του Αλέκου Μιχαηλίδη

«Η ελληνοκυπριακή πλευρά είναι εδώ και 41 χρόνια πανέτοιμη να συζητήσει με σοβαρότητα, με βάση τις Συμφωνίες Κορυφής, με βάση τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, με βάση το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Αυτό σημείωνε, μεταξύ άλλων, σε χθεσινή του ανακοίνωση ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ερωτηθείς αν είναι έτοιμος για την 1^η Σεπτεμβρίου και την ουσιαστική φάση των συνομιλιών για το Κυπριακό. «Σαν έτοιμος από καιρό», λοιπόν, ο Πρόεδρος, δεν φτάνει που καταδέχθηκε «μάταιες ελπίδες», όπως θα έγραφε ξανά ο Καβάφης στο Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, προσπαθεί να προωθήσει στον λαό ότι η πεμπτουσία του αγώνα αυτού του τόπου είναι οι ίδιες οι συνομιλίες, οι υπαναχωρήσεις, οι συμβιβασμοί.

Είμαστε έτοιμοι 41 χρόνια, λέει. Κι ούτε πως πριν 41 χρόνια το 1/3 του λαού προσπαθούσε να μαζέψει τα συντρίμμια του, ενώ τα 2/3 ξεκινούσαν έναν ανένδοτο αγώνα απελευθέρωσης και όχι «λύσης». Τώρα, το που κατέληξε αυτός ο αγώνας είναι άλλη ιστορία. Είναι όμως αναγκαίο, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, να κάνει τέτοιου είδους δηλώσεις; Κι αν δεν γίνεται κατανοητό, να το εξηγήσουμε πιο απλά: Πριν 41 χρόνια ήταν έτοιμη η ελληνοκυπριακή πλευρά (δηλαδή ο Γλαύκος Κληρίδης που ανέλαβε χρέη ΠτΔ) να συζητήσει (με ποιον;) για λύση, την ώρα που οι πρόσφυγες προσπαθούσαν να επιβιώσουν στα αντίσκηνά τους;

Χωρίς να γκρινιάζουμε με το παραμικρό, μήπως είναι αναγκαίο να κάνουμε την αυτοκριτική μας περί λύσης και ετοιμότητας, παρά να θυμίζουμε επιπόλαιους έφηβους έτοιμους για πάρτυ διαρκείας στην Αγία Νάπα; Και για να μην πει κανείς ότι γράφουμε απλώς για να χαλάσουμε το μομέντουμ, είναι το Κοινό Ανακοινωθέν της 11^ης Φεβρουαρίου 2014 (μας το θύμισε ο Πρόεδρος) προσχέδιο λύσης «με βάση τις Συμφωνίες Κορυφής, τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τα ανθρώπινα δικαιώματα»; (Επί τούτου, υπάρχει ανάλυση σε παλιότερο άρθρο της ιστοσελίδας μας.)

Δεν είναι άραγε καιρός να συνέλθει η πολιτική μας ηγεσία, παρά να μεθά με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την «κουλτούρα λύσης», τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, σαν «χρήστης» σκληρών ναρκωτικών (κι όχι κατεχόμενων κατοικιών) και «πανέτοιμη εδώ και 41 χρόνια για λύση του Κυπριακού»; Δεν είναι άραγε η ώρα που όλα κρέμονται από μια πολύ λεπτή κλωστή που θα κοπεί με το παραμικρό και θα ήταν πρέπον να απαντώνται ξεκάθαρα όλες οι απορίες που ξεκινούν από έναν λαό προσφύγων;

Κι αυτό το «σήμερα είναι 15 Αυγούστου, μέρα της Κοίμησης της Θεοτόκου, θέλω να κοιμίσω όλες τις κακίες και δεν θα απαντήσω σε κανέναν» σε ερώτηση για το περιουσιακό ποιον είχε αποδέκτη; Την αντιπολίτεση ή τον ίδιο τον ιδιοκτήτη, τον πρόσφυγα, που, εδώ και 41 χρόνια, ξυπνά και κοιμάται με τη σκέψη στο κατεχόμενο σπίτι του; Είμαστε όντως πανέτοιμοι για λύση ή μας αρκεί μια de facto (ή και de jure πια) διχοτόμηση, που θα επιτρέπει στους ηγέτες των ΔΥΟ συνιστώντων κρατιδίων να παρακολουθούν συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και να απολαμβάνουν τη διζωνική τους ζιβανία στην «πανέτοιμη για λύση» Αμμόχωστο;