Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας,
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές,
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας
Α. ΑΝΔΡΙΚΑΚΗΣ
Όταν ο Μουσταφά Ακιντζί δηλώνει επί λέξει ότι «βλέπουμε ότι η συνέχιση των εγγυήσεων της Τουρκίας είναι απαραίτητη. Η στάση μας είναι αυτή. Είμαι υποχρεωμένος να δώσω αυτό που θέλει ο λαός» και η «απάντηση» του Προέδρου της Δημοκρατίας (σε συνέντευξη στον «Φιλελεύθερο» που ίσως να δόθηκε πριν το «μήνυμα» του κατοχικού ηγέτη) είναι κάμποσες ασάφειες και κάμποσα συνθήματα, λες κι είναι στέλεχος ΜΚΟ σε εντεταλμένη υπηρεσία, τότε βρισκόμαστε ενώπιον μιας «αυτοπαγίδευσης», η οποία θα οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια, στην καταστροφή.
Πιο συγκεκριμένα, το μήνυμα του Μουσταφά Ακιντζί σε δημοσιογράφους στην κατεχόμενη Λευκωσία, ακολούθησε πρωτοχρονιάτικη συνέντευξη του Νίκου Αναστασιάδη στον «Φιλελεύθερο». Ο κ. Ακιντζί, με όλη τη σιγουριά και την αλαζονεία που εμφανίζει τον τελευταίο καιρό, επανέλαβε τις γραμμές περί «διζωνικότητας», περί πληθυσμιακής και περιουσιακής πλειοψηφίας, περί εποίκων: «οι υπήκοοι αυτή τη στιγμή θα είναι υπήκοοι της ενωμένης Κύπρου και πολίτες της ΕΕ», χωρίς, προφανώς, να δίνει δεκάρα για τις δικές μας κόκκινες γραμμές, αν είναι ακόμα κόκκινες και εντός Προεδρικού.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, επιμένοντας στην ομερτά των συνομιλιών (λες κι είναι ανίκανοι οι πολίτες να διαχειριστούν την πραγματική αλήθεια), διατράνωσε στον «Φ» πως «έχει διανυθεί μια απόσταση με θετικές προσμετρήσεις, από πλευράς προόδου, σε ορισμένα κεφάλαια. Υπάρχει, όμως, και μια μεγάλη απόσταση να διανυθεί σ’ ό,τι αφορά στα υπολειπόμενα θέματα που άπτονται σημαντικών κεφαλαίων». Ουσιαστικά, δεν υπήρχε κανένας λόγος να ειπωθεί η συγκεκριμένη παράγραφος. Εκτός κι αν θεωρείται σημαντική η δήλωση περί λειτουργικής, βιώσιμης λύσης, μιας διεθνής προσωπικότητας, μιας ιθαγένειας, μιας κυριαρχίας ή η ελπίδα πως «εάν από πλευράς Τουρκίας ενθαρρυνθεί, υποβοηθηθεί και στηριχθεί ο κ. Ακιντζί, πιστεύω ότι η λύση –η οποία συζητείται εδώ και 41 χρόνια– είναι εφικτή». Μα, αυτό δεν γίνεται τόσον καιρό; Ενθαρρύνεται, υποβοηθείται και στηρίζεται ο κατοχικός ηγέτης από τη μητέρα Τουρκία για να συντηρεί και να αξιώνει τις τουρκικές θέσεις. Μόνο η δική μας ηγεσία χαριεντίζεται λες και δεν συμβαίνει τίποτα.
«Με τον Μουσταφά Ακιντζί υπάρχει μια συναντίληψη των δυσκολιών που η κάθε πλευρά αντιμετωπίζει. Μιλούμε ανοικτά και για τις δικές του ανησυχίες και για τις δικές μας ανησυχίες, για τις δικές του επιδιώξεις και για τις δικές μας επιδιώξεις». Αυτό, κατά την άποψή μας, δεν είναι δήλωση Προέδρου κράτους, αλλά τηλεοπτικό σχόλιο σταρ που διαπραγματεύεται με τον ατζέντη του για το κλείσιμο της επόμενης περιοδείας. Δεν είναι δυνατόν να θεωρεί ο κ. Αναστασιάδης ότι έχει τη νομιμοποίηση (όσο ποσοστό κι αν έλαβε πριν τρία χρόνια) να προχωρεί τόσο επιπόλαια, διατηρώντας τον λαό στο σκοτάδι. Η Κύπρος του 2016 δεν είναι οργουελιανό κατασκεύασμα όπου «η άγνοια είναι δύναμη».
«Αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας», προφανώς. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, δίχως να έχει οποιοδήποτε «ελαφρυντικό» νοητικής καθυστέρησης, οδηγεί τον τόπο σε άγρια μονοπάτια. Ξέρει πολύ καλά ότι ο Μουσταφά Ακιντζί (ο φίλος, ο συντοπίτης, ο καρντάσης) δεν θα κουνηθεί βήμα από όσα διαλάλησε στο τελευταίο μήνυμά του. Ξέρει πολύ καλά ότι η άγνοια και η επιπολαιότητα τράβηξε αυτόν τον λαό σε φουρτούνες, τον τσάκισε, τον έθεσε σε ομηρία και σκλαβιά άνευ προηγουμένου, αλλά επιμένει να παίζει ένα βιολί παράφωνο και αποκρουστικό, το δικό του βιολί. Επιμένει να συντηρεί αυταπάτες και ψέματα μέσω ενός σάπιου μομέντουμ, επιμένει να επιτρέπει στον κ. Ακιντζί να υπενθυμίζει τις φασιστικές τουρκικές αξιώσεις όποτε του δοθεί η ευκαιρία κι ούτε πως ο κυπριακός ελληνισμός καρτερά πως θα εξελιχθεί το χιλιοειπωμένο «έτος λύσης». Προς στιγμήν, το μόνο που διαφαίνεται, είναι πως ο Πρόεδρος, η συμπολίτευση κι η «αντιπολίτευση», κάμποσοι «παραλειπόμενοι» εραστές της ΔΔΟ και μερικοί «φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας», έπαιξαν τα ρέστα τους στο πρόσωπο του ντενκτασικότερου του Ντενκτάς, Μουσταφά Ακιντζί. Έχουν λησμονήσει προ πολλού ότι είναι κατοχικός ηγέτης, έχουν αποπέμψει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, αγνοούν αλαζονικά και επιδεικτικά την αλήθεια αυτού του τόπου, που βρίσκεται εγκλωβισμένη στα κατοχικά στρατόπεδα του Δικώμου, στα συντρίμμια του νεκροταφείου του Καραβά, στο αεροδρόμιο της Τύμπου, στα απομεινάρια του Καρμιού. Κι ας «τραγουδά» ο Πρόεδρος Αναστασιάδης πως είναι απαράδεκτο το στάτους κβο, τη στιγμή που σε συνέντευξη εκατοντάδων λέξεων δεν αναφέρει πουθενά τη λέξη «κατοχή». Ίτε…
