του Στέλιου Γερολέμου
Τον τελευταίο καιρό, δεδομένων πάντοτε των συνθηκών που επικρατούν στο Κυπριακό, ακούμε συχνά από τους κάθε λογής προασπιστές της ΔΔΟ, την επίκληση στην «πολιτική ισότητα» μεταξύ των δύο συνιστώντων κρατιδίων/πολιτειών. Όμως, ξέρουμε πράγματι με τί ισοδυναμεί η πολιτική ισότητα;
Καταρχάς, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί εάν η πολιτική ισότητα σημαίνει την αριθμητική εξίσωση των δύο κοινοτήτων και την ίση εκπροσώπησή τους στα κεντρικά όργανα άσκησης εξουσίας. Εδώ όμως προκύπτει το αμέσως επόμενο καίριο ερώτημα, δηλαδή αν οι υπόλοιποι πολίτες που ζουν μόνιμα στην Κύπρο (π.χ. κοινοτικοί ή πολίτες τρίτων χωρών) θα συμμετέχουν στα πλαίσια μιας ΔΔΟ, και πώς θα διασφαλίζεται αυτή τους η συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας μέσα στο συγκεκριμένο κρατικό μόρφωμα, νοουμένου ότι αυτό αναγνωρίζει ως ίσες μόνο τις δύο κοινότητες. Η απάντηση είναι προφανής, και φυσικά αρνητική.
Οι πολίτες άλλης καταγωγής, παραγνωρίζονται πλήρως και δεν διασφαλίζονται τα πολιτικά τους δικαιώματα με κανένα κρατικό μηχανισμό. Αυτό οφείλεται ακριβώς στην πολιτική ισότητα μεταξύ των δύο κρατιδίων που θα προκύψουν και η οποία θα εδράζεται επί τη βάσει εθνοτικών χαρακτηριστικών διαιωνίζοντας έτσι την φυλετική διάκριση. Πρόκειται σαφώς για μία ακραία αντιδημοκρατική και ρατσιστική τάση, η οποία θα κατοχυρώνει ξεχωριστά, σε συνταγματικό επίπεδο, τα πολιτικά δικαιώματα Ελλήνων και Τούρκων (που όπως ελέχθη δεν είναι οι μοναδικοί νόμιμοι κάτοικοι στο νησί) και η οποία θα αποτελέσει, με μαθηματική ακρίβεια, αιτία συνεχών προστριβών και αντιπαραθέσεων.
Το πρόβλημα συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το κράτος θα θεμελιώνεται πάνω στα δύο κρατίδια, βασικό χαρακτηριστικό των οποίων θα είναι η εθνική καταγωγή του πληθυσμού τους και όχι η έννοια του πολίτη ως ατόμου ή επί τη βάσει του λαού ως συλλογικό υποκείμενο μιας πολιτικής κοινωνίας. Τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη, όπως γνωρίζουμε, στηρίζονται πάνω στην έννοια του πολίτη χωρίς οποιαδήποτε φυλετική ή άλλη διάκριση, διότι αλλιώς θα ισοδυναμούσαν με άτεγκτα κρατικά μορφώματα, τα οποία θα προωθούσαν ένα θεσμοθετημένο ρατσισμό.
Εδώ όμως, ας απαντηθεί το πρώτο ερώτημα που έχει τεθεί στην αρχή του παρόντος κειμένου, σχετικά με την αριθμητική εξίσωση και την ίση εκπροσώπηση των δύο συνιστώντων κρατιδίων. Εάν βέβαια αληθεύει αυτό το γεγονός, είναι πασίδηλο πως δεν θα ισχύει η βασική αρχή της πλειοψηφίας, που πρέπει να διέπει όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες, αλλά πρόκειται, εμμέσως πλην σαφώς, περί μίας εντελώς αντιδημοκρατικής θέσης, η οποία θα φαλκιδεύει κάθε δημοκρατικό και πολιτικό δικαίωμα χάριν της «πολιτικής ισότητας», η οποία εν τέλει, θα απονευρώσει το ίδιο το κράτος.
Εν κατακλείδι λοιπόν, αυτό που πρέπει να υπάρξει, είναι ένας ενιαίος κρατικός μηχανισμός που να λαμβάνει υπόψιν τα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών και θα μεριμνά για το κοινό συμφέρον του λαού, μέσα στον οποίο θα ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας και της λαϊκής κυριαρχίας, χωρίς βέβαια να καταπιέζεται καμιά μειοψηφούσα εθνική ή θρησκευτική κοινότητα, αφού μέσω ενός νομικού και πολιτικού πλαισίου θα κατοχυρώνονται και θα διασφαλίζονται, αφενός τα ανθρώπινα, και αφετέρου τα πολιτικά δικαιώματα όλων των νόμιμων κατοίκων του νησιού.
