Του Αλέκου Μιχαηλίδη
«Μούλλωσε τζιαι κατάλαβα πριχού να πης το πειν σου,
μεν μάσιεσαι την θάλασσαν να την ιξηντιλήσεις.
Άδικα λόγια μεν χάννεις τζι αρκείς εις την δουλειάν σου,
τον ήλιον με φύσημαν μπορείς να τον ισβήσεις;
Φώναξε του τζιελλάττη σου, σάσ’ την κρεμμασταρκάν σου!»
Ευτυχώς ή δυστυχώς, το Κυπριακό δεν λύνεται με χαζοχαρούμενες εκδηλώσεις υπό τον μανδύα μιας τάχα ακαδημαϊκότητας. Με προβοκατόρικους τίτλους όπως «Η ζωή στην ομοσπονδιακή Κύπρο» (λες και βρισκόμαστε ένα βήμα πριν τα εγκαίνια της νέας Κύπρου) και με οργανωτές αμερόληπτες τάχα δεξαμενές σκέψεις όπως το «Cyprus Academic Dialogue», ανεξάρτητης σκέψης τάχα ΜΚΟ όπως το «Friedrich Ebert Stiftung» και πρεσβείες χωρών όπως η Αυστραλία (;), το Κυπριακό είναι καταδικασμένο στην υποβάθμιση και στο κλείσιμο με τον χειρότερο τρόπο.
Αν αυτό γινόταν κατανοητό, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν θα γελοιοποιούσε και τον θεσμό (εκτός από τον εαυτό του), επαναλαμβάνοντας για χιλιοστή φορά τα περί κοινού οράματος, σήμερα, ενώ έχει ήδη αναδειχτεί η «τουρκική σκέψη» του κατοχικού ηγέτη. Φυσικά, αν ο Πρόεδρος ήθελε να καταλάβει κάποια πράγματα, δεν θα περίπαιζε ολόκληρο λαό λέγοντας: «Πιστεύω πως και ο Μουσταφά και εγώ όχι μόνο έχουμε το πολιτικό θάρρος και την ειλικρινή επιθυμία να βρούμε μια λύση στο Κυπριακό, αλλά συμμεριζόμαστε την ίδια προσέγγιση και όραμα στο να παρουσιάσουμε στο λαό μια βιώσιμη, διαρκή και λειτουργική λύση».
Όλα αυτά, όχι πριν ένα χρόνο, μα προχτές, μετά από τόσες αναποδιές στις διαπραγματεύσεις, μετά τα παιχνίδια του «Μουσταφά», μετά τα παραληρήματά του και την πλαισίωση από τον νεοσουλτάνο Ερντογάν. Και δεν θα προστάτευε τον φίλο Ακιντζί, λες και πρόκειται για νεόφερτο ταλέντο που προωθείται για υψηλά θεσμική θέση, χρησιμοποιώντας το μικρό του όνομα ή το α’ πληθυντικού, μήπως και πείσει τον εαυτό του (και τον λαό;) ότι έχουν κοινό όραμα.
«Και οι δύο», έλεγε στο περιβόητο Chateau της νεκρής ζώνης, «στοχεύουμε στο να πετύχουμε μια λύση στη βάση μιας πραγματικής ομοσπονδίας, πλήρως ευθυγραμμισμένης και με τις αξίες και αρχές τόσο του Χάρτη του ΟΗΕ και τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου του ’77 και του ’79 όσο και με το κοινό ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου 2014», χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ούτε η πραγματική ομοσπονδία στην κατεχόμενη Κύπρο συνδέεται με τις αρχές και αξίες του Χάρτη του ΟΗΕ, ούτε βεβαίως το αιωρούμενο κοινό ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου 2014. Όμως αυτά λίγη σημασία έχουν πια.
Ο Πρόεδρος, όμως, δείχνει να μην καταλαβαίνει σχεδόν τίποτα. Αυτό τουλάχιστον αναδεικνύεται από τη συνεχώς επαναλαμβανόμενη φράση «είναι εξαιρετικής σημασίας η λύση που επιθυμούμε να βρούμε να λαμβάνει υπόψη τις ευαισθησίες και τις ανησυχίες και των δύο κοινοτήτων, χωρίς να αφήνει νικητές και ηττημένους». Ακόμα να αντιληφθεί, κοτζάμ Πρόεδρος, πως το Κυπριακό δεν είναι ζήτημα νικητών και ηττημένων, δεν χάθηκε κανένας πόλεμος, δεν πρόκειται για πάρε-δώσε μεταξύ δύο κοινοτήτων, δεν συγκρούστηκα δύο χώρες σε ουδέτερο έδαφος, όσο κι αν κατόρθωσαν να το μετατρέψουν σε αυτό.
Αν βέβαια μπορούσε να το αντιληφθεί, δεν θα μπορούσε κι ο Ακιντζί να επαναλάβει ότι «η Τουρκία αποτελεί την πλέον οικονομική και λογική λύση για μεταφορά προς την ΕΕ των υφιστάμεων αλλά και μελλοντικών ενεργειακών πηγών της Κύπρου μας» σε μια εκδήλωση με θέμα «Η ζωή στην ομοσπονδιακή Κύπρο». Αδυνατεί να συλλάβει ο Πρόεδρος την «προνοητικότητα» των Τούρκων και των εδώ εκπροσώπων τους. Γι’ αυτό σφυρίζει αδιάφορα υποσχόμενος «τη σημαντική βελτίωση του επενδυτικού κλίματος και την αυξημένη προσέλκυση μεγάλων ξένων επενδύσεων», καθώς και τη δραστική μείωση της ανεργείας.
Μη μπορώντας (ή μη θέλοντας), λοιπόν, εντός νεκρής ζώνης (σημειωτέον), να αποδεχτούν ότι το Κυπριακό δεν είναι ούτε θέμα νικητών και ηττημένων, ούτε θέμα επενδύσεων, ούτε θέμα ενεργειακών πόρων, ούτε θέμα φιλίας μεταξύ τους, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο Μουσταφά Ακιντζί και η δεξαμενή σκέψης «Cyprus Academic Dialogue», συνέχισαν τη Δευτέρα να τραγουδούν το παράφωνο άσμα της «αποφασιστικότητας» και της όποιας «λύσης». Χωρίς να αφουγκράζονται, προφανώς, τις ανησυχίες των Ελληνοκυπρίων αλλά και των Τουρκοκυπρίων, που την Κυριακή χόρεψαν παραδοσιακή κυπριακή σούστα ενάντια στην ενσωμάτωση από την Τουρκία (ό, τι κι αν σημαίνει αυτό), επέμειναν στην κακόφωνη αερολογία του μομέντουμ και των «με το γάντι» διαπραγματεύσεων με τελικό στόχο τη νομιμοποίηση της τουρκικής παρουσίας στο νησί. Και δεν βρέθηκε ένας να τους φωνάξει, ρίχνοντάς τους στο κεφάλι ό, τι χρειαστεί, μήπως και συνέλθουν: «Ρε κερατάδες, εδώ χάθηκαν άνθρωποι. Σφαγιάστηκαν οικογένειες, βιάστηκαν χήρες, ορφάνεψαν παιδιά, 200.000 έγιναν πρόσφυγες. Εδώ, που απολαμβάνετε το γλυκόπικρο κρασί σας, εφησυχασμένοι που πείσατε 15 αυλικούς, τα προβλήματα δεν λύνονται με χαριεντισμούς επί της ματωμένης νεκρής ζώνης. Αλλιώς, θα τέλειωνε το Κυπριακό τις προάλλες, με τις ποδιές και τα αρνίσια σουβλάκια. Εδώ υπάρχει κατοχή, ρε κερατάδες». Πώς τελειώνουμε μ’ αυτούς;
Υ.Γ. Η εκδήλωση στο Chateau Status της νεκρής ζώνης, έγινε με τη συνεργασία του Friedrich Ebert Stiftung στις 13 Ιουνίου. Το Friedrich Ebert Stiftung (δηλαδή το «θεμέλιο» Friedrich Ebert, μια ΜΚΟ που ιδρύθηκε στη Γερμανία ως «πολιτική κίνηση» το 1925 και εργάζεται πια σε πάρα πολλές χώρες) αποφάσισε εδώ και 30 σχεδόν χρόνια να βάλει τα θεμέλια στην Κύπρο για μια νέα εποχή, όπου εκπαίδευση, πολιτισμός, πολιτική, ηθική, κοινωνία θα θυσιάζονται στον βωμό της «δικοινοτικής συνεργασίας», με ή χωρίς την κατοχική Τουρκία, ποσώς τους ενδιαφέρει. Αυτό αποδεικνύουν, πάντως, οι διάφορες εκδηλώσεις που οργανώνουν κατά καιρούς σε συνεργασία, συνήθως, με άλλους φορείς. Θα λύσουν κι αυτοί το Κυπριακό;
