Του Γιώργου Λαγάκου
Οι αναταράξεις που δημιουργήθηκαν στους διάφορους κύκλους, μετά τις αποκαλύψεις του κ. Σιζόπουλου για προσυμφωνηθέντες αποφάσεις του κ. Αναστασιάδη και του κ. Ακιντζί, είναι λογικές. Και αυτό γιατί για μεγάλο χρονικό διάστημα συζητούσαμε το Κυπριακό στη λογική του άυλου – αφού δεν υπήρχε κάτι το χειροπιαστό, αλλά μια γενικότερη αίσθηση και ένα «κουτσομπολιό». Η ουσία, όμως, των αποκαλύψεων βρίσκεται στο εξής: Αν όντως τα όσα αναφέρθηκαν σήμερα έχουν συμφωνηθεί, έχει γίνει μια πολύ κακή αρχή. Αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκφράζει τη βαθύτατή του λύπη για την αποκάλυψη των εγγράφων, η απορία που γεννάται είναι τι θα πρέπει να εκφράσει ο πρόσφυγας, ακούγοντας πως η τύχη της περιουσίας του βρίσκεται στα χέρια ενός Ε/κ, ενός Τ/κ και ενός εμπειρογνώμονα από το εξωτερικό (ειδικά για τους εμπειρογνώμονες από το εξωτερικό η ιστορία έχει να μας πει πολλά). Την ίδια στιγμή που μγμα του. ον θκρατε ως το εργαλείε δουργηθεσιέχρι προχθές άκουγε πως τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι βασικές ελευθερίες θα διασφαλίζονται. Σε ποιον χάρτη των ΗΕ και σε ποιαν ευρωπαϊκή οδηγία και εν τέλει σε ποιον νοήμων άνθρωπο μια τέτοια διευθέτηση φαντάζει δίκαιη, λογική και δημιουργεί έστω ένα αμυδρό αίσθημα ελπίδας για επιστροφή;
Εάν η εν λόγω πράξη του κ. Σιζόπουλου είναι απαράδεκτη, πώς μπορεί να χαρακτηριστεί το ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο θα αποτελείται από τέσσερις Ε/κ και τέσσερις Τ/κ, ενώ η επιλογή του Προέδρου του Ανωτάτου θα γίνεται με κλήρωση μεταξύ ξένων δικαστών; Και όλα αυτά τη στιγμή που θέλουμε να ενδυναμώσουμε το αίσθημα ασφάλειας και ισότητας. Και στην τελική, αν όλα αυτά είναι αποσπασματικά και επιλεκτικά, όπως λέει ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος, αυτό το γεγονός δεν κάνει και ιδιαίτερη διαφορά. Γιατί η ουσία δεν βρίσκεται στο αν είναι αποσπασματική η διαρροή πληροφοριών, αλλά στο αν ισχύουν. Γιατί στην περίπτωση που τα πιο πάνω αληθεύουν, δυστυχώς έχει ήδη δημιουργηθεί ένα τεράστιο ρήγμα στα δύο από τα βασικότερα ζητήματα που αφορούν το Κυπριακό: το προσφυγικό και το ζήτημα ασφάλειας και δικαιοσύνης.
Συζητήσεις για το ποιος θέλει λύση και ποιος όχι μπορεί να γίνονται συνεχώς. Είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν θέλουν λύση – τόσο λίγοι που δεν εμφανίζονται ποτέ. Σημασία έχει η ουσία και το περιεχόμενο. Ο δούρειος ίππος, ο οποίος φαινομενικά έμοιαζε με δώρο, αποδείχτηκε ως το εργαλείο ισοπέδωσης της Τροίας. Ο χιτώνας που έδωσε η Δηιάνειρα στον Ηρακλή, από εργαλείο για να τον κρατήσει δίπλα της, αποδείχτηκε το θανάσιμο πλήγμα του. Ενώ η συμφωνία Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, από σύμφωνο μη επέμβασης, έμελλε να είναι η απαρχή του χάους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ρεαλισμός είναι η μόνη οδός σε μια εποχή που τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή. Η ελευθερία απαιτεί θυσίες. Οι θυσίες, όμως, δεν απαιτούνται στο περιεχόμενό της. Οι θυσίες έχουν να κάνουν με τον δικό μας κόπο, χρόνο, προσπάθεια και αγώνα για να την κερδίσουμε. Στην τελική, λοιπόν, η ουσία δεν βρίσκεται στη διαρροή των πληροφοριών, αλλά στο κατά πόσο αυτές οι πληροφορίες φέρουν την υπογραφή μας.
