Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Πέντε πάνω, πέντε κάτω
στο φινάλε θα τη βρούμε,
η καρδιά δεν είναι ΝΑΤΟ
έτσι να αποχωρούμε.
Πέντε πάνω, πέντε κάτω
θα τη βρούμε σίγουρα.
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ
Μάλλον παράκουσε ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα. Όταν ο κυπριακός Ελληνισμός απαιτεί να τεθεί η Τουρκία προ των ευθυνών της, δεν εννοεί ότι πρέπει να κάτσει ως ίσος συνομιλητής σε τραπέζι πενταμερούς διάσκεψης, ούτε για τις εγγυήσεις ούτε για οτιδήποτε άλλο. Αλλά πώς να μην παρακούσει, όταν διατηρεί ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, λες κι είναι κουτάβι που αναμένει το μπισκότο του επειδή ήταν φρόνιμο;
Η πενταμερής διάσκεψη, στην οποίαν αναφέρθηκε ο ειδικός αντιπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ, δεν προσφέρει τίποτε άλλο από το αυτονόητο: Την επικύρωση της Τουρκίας ως ισότιμου συνομιλητή για το Κυπριακό. Πράγμα που έγινε στις 15 Ιανουαρίου 1964, όταν, λίγο μετά την τουρκανταρσία της 21ης Δεκεμβρίου 1963, συνήλθε στο Λονδίνο Πενταμερής Διάσκεψη με τη συμμετοχή της Μεγάλης Βρετανίας, της Τουρκίας, της Ελλάδας και ανά ενός εκπροσώπου των Ε/κ και των Τ/κ. Ουδεμία αναφορά σε Κυπριακή Δημοκρατία, αφού στόχος των διοργανωτών (Αμερικανών και Βρετανών) ήταν η κατάλυση της ανεξαρτησίας. Στη συγκεκριμένη διάσκεψη οι Τ/κ ζήτησαν, εκτός από ενίσχυση των εγγυήσεων, και γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων με μετακίνηση πληθυσμών και ομοσπονδοποίηση του κράτους. Η Πενταμερής Διάσκεψη οδηγήθηκε σε αποτυχία.
Πάντως, ως κατάθεση ιστορικού γεγονότος, παραθέτουμε δηλώσεις που έκανε ο Δρ Φαζίλ Κουτσιούκ στη Λε Μοντ στις 10 Ιανουαρίου 1964: «Θέλουμε χωριστό κράτος. Ήδη προχωρούμε προς την κατεύθυνση της δημιουργίας χωριστής διοίκησης, έχουμε δική μας αστυνομία και τηλεπικοινωνία. Μετά τη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, θα επεκτείνουμε την αυτονομία μας. Σε ό,τι αφορά εμάς, η Κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου δεν υφίσταται πλέον». Η παράγραφος αυτή αφιερώνεται σε όσους δικαιολογούν, χωρίς δεύτερη σκέψη, την απειλή που αισθάνονται οι Τ/κ και την απαίτησή τους για διατήρηση των εγγυήσεων.
Εν πάση περιπτώσει, αυτό που προσπαθούμε να θέσουμε ως προβληματισμό είναι το κατά πόσον θα βοηθήσει μια Πενταμερής Διάσκεψη, την οποίαν ούτε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αποδέχεται, αναφερόμενος σε πολυμερή διάσκεψη και σημειώνοντας ότι πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στάση που κρατά η πλευρά μας εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά μετά τις 15 Νοεμβρίου 1983. Κατά πόσον επίσης θα βοηθήσει η Πενταμερής Διάσκεψη, τη στιγμή που η Τουρκία (ή το κατοχικό καθεστώς) επιμένει να αναφέρεται σε δύο λαούς, σε «ΤΔΒΚ» και «ελληνοκυπριακό νότο», σε «εκλιπούσα» Κυπριακή Δημοκρατία.
Επομένως, δεν φτάνει που συζητείται ένα σχέδιο διάλυσης (και όχι μετεξέλιξης) της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο κ. Άιντα επιχειρεί ύπουλα να την υποβαθμίσει από τώρα με αυτήν την Πενταμερή. Με μια Πενταμερή Διάσκεψη, η οποία αιωρείται με την «ελπίδα» να οδηγηθούμε στην επαναφορά ενός σχεδίου (χειρότερου από το σχέδιο Ανάν), το οποίο θα εφαρμόζει, νόμιμα πια, τον χαρακτήρα της ίδιας της διάσκεψης. Δηλαδή μια παρθενογένεση, όπου εκπρόσωποι των δύο «συνιστώντων κρατιδίων» θα «συναποφασίζουν», άμεσα ή έμμεσα, με την Τουρκία, την Ελλάδα και τη Μεγάλη Βρετανία κι ας είναι «ενθαρρυμένο» το αφεντικό του Έσπεν Μπαρθ Άιντα, Μπαν Κι Μουν. Ας λέει πως «μια λύση στην επί δεκαετίες διαίρεση είναι εφικτή». Ας του «σφυρίξει», λοιπόν, κάποιος πως το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι η συνεννόηση των κοινοτήτων ούτε βέβαια η «αρμονία» των τριών εγγυητριών δυνάμεων, αλλά η ίδια η κατοχή του 37% της Κύπρου και πως ο ΟΗΕ οφείλει, έστω και την υστάτη, να σταματήσει να αποτελεί φερέφωνο της Άγκυρας και του ψευδοκράτους, να πάψει (διά των αντιπροσώπων του) να αποδεικνύει ότι δεν είναι «ειρηνευτική δύναμη», γιατί οι μνήμες είναι νωπές από τον Αλβάρο Ντε Σότο, ο οποίος είχε εγκατασταθεί κιόλας το 2002 στο νησί για να «αφουγκράζεται τι λένε οι πολίτες», καθώς και για να προσφέρει «καλές υπηρεσίες», πάντα σε πλήρη ευθυγράμμιση με την κατοχή…
