
Οπότε κάποιοι ας σταματήσουν να «πιθηκίζουν» και να «παπαγαλίζουν» όποιον όρο τους πλασάρεται από την εξαρτημένη παραγωγή γνώσης. Ή τουλάχιστον, ας παραδεχτούν ότι η τόσο περιορισμένη αντίληψή τους, είναι απότοκο της δικής τους γνωστικής εξάρτησης. Ο αντιομοσπονδιακός λόγος υφίσταται και έχει μία δική του εσωτερική λογική. Εμείς κατανοούμε τη δική τους λογική που δυστυχώς εδράζεται (το λιγότερο) πάνω σε φοβικά σύνδρομα. Ας μιλήσουμε επί ίσοις όροις λοιπόν και ας αποδεσμευτούμε από λογικές ιεραρχίας. Ο κυπριακός λαός, αν και έχει πέσει σε μία τεράστια αδράνεια, δεν είναι ηλίθιος. Σταματήστε να του συμπεριφέρεστε ως τέτοιου.
