Του Αλέκου Μιχαηλίδη
«Νομίσαμε ότι ο Ακιντζί είναι Ελληνοκύπριος;», θα ερωτούσε ο Αβέρωφ Νεοφύτου, πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, σε δελτίο ειδήσεων του ΣΙΓΜΑ, μετά τις τελευταίες δηλώσεις του κατοχικού ηγέτη περί παρεκκλίσεων, περί παρέμβασης των εγγυητριών δυνάμεων, περί πληθυσμιακής και περιουσιακής πλειοψηφίας των Τ/κ στην περιοχή τους, περί εκ περιτροπής προεδρίας και διασταυρούμενης ψήφου.
Ο κ. Νεοφύτου, άριστος γνώστης της πολιτικής, απέφυγε να εμφανιστεί έκπληκτος για τις νέες προκλητικές δηλώσεις του άλλου Έρογλου (ή Ντενκτάς;) και εφάρμοσε την πολιτική του «εμείς τα ξέραμε». Εν τω μεταξύ, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ δήλωσε πως η θέση του είναι η επιστροφή 100 χιλιάδων Ελληνοκύπριων προσφύγων, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Αυτό για το οποίο αξίζει να ανοιχτεί ένας διάλογος επιτέλους είναι το πόσες φορές θα πρέπει να πέσουν από τα σύννεφα όσοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κατοχικούς ηγέτες, μέχρι να πειστούν ότι ο κάθε Μουσταφά Ακιντζί, όσο βέρος Λεμεσιανός κι αν είναι, αξιώνει θέσεις της ίδιας της Τουρκίας και όχι τόσο τα «φυσικά δικαιώματα των Τ/κ». Όπως επίσης «το τι έγινε το 2004 είναι ένα ισχυρό μήνυμα. Δεν μπορεί κανείς να περιφρονεί την πλειοψηφία του λαού. Δεν μπορεί κανένας να παραγνωρίζει τις υποχρεώσεις του απέναντι στον λαό. Αυτή είναι η σημαντικότερη κατάθεση ψυχής για αυτά που διαδραματίζονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων». Δεν το είπαμε εμείς, αλλά ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σε χαιρετισμό του στην τελετή αποκαλυπτηρίων «Μνημείου Πεσόντων και Αγνοουμένων Κερυνειωτών».
Ας συζητήσουμε όμως για τις έντονες κόκκινες γραμμές του Μουσταφά Ακιντζί, που κατάφεραν να θορυβήσουν (;) ακόμα και τους πιο «αποδεχτικούς», κατάφεραν να επαναφέρουν (;) στην πραγματικότητα όσους μετατρέπουν τις συναντήσεις κοινωνικού περιεχομένου σε θέληση για λύση του Κυπριακού. Ίτε.
Οι θέσεις του Ακιντζί, όπως διατυπώθηκαν στην εφ. Kibris, αποδεικνύουν πως θα πρέπει να εξεταστεί ξανά η δήλωση του Ι. Κασουλίδη για λύση «είτε με τον Ακιντζί είτε με κανέναν», καθώς και διάφορες άλλες τοποθετήσεις, λαϊκών ή ηγετών, με παρόμοια εκβιαστικά «διλήμματα» (βλ. «Είναι είτε τώρα ή ποτέ», Ξ. Κωνσταντίνου, πρόεδρος Γ.Ο. ΔΗΣΥ).
Ο κατοχικός ηγέτης ανέφερε, λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα για τις εγγυήτριες δυνάμεις να παρέμβουν για τη λύση, δηλώνοντας ότι το θέμα των εγγυήσεων συζητήθηκε στη συνάντησή του με τον ΓΓ του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη. Πρόσθεσε μάλιστα πως πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη οι ανησυχίες των Τ/κ για την ασφάλεια και η αντίληψη της απειλής από τους Ε/κ. Σαφές. Όπως το 1963.
Παράλληλα, ο Μουσταφά Ακιντζί αξίωσε την περιουσιακή και πληθυσμιακή πλειοψηφία των Τ/κ στη δική τους περιοχή, «πράγμα που υπάρχει γραπτώς σε όλες τις συμφωνίες για μια λύση διζωνική, δικοινοτική», ενώ, απαντώντας σε ερώτηση για το ψήφισμα 750 του ΣΑ του ΟΗΕ (που αφορούσε τη δέσμη ιδεών Γκάλι), υποστήριξε πως η πλειοψηφία που πρέπει να έχουν οι κοινότητες στις περιοχές τους δεν θα είναι λίγο πιο πάνω από το 50% αλλά αρκετά πιο πάνω.
Όσον αφορά μάλιστα το περιουσιακό, ο κ. Ακιντζί, υποστηρίζοντας πως πρέπει να υπάρξουν μόνιμες παρεκκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο, που θα καταστούν Πρωτογενές Δίκαιο, δήλωσε στην Kibris: «Για εμάς γίνεται λόγος για μεταβατικές παρεκκλίσεις, ωστόσο είναι σημαντικό να γίνουν πρωτογενές δίκαιο (της ΕΕ). Πρέπει να εξευρεθεί τρόπος ώστε η τ/κ κοινότητα στη δική της περιοχή να μπορεί να έχει την περιουσιακή και πληθυσμιακή πλειοψηφία». Συνέχισε δε λέγοντας ότι: «Τις μόνιμες παρεκκλίσεις, αντί να τις βλέπουμε ως κάτι που θα περιορίσει τους Ε/κ ή άλλους υπηκόους της ΕΕ, πρέπει να τις αξιολογούμε ως φυσικό δικαίωμα των Τ/κ».
Επιπλέον, ο Κύπριος Ακιντζί κράτησε θετική στάση όσον αφορά στο θέμα της διασταυρούμενης ψήφου, αλλά, όπως είπε, «πρέπει να πάνε και τα δυο μαζί», εννοώντας προφανώς και την εκ περιτροπής προεδρία. Δεν θεωρεί κιόλας κακό, είπε, το να περιοριστεί σε ένα ποσοστό 10%-15% στην αρχή η ψήφος από την άλλη κοινότητα σε κάποιον που θα θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία, σημειώνοντας ότι το σημαντικό είναι πως από όποια εθνικότητα κι αν προέρχεται αυτός που θα εκλέγεται, να λαμβάνει υπόψη και τις ανησυχίες της άλλης κοινότητας. Σκέφτεται κανένας το απαρτχάιντ;
Είναι πια πασιφανές, και ας μας διορθώσουν όσοι «εναντιώνονται στην αποδόμηση του Ακιντζί» ή όσοι ανέλαβαν χρέη επικοινωνιολόγου του, ότι ακόμα και η ψευδολύση της ΔΔΟ, που αξιώνει η δική μας ηγεσία και ένα ποσοστό των πολιτών, είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που αξιώνει ο κατοχικός ηγέτης, το κατοχικό καθεστώς και η Τουρκία. Οι χαριεντισμοί, τα όνειρα θερινής νυκτός, οι χαζοχαρούμενες δηλώσεις για τον Κύπριο Ακιντζί θεωρούμε πως έγιναν στάχτη μετά και τις τελευταίες του τοποθετήσεις. Αλλιώς πώς θα έγραφε ακόμα και η «αποδεχτικότατη» Ομάδα Κύπρος: «με λύπη παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα δημόσιες δηλώσεις από τ/κ πλευράς, με βάση τις οποίες ερμηνεύεται η έννοια της διζωνικότητας και της δικοινοτικότητας και κατ’ επέκταση το ζήτημα των βασικών ελευθεριών με τρόπο που δεν συνάδει με το ευρωπαϊκό κεκτημένο»;
Βέβαια, στην επόμενη παράσταση κάποιου Ιππολύτου σε κάποια Σαλαμίνα θα εμφανιστούν πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι και θα στάξουν μέλι για τη διαλλακτικότητα του δικού μας Μουσταφά. Θα κατακρίνουν αισχρά όσους επιφυλασσόμαστε για το πραγματικό του πρόσωπο, θα μας κατονομάσουν ως απορριπτικούς, θα μας αφιερώνουν το απηυδισμένο «ακόμα κι η μητέρα Τερέζα να ήταν ηγέτης των Τ/κ θα μουρμουρούσατε» και όλα τα συναφή. Επειδή όμως ο σοφός λαός, που γίνεται σοφότερος (συνήθως) πέφτοντας από τα σύννεφα, έχει δυο παροιμίες που ταιριάζουν στην περίσταση, ας επιλέξει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ και οι διάφορες ομάδες που λένε «ΟΚ στους ηγέτες, προχωρήστε» ποια θα κουβαλήσουν μέχρι την επόμενη φορά που θα φιλήσουν το ξερό χέρι κάποιου κατοχικού ηγέτη: «Ήρτετε πο’ ’σσω σας» ή «Ανάγιωσ’ τον κολιόν να σου φκάλει τα μμάθκια σου»; Ιδού η απορία.
